Ο ήχος της πόρτας όταν άνοιγε ήταν ως η πρόσκληση της ημέρας. Ο Γιάννης τον αντηχούσε κάθε φορά που πάταγε το πόδι του μέσα στην καφετέρια. Ένα τοίχος ζεστών καφέ αρωμάτων του επιφύλασσε πάντα ένα θερμό καλωσόρισμα.

The sound of the door opening was like the invitation of the day. Giannis heard it every time he stepped foot into the café. A wall of warm coffee aromas always greeted him with a warm welcome.

Εκείνη την ημέρα, όπως κάθε άλλη, τον υποδέχονταν τα γεμάτα χαμόγελα πρόσωπα του προσωπικού. Όσο καθόταν στη σταθερή του γωνιά, πάντα παράθυρο, έβρισκε την άνεση που χρειαζόταν. Πάντα είχε αυτή την εκκεντρική συνήθεια να απαγγέλλει τη συνταγή για το φραπέ που επιθυμούσε.

On that day, like every other day, he was greeted by the smiling faces of the staff. As he sat in his usual corner, always by the window, he found the comfort he needed. He always had this eccentric habit of reciting the recipe for the frappe he desired.

"Θέλω έναν φραπέ," έλεγε ο Γιάννης, κάθε φορά με τον δικό του ρυθμό. "Πρώτα, πρόσθεσε στον σέικερ 30ml κρύο νερό. Μετά, ρίξε δύο βανίλιες Nescafé. Και μην ξεχνάς, όχι παραπάνω από 170 ml γάλα. Θέλω ισορροπία ανάμεσα στη γεύση του καφέ και την γλυκύτητα του γάλακτος."

"I want a frappe," Giannis would say, each time with his own rhythm. "First, add 30ml of cold water to the shaker. Then, pour in two Nescafé sachets. And don't forget, no more than 170ml of milk. I want a balance between the taste of the coffee and the sweetness of the milk."

Το πρωί αυτό, όμως, υπήρχε μια επιπρόσθετη εντολή.

But this morning, there was an additional instruction.

"Θέλω τον αφρό να καλύπτει το 1/3 του καφέ μου. Και ξέρεις πόση ζάχαρη θέλω. Δύο κουταλάκια του γλυκού," πρόσθεσε, αναπαύοντάς έτσι το μυαλό του στη γνώση ότι θα παραγγέλνει πάντα ακριβώς αυτό που ήθελε.

"I want the froth to cover 1/3 of my coffee. And you know how much sugar I want. Two teaspoons of sugar," he added, calming his mind with the knowledge that he would always order exactly what he wanted.

Πίσω από την μπάρα, ο μπαρίστας χαμογέλασε. Αν και παράξενο, η τακτική του Γιάννη ήταν κάπως συμπαθητική. Είχε τον ρυθμό του, τη συνέπειά του. Αυτό τον καθιστούσε περισσότερο από μόνιμο πελάτη - σχεδόν σαν να ήταν μέρος της οικογένειας.

Behind the bar, the barista smiled. Although peculiar, Giannis' technique was somewhat endearing. He had his own rhythm, his consistency. This made him more than just a regular customer - almost like part of the family.

Όπως πάντα, ο Γιάννης απόλαυσε τον φραπέ του, επαίνων τον τέλειο αφρό. Με τη συνήθειά του να δείχνει πώς νοιάζεται για τις λεπτομέρειες, είχε δημιουργήσει ένα περίβλημα ιδιαιτερότητας και αγάπης για την τέχνη του καφέ. Αν και περίπλοκο, ήταν αυτό που έκανε τον Γιάννη τον... Γιάννη.

As always, Giannis enjoyed his frappe, praising the perfect froth. With his habit of showing that he cared about the details, he had created an aura of uniqueness and love for the art of coffee. Although complex, it was what made Giannis... Giannis.