Ο Νίκος ήταν πάντα ο εξερευνητής. Γέννηση, μεγάλωση, ενηλικίωση, όλα στην Σαντορίνη, την πέτρινη νησίδα βγαλμένη από ονειρόμυθο. Ήθελε όμως πάντα να ταξιδέψει. Όχι απλά να πάει και να επιστρέψει, ήθελε να ζήσει τον κόσμο. Γι' αυτό και πρόσπαθουσε να μάθει όσες περισσότερες ξένες γλώσσες μπορούσε.

Nikos was always the explorer. Birth, upbringing, adulthood, all in Santorini, the stone island straight out of a fairytale. But he always wanted to travel. Not just to go and return, he wanted to experience the world. That's why he tried to learn as many foreign languages as he could.

Αυτή τη φορά, τα αγγλικά τον ταλαιπωρούσαν. Ο ήχος "squirrel" ήταν λες και σπάραζε την προφορά του. "Skwee... skweer...", προσπαθούσε επίμονα ο Νίκος, αλλά δεν τα κατάφερνε. Έγινε τόσο εμμονικός στο να προφέρει σωστά τη λέξη, που είχε γίνει το πιο δυνατό του ξένο.

This time, English was troubling him. The sound of "squirrel" was as if it were breaking his pronunciation. "Skwee... skweer...", Nikos persistently tried, but he couldn't manage it. He became so obsessed with pronouncing the word correctly that it had become his most difficult foreign word.

Πίσω στην νησίδα, αστειευόμαστε μαζί του. Όχι με σκοπό να τον πληγώσουμε, αλλά καθώς αγαπούσαμε το πάθος του και γελάγαμε με την αθωότητα με την οποία προσπαθούσε να τα καταφέρει.

Back on the island, we made fun of him. Not to hurt him, but because we loved his passion and laughed at the innocence with which he tried to succeed.

Κάποιο απόγευμα, καθώς τον υπέροχο ήλιο της Σαντορίνης βυθιζόταν στη θάλασσα, κάθισε στην όχθη. "Το όνειρό μου δεν είναι να προφέρω τέλεια αυτή τη λέξη", του είπα, "αλλά να μπορώ να τη χρησιμοποιήσω με τα υπόλοιπα αγόρια ένα όμορφο πρωινό στο Hyde Park του Λονδίνου".

One evening, as the wonderful Santorini sun dipped into the sea, he sat on the shore. "My dream is not to pronounce this word perfectly," I told him, "but to be able to use it with the other boys for a beautiful morning in Hyde Park in London."

Ο Νίκος γύρισε και μου χαμογέλασε, ένα χαμόγελο που μού είπε πως δεν πρόκειται να τα παρατήσει. "Και θα το καταφέρω", είπε, "εν καιρώ". Είδα μία στάλα να τρέχει στο πρόσωπό του, κάτω από το παχύ μουστάκι του. Ούτε στην Σαντορίνη ούτε στο Hyde Park, δεν είχε περισσότερο σημασία. Ήταν η επιμονή του, η επιθυμία του να ξεπεράσει το εμπόδιο που τον ενέπνεε.

Nikos turned and smiled at me, a smile that told me he would not give up. "And I will succeed," he said, "in due time." I saw a tear running down his face, under his thick mustache. It didn't matter whether it was in Santorini or Hyde Park. It was his determination, his desire to overcome the obstacle that inspired him.

Και μετά από όλη την απερίσκεπτη γέλια και τα αστεία, εκείνος γέλασε τελευταίος.

And after all the careless laughter and jokes, he was the last one to laugh.