Footprints of Hope: Finding Solace in Parc Sain Ffagan's Snow
FluentFiction - Welsh
Footprints of Hope: Finding Solace in Parc Sain Ffagan's Snow
Efter gloyw, eira wedi cynnwys popeth ym Mharc Sain Ffagan. Roedd adeiladau hanesyddol yn disglair o dan yr eira gwyn.
After the glistening snow had covered everything in Parc Sain Ffagan, the historic buildings shone under the white snow.
Wrth iddo gerdded drwy’r parc, roedd Gethin yn teimlo’r eira crunch o dan ei draed.
As he walked through the park, Gethin felt the crunch of snow beneath his feet.
Roedd Rhian wrth ei ochr, yn siarad am ba mor brydferth oedd popeth.
Rhian was by his side, talking about how beautiful everything was.
“Gweld hyn,” meddai Rhian, yn dangos i Gethin hen fwthyn gyda chymylau o ngwres yn dod o’r simnai.
“See this,” Rhian said, showing Gethin an old cottage with clouds of warmth rising from the chimney.
“Mae fel camu yn ôl drwy amser.”
“It’s like stepping back in time.”
Ond roedd meddwl Gethin mewn man arall.
But Gethin's mind was elsewhere.
Roedd ei meddyliau yn mynd yn ôl ac ymlaen am y canlyniadau profion.
His thoughts were going back and forth about the test results.
Y pryder am yr anhwylder genetig posib roedd yn ei faeddu.
The anxiety about the possible genetic disorder that was weighing him down.
Roedd ofn yn anodd i wadu.
Fear was hard to deny.
Tybed sut fyddai hyn yn effeithio ar ei fywyd, ei ddyfodol, a’r teulu y gobeithiai ei ddechrau ryw ddiwrnod.
He wondered how this would affect his life, his future, and the family he hoped to start one day.
Roedd Eira, nyrs gofalgar a ffrind, wedi cynnig ei chefnogaeth yn y dyddiau rhagarweiniol.
Eira, a caring nurse and friend, had offered her support in the preliminary days.
“Paid a phoeni am bethau na allwch chi ei rheoli,” oedd ei chyngor doeth.
“Don’t worry about things you can’t control,” was her wise advice.
Ond dywedodd hynny ysgafn, gyda charedigrwydd.
But she said it lightly, with kindness.
A heddiw, roedd Eira yno eto, yn cerdded tu ôl i Gethin a Rhian gyda’i gwên dawel.
And today, Eira was there again, walking behind Gethin and Rhian with her gentle smile.
“Rwy'n gwybod bod rhywbeth ar dy feddwl,” dywedodd Rhian yn sydyn, gan edrych yn syth i mewn i lygaid Gethin.
"I know something is on your mind," Rhian said suddenly, looking straight into Gethin's eyes.
“Tydi ddim yn ymwneud â'r eira na'r tŷ bach braf 'na dych chi'n edrych arno.”
"It’s not about the snow or that nice little house you're looking at."
Gethin wnaeth chwythu allan ei anadl i ffurfio cymylau bach cynnes yn yr aer.
Gethin exhaled his breath to form small warm clouds in the air.
Penderfynodd agor ei galon.
He decided to open his heart.
“Dwi’n aros am ganlyniadau profion. Galle fod nhw'n dweud wrthyf fod gen i anhwylder genetig.”
“I’m waiting for test results. They might tell me I have a genetic disorder.”
Rhian a Eira arosodd yn dawel am foment, yna nodiodd Eira'n synhwyrol.
Rhian and Eira stayed silent for a moment, then Eira nodded empathetically.
“Mae hynny’n galed, Gethin. Ond cofiwch, nid oes dim byd yn sicr eto. Rydyn ni yma i ti.”
“That's hard, Gethin. But remember, nothing is certain yet. We’re here for you.”
Cyn bo hir, cododd ffôn Gethin o’i boced.
Soon, Gethin's phone rang from his pocket.
Amser daeth wedi galw.
The time had come to call.
Ymlaciwch, meddai wrth ei hunan.
Relax, he told himself.
Mae amser i wybod.
There’s time to know.
A phan gododd y ffôn, roedd yn gwrando'n ofalus.
And when he picked up the phone, he listened carefully.
“Mae'r canlyniadau'n dod yn ôl yn llai difrifol nag yr oeddem ni'n meddwl,” dywedodd lleisg y ddoctor ar y llinell arall.
"The results are coming back less severe than we thought," said the doctor's voice hesitantly on the other end.
Roedd calon Gethin yn ysgafnu, teimlad newydd o obaith o dan cael y pwysau wedi’i leddfu.
Gethin's heart lightened, a new feeling of hope beneath the relieved pressure.
Cododd ei lygaid at Rhian ac Eira, a daniodd golau ysgafn yn ei lygaid.
He lifted his eyes to Rhian and Eira, and a gentle light shone in his eyes.
“Mae’n lwcus,” llais Gethin wedi torri drwy danislais yr aer.
“It's fortunate,” Gethin's voice broke through the hushed air.
Roedd yn gwybod na fyddai’r pryder i gyd yn mynd i ffwrdd dros nos, ond roedd y newyddion a'r teimlad o gefnogaeth yn gwneud gwahaniaeth enfawr.
He knew all the worry wouldn’t go away overnight, but the news and the feeling of support made a huge difference.
Roedd e’ yn dechrau gwerthfawrogi’r eiliadau bychain, yr amser a dreuliodd gyda’r ffrindiau yn Sain Ffagan.
He began to appreciate the little moments, the time spent with friends in Sain Ffagan.
Ac felly, cerddodd Gethin, Rhian ac Eira allan o’r llwybr eira gorchuddiol, gan adael eu holion lloches yn y dydd a chanfyddiad o obaith newydd ar gyfer dyfodol ohono.
And so, Gethin, Rhian, and Eira walked out from the snow-covered path, leaving their footprints sheltered in the day and a sense of renewed hope for the future.
Roedd y frwydr wedi dod i ben, ac roedd y golau’n fwy disglair o hyd.
The battle had come to an end, and the light was brighter still.