Dit was 'n helder herfsoggend in die majestueuse Drakensberge.

It was a bright autumn morning in the majestic Drakensberge.

Die lug was skerp en vars.

The air was crisp and fresh.

Die blaartjies het om die paaie gedans in skakerings van goud en oranje.

The leaves danced along the roads in shades of gold and orange.

By die Drakensberg Kosskool het die klok helder geklingel, en dit was 'n tyd vir nuwe uitdagings en ontdekkings.

At the Drakensberg Kosskool, the bell rang clearly, and it was a time for new challenges and discoveries.

Anika het haar skooltas oor haar skouer geslinger toe sy by die groot houtdeure uitstap na die tuin.

Anika slung her school bag over her shoulder as she stepped out through the large wooden doors into the garden.

Sy het die koue briesie gevoel, maar iets anders het swaar op haar hart gedruk.

She felt the cold breeze, but something else weighed heavily on her heart.

Haar ouers se egskeiding.

Her parents' divorce.

Dit was moeilik om dit te aanvaar.

It was difficult to accept.

Sy het alleen gevoel, al was sy omring deur klasmaats.

She felt alone, even though she was surrounded by classmates.

Johan, met sy vriendelike oë en geduldige glimlag, het op haar gewag.

Johan, with his kind eyes and patient smile, was waiting for her.

"Is jy reg vir die stap?

"Are you ready for the walk?"

" het hy gevra, sy stem sag, amper 'n fluistering tussen die bergreuse.

he asked, his voice soft, almost a whisper among the mountain giants.

"Ja," het Anika geantwoord.

"Yes," Anika replied.

Dit was tyd om te praat.

It was time to talk.

Hulle het die voetpaadjie gevolg wat kronkelend teen die heuwels opgehardloop het, en die wêreld onder hulle het soos 'n tapyt van valleie en klowe uitgesprei.

They followed the footpath that wound its way up the hills, and the world below them spread out like a carpet of valleys and ravines.

"Johan," het Anika uiteindelik begin, haar stem effens gebreek, "ek weet nie hoe om hierdie ding met my ouers te hanteer nie.

"Johan," Anika finally began, her voice slightly breaking, "I don’t know how to handle this thing with my parents.

Dit voel asof niks weer normaal sal wees nie.

It feels like nothing will ever be normal again."

"Johan het stil gestaan, sy hand op haar skouer geplaas.

Johan stood still, placing his hand on her shoulder.

"Ek verstaan.

"I understand.

My gesin is ook nie perfek nie.

My family isn’t perfect either.

Hulle is so besig dat hulle my gereeld vergeet.

They are so busy that they often forget about me.

Maar jy weet, ons kan mekaar help.

But you know, we can help each other."

" Sy oë het ernstigheid gedra, maar ook iets soos hoop.

His eyes carried seriousness, but also something like hope.

Hulle het verder gestap, die gedruis van 'n klein waterval in die verte.

They walked further, the murmur of a small waterfall in the distance.

Nadat hulle die bopunt van die heuwel bereik het, het Anika diep asemgehaal.

After they reached the top of the hill, Anika took a deep breath.

Sy het die wêreld onder haar gesien, die grootheid van die natuur, en gevoel hoe die spanning oor haar hart begin lig.

She saw the world beneath her, the grandeur of nature, and felt the tension over her heart begin to lift.

"Dankie, Johan," het sy saggies gesê.

"Thank you, Johan," she said softly.

"Ek is bly ek het jou.

"I’m glad I have you.

Ek hoef nie alleen te wees nie.

I don’t have to be alone."

"Hulle het lank daar gesit, stil, maar saam.

They sat there for a long time, silent but together.

Anika het geweet haar lewe sou verander, maar sy het nou die krag om dit te hanteer, met Johan se vriendskap as 'n helder lig in die donkerte.

Anika knew her life would change, but now she had the strength to handle it, with Johan's friendship as a bright light in the darkness.

Daardie middag, toe die skaduwees langer geword het en die son oor die bergtoppe gehang het, het 'n nuwe gevoel Anika gevul.

That afternoon, as the shadows lengthened and the sun hung over the mountain tops, a new feeling filled Anika.

'n Gevoel van vertroue dat sy hierdie storm kon trotseer.

A feeling of confidence that she could weather this storm.

Sy was nie alleen nie.

She was not alone.

Die Drakensberge het geskuif in die laaste lig van die dag, 'n herinnering dat, soos die seisoene, dinge verloop en weer begin.

The Drakensberge shifted in the last light of the day, a reminder that, like the seasons, things pass and begin anew.

En in die seisoen van verandering, het Anika 'n stukkie van haarself gevind, sterker en nie meer alleen nie.

And in the season of change, Anika found a part of herself, stronger and no longer alone.