FluentFiction - Afrikaans

Saying Farewell: A Sibling Journey atop Tafelberg

FluentFiction - Afrikaans

15m 54sApril 21, 2025
Checking access...

Loading audio...

Saying Farewell: A Sibling Journey atop Tafelberg

1x
0:000:00

Sign in for Premium Access

Sign in to access ad-free premium audio for this episode with a FluentFiction Plus subscription.

View Mode:
  • Die vroeë mis het stadig oor Tafelberg gerol, en die koel herfslug het Anika se longe gevul terwyl sy en Pieter die kronkelende pad na bo volg.

    The early mist slowly rolled over Tafelberg, and the cool autumn air filled Anika's lungs as she and Pieter followed the winding path upward.

  • Cape Town lê wyd uitgestrek onder hulle, skemer in die vroeë oggendlig.

    Cape Town lay sprawling below them, shadowy in the early morning light.

  • Dit was die plek waar hul pa dikwels gegrap het die wêreld aan sy voete lê.

    It was the place their father often joked the world lay at his feet.

  • Vandag dra Anika 'n klein houtkissie in haar hande, swaar in haar hart.

    Today, Anika carried a small wooden box in her hands, heavy in her heart.

  • Pieter loop 'n entjie agter haar, sy kop gebuig.

    Pieter walked a short distance behind her, his head bowed.

  • Hy het altyd die meer avontuurlustige van die twee gesigte, maar sedert hul pa se dood was daar 'n donker wolk oor hom.

    He had always been the more adventurous of the two, but since their father's death, a dark cloud hung over him.

  • Hulle pa se laaste wense was duidelik: hy wou hê sy as moes van Tafelberg af gestrooi word.

    Their father's last wishes were clear: he wanted his ashes scattered from Tafelberg.

  • Maar die werklikheid van die oomblik was meer kompleks.

    But the reality of the moment was more complex.

  • “Is jy seker dat ons dit nou moet doen?

    "Are you sure we should do it now?"

  • ” vra Pieter skaars hoorbaar, sy stem swaar van emosie.

    Pieter asked, barely audible, his voice heavy with emotion.

  • “Ja, Pieter,” antwoord Anika ferm, maar haar oë was sag.

    "Yes, Pieter," Anika replied firmly, but her eyes were gentle.

  • “Dit is wat hy wou hê.

    "This is what he wanted.

  • Ons moet sy laaste wense eerbiedig.

    We must honor his last wishes."

  • ”Die pad na die top was nie maklik nie, en elke tree het herinneringe skuil gehou.

    The path to the top was not easy, and every step held memories.

  • Buite die gesig van die stad, alleen in hul gedagtes, het die herinnering aan 'n gelukkige gesin vlugtig voor hulle oë verskyn.

    Out of sight of the city, alone in their thoughts, the memory of a happy family appeared fleetingly before their eyes.

  • Toe hulle uiteindelik die kruin van die berg bereik, het die uitsig oor die oseaan en die stad hulle met 'n gevoel van verlange gevul.

    When they finally reached the summit of the mountain, the view of the ocean and the city filled them with a sense of longing.

  • Die kleurvolle herfsblare het rondom hulle gesidder, ‘n rustige getuienis van die natuur se cycles.

    The colorful autumn leaves shivered around them, a peaceful testament to nature's cycles.

  • Pieter sak neer op 'n rots en kyk uitdagend na die see.

    Pieter sank down on a rock and looked defiantly at the sea.

  • “Ek is nie reg nie, Anika.

    "I'm not ready, Anika.

  • Hy’s weg.

    He's gone.

  • Ek is nie gereed om te sê totsiens nie.

    I'm not ready to say goodbye."

  • ”Anika plaas die kissie sag neer en sit langs hom.

    Anika gently placed the box down and sat beside him.

  • “Ek weet, Pieter.

    "I know, Pieter.

  • Ek mis hom ook.

    I miss him too.

  • Maar hy is hier, in ons herinneringe, in elke stappie op hierdie berg.

    But he's here, in our memories, in every step on this mountain."

  • ”Hulle sit in stilte toe die son stadig oor die horison begin klim, sy warm strale bietjie-bietjie die koue verteer.

    They sat in silence as the sun slowly began to climb over the horizon, its warm rays gradually consuming the cold.

  • “Ek dink,” sê Anika uiteindelik, “dat dit nie 'n afskeid is nie, maar 'n dankie.

    "I think," Anika said finally, "that it's not a farewell, but a thank you.

  • Dankie dat ons hom gehad het.

    Thank you that we had him.

  • Dankie vir die liefde.

    Thank you for the love.

  • Vir die stories.

    For the stories.

  • Die vryheid om te droom.

    The freedom to dream."

  • ”Pieter knik stilweg.

    Pieter nodded quietly.

  • Sy oë flikker soos die lig oor die golwe weerkaats.

    His eyes flickered as the light reflected off the waves.

  • “Dan,” sê hy sag, “maak ons maar klaar.

    "Then," he said softly, "let's finish."

  • ”Saam staan hulle op en draai na die hemel, liggies die as versprei oor die winde wat alreeds die betekenis van vryheid ken.

    Together they stood and turned to the sky, gently spreading the ashes into the winds that already knew the meaning of freedom.

  • Met 'n gevoel van rustigheid en saamhorigheid, laat hulle hul pa vry.

    With a sense of calm and togetherness, they let their father go.

  • Terwyl die oomblik gly in die rykdom van hul geheue, besef Anika dat sy nie alleen hoef te wees nie, dat Pieter daar is om te help dra.

    As the moment slid into the richness of their memory, Anika realized she didn't have to be alone, that Pieter was there to help carry.

  • En Pieter besef dat vryheid nie beteken om te vergeet nie, maar om vas te hou aan wat was en voort te beweeg met wat is.

    And Pieter realized that freedom didn't mean forgetting, but holding on to what was and moving forward with what is.

  • Daar, bo-op die wêreld, op Tafelberg, het broer en suster die afgelope hoofstuk met liefde en hoop afgehandel.

    There, atop the world, on Tafelberg, brother and sister concluded the past chapter with love and hope.

  • En met die belofte van nuwe begin, draai hulle stadig terug, die paadjie na onder tegemoet.

    And with the promise of new beginnings, they slowly turned back to face the path downward.