Dit was 'n warm en stowwerige middag in die uitgestrekte vlaktes van die Karoo.

It was a hot and dusty afternoon in the expansive plains of the Karoo.

Die son het genadeloos neergebak op die dorre landskap.

The sun mercilessly beat down on the dry landscape.

In 'n klein huisie aan die rand van 'n bruisende dorp, het Johan, Marie, en Pieter, drie onafskeidbare vriende, besluit om wegkruipertjie te speel om die tyd om te kry.

In a small house on the edge of a bustling town, Johan, Marie, and Pieter, three inseparable friends, decided to play hide and seek to pass the time.

Die reëls was eenvoudig: een persoon moet tel terwyl die ander twee wegkruip.

The rules were simple: one person had to count while the other two hid.

Johan het toe gesê, "Ek sal tel. Julle twee moet 'n goeie plek vind om weg te kruip!"

Johan then said, "I will count. You two must find a good place to hide!"

Marie en Pieter het giggelend weggehardloop om die beste wegkruipplekke in die veld te soek.

Giggling, Marie and Pieter ran off to find the best hiding spots in the field.

Johan het sy oë toegeknyp en met 'n luide stem begin aftel. "Een, twee, drie..."

Johan closed his eyes and started counting loudly. "One, two, three..."

Marie het gou agter 'n groot rots geskuil terwyl Pieter dieper die Karoo in gedwaal het, op soek na die perfekte kuiltjie om in te kruip.

Marie quickly hid behind a large rock while Pieter wandered deeper into the Karoo, searching for the perfect nook to hide in.

"Nege-en-twintig, dertig! Klaar of nie, hier kom ek!" het Johan uitgeroep.

"Twenty-nine, thirty! Ready or not, here I come!" Johan exclaimed.

Hy het rondgedraai en begin soek. Marie was vinnig gevind; haar giggellaggie het haar weggegee.

He spun around and began searching. Marie was quickly found; her giggles gave her away.

Saam het hulle begin soek na Pieter, maar hy was nêrens te vind nie.

Together, they began searching for Pieter, but he was nowhere to be found.

Die spel het gou ernstig geraak toe hulle besef het Pieter is regtig weg.

The game quickly became serious when they realized Pieter was truly gone.

"Pieter! Pieter!" het hulle geroep, maar die enigste antwoord was die eentonige roep van 'n ver entjie wat weergalm het in die warm lug.

"Pieter! Pieter!" they called, but the only answer was the monotonous cry from a distant voice that echoed in the hot air.

Die ure het begin verbygaan en die son het stadig begin sak. Johan en Marie het benoud geraak.

The hours passed and the sun slowly began to set. Johan and Marie became anxious.

Hulle het verder die veld in gegaan, geroep en gehoop dat Pieter sommer net te goed weggekruip het.

They ventured further into the field, calling and hoping that Pieter had simply hidden too well.

Na 'n tyd van soek, het Johan 'n fluitjie in sy sak onthou.

After searching for a while, Johan remembered a whistle in his pocket.

Hy het dit uitgehaal en so hard as wat hy kon, geblaas.

He pulled it out and blew it as hard as he could.

Sekondes later het hulle 'n flou antwoord gehoor.

Seconds later, they heard a faint response.

Gelei deur die geluid, het hulle Pieter gevind, doodbang en alleen, maar ongedeerd.

Guided by the sound, they found Pieter, scared and alone, but unharmed.

Hy het verduidelik dat hy so 'n goeie wegkruipplek gevind het dat hy self nie meer die pad terug kon vind nie.

He explained that he had found such a good hiding spot that he couldn't find his way back.

Hy het begin stap in 'n rigting wat hy gedink het was huis toe, maar dit was die verkeerde rigting.

He had started walking in a direction he thought was home, but it was the wrong way.

Die drie vriende het mekaar stewig vasgehou en beloof om nooit weer so ver weg te kruip dat hulle verdwaal nie.

The three friends held each other tightly and promised never to hide so far away that they got lost.

Met die laaste lig wat oor die vlaktes gebreek het, het Johan, Marie, en Pieter stadig maar seker die pad terug huis toe gevind.

With the last light breaking over the plains, Johan, Marie, and Pieter slowly but surely found their way back home.

En so het 'n middag van speel en pret 'n belangrike les vir hulle almal geword.

And so, an afternoon of play and fun became an important lesson for them all.

Nooit weer sou hulle die krag van die uitgestrekte Karoo onderskat nie, en nooit weer sou hulle hul vriende uit die oog verloor tydens 'n spelletjie wegkruipertjie nie.

Never again would they underestimate the power of the expansive Karoo, and never again would they lose sight of their friends during a game of hide and seek.