Ήταν μια κανονική στιγμή, μια από εκείνες που μόλις περάσει, την αφήνουν πίσω της στην ομίχλη της καθημερινότητας.

It was a normal moment, one of those that just passes, leaving them behind in the fog of everyday life.

Ο Ιωάννης, η Μαρία και η Σοφία ήταν στο Σύνταγμα, χαμένοι στον ρυθμό της Αθήνας.

Ioannis, Maria, and Sofia were at Syntagma, lost in the rhythm of Athens.

Οι ρυθμοί εκεί είναι γρήγοροι, σαν να προσπαθεί η πόλη να προλάβει τον ίδιο της τον εαυτό.

The rhythms there are fast, as if the city is trying to catch up with itself.

Από την άλλη, είναι θέρος.

On the other hand, it's summer.

Η ζέστη μαστίζει την πόλη και οι κυματιστές θάλασσες που σκιαδιάζονται στους τοίχους των πολυκατοικιών είναι ένας πόνος περισσότερο από ένα όραμα.

The heat plagues the city and the wavy seas that shade on the walls of the apartment buildings are more of a pain than a vision.

Οι τρεις φίλοι όμως έχουν μάθει να αντέχουν.

But the three friends have learned to endure.

Μια αίσθηση υγρασίας στον αέρα τους χτυπάει στα μούτρα.

A feeling of humidity hits them in the face.

Δεν είναι συνηθισμένο.

It's not usual.

Ξαφνικά, η μεγάλη πλατεία σκοτεινιάζει.

Suddenly, the large square darkens.

Και ξεσπά η νεροποντή.

And the downpour begins.

Το καλοκαίρι κρύβει γκρίζα σύννεφα.

Summer hides gray clouds.

Οι άνθρωποι τρέχουν για να αποφύγουν τη βροχή.

People run to avoid the rain.

Κάποιοι ανοίγουν ομπρέλες, άλλοι χάνονται στη συμφορή.

Some open umbrellas, others get lost in the crowd.

Αλλά ο Ιωάννης, η Μαρία και η Σοφία δεν έχουν ομπρέλα.

But Ioannis, Maria, and Sofia don't have an umbrella.

Βουρκωμένοι, έμπλεκαν στη νεροποντή.

Soaked, they get tangled in the downpour.

Αναζητούν καταφύγιο κάτω από το άγαλμα του Ανώνυμου Στρατιώτη.

They seek shelter under the statue of the Unknown Soldier.

Μέσα σε λίγα λεπτά, οι ρούχα τους βυθίζονται στο νερό και οι χαμόγελοι τους σβήνουν.

In a matter of minutes, their clothes sink in the water and their smiles fade away.

Αλλά κάτω από τη βροχή, κάτι άλλαξε.

But under the rain, something changed.

Με κάθε σταλίδα που τους χτυπούσε, το δέσιμο τους γίνονταν πιο δυνατό.

With each drop that hit them, their bond grew stronger.

Από μια προσπάθεια διαφυγής, έγινε μια εμπειρία αλληλεγγύης, βρεγμένης με νερό και γέλια.

From an attempt to escape, it became an experience of solidarity, wet with water and laughter.

Η Αθήνα, η καθημερινότητα, η βροχή.

Athens, everyday life, the rain.

Όλα αυτά συνδυάστηκαν για να δημιουργήσουν μια ιστορία.

All these came together to create a story.

Και τώρα, αντί για υγρά ρούχα και μουντή διάθεση, έχουν μια ανάμνηση, ένα δέσιμο, αναμνήσεις που θα επιστρέφουν κάθε φορά που θα βλέπουν τη βροχή.

And now, instead of wet clothes and a gloomy mood, they have a memory, a bond, memories that will return every time they see the rain.

Και έτσι, ακόμα και όταν ο χαμός έληξε, όταν ο ήλιος έλαμψε ξανά πάνω από τη νύχτα, οι τρεις τους έμειναν εκεί.

And so, even when the chaos ended, when the sun shone again above the night, the three of them remained there.

Γιατί τώρα ήταν οι ιστορίες.

Because now there were the stories.

Ήταν οι τρεις ανθρωποι στο Σύνταγμα που γέλασαν στη βροχή.

They were the three people at Syntagma who laughed in the rain.

Αυτό ήταν το συμπέρασμα της κεντρικής σύγκρουσης, το αποτέλεσμα της μάχης τους στην ξαφνική νεροποντή.

That was the culmination of the central conflict, the result of their battle in the sudden downpour.