Η πόλη αστράφτει κάτω από την πανσέληνο, τα φώτα της Αθήνας γαλανολευκά στην θάλασσα της νύχτας.

The city sparkles under the full moon, the lights of Athens shining blue and white on the sea of the night.

Ένα πρόσωπο, ο Νίκος, κοιτάζει πάνω την κορύφη του παλαιού ελληνικού κόσμου: την Ακρόπολη.

A man, Nikos, gazes up at the peak of the ancient Greek world: the Acropolis.

Έχει χαθεί.

He is lost.

Ξένος στην πόλη, ο Νίκος ανακατεύεται στα στενά δρομάκια της Πλάκας.

A stranger in the city, Nikos navigates the narrow streets of Plaka.

Στα δρομάκια της Πλάκας, τα σπίτια φέρνουν να χαράξεις τα χέρια σου: σκαρφαλωμένα και καρφωμένα στην πλαγιά του λόφου.

In the alleys of Plaka, the houses make you want to trace them with your hands: perched and wedged on the hillside.

Κάθε τούβλο, κάθε πλακάκι, κάθε γραφικό ταβερνάκι, έχει μία ιστορία να πει.

Every brick, every tile, every picturesque taverna has a story to tell.

Ένα μυστικό να αποκαλύψει.

A secret to reveal.

Η αύρα του συνανθρώπου, της αρχαιότητας, της ιστορίας, την πλημμυρίζει.

The aura of his fellow human, of antiquity, of history, inundates him.

Ο Νίκος χάνεται μέσα στο λαβύρινθο.

Nikos gets lost in the labyrinth.

Νιώσει την κατάσταση σαν περιπέτεια.

He feels the situation like an adventure.

Αρχίζει να ψάχνει: την οδό Θησείου, την οδό των Επταλόφων.

He starts to search: the street of Theseus, the street of the Seven Hills.

Τα μπάζα της Ακρόπολης ακούγονται σαν μακρινό θρόισμα στοιχειών.

The echoes of the Acropolis sound like distant whispers of spirits.

Θέλει να την βρει.

He wants to find it.

Ενάμιση χιλιάδες χρόνια το διαχωρίζουν από την ελληνική αρχαιότητα, ένα μίλι το διαχωρίζει από την Ακρόπολη.

One and a half thousand years separate him from Greek antiquity, just a mile separates him from the Acropolis.

Μόλις ένα μίλι.

Only a mile.

Αλλά είναι ένα μίλι που, για τον Νίκο, οδηγεί σε μία πόλη, σε μια ιστορία, σε έναν άλλο κόσμο.

But it is a mile that, for Nikos, leads to a city, to a story, to another world.

Περιμένει, ανακάτωσε, αγωνιά.

He waits, hesitates, frets.

Χάνεται και βρίσκεται, αργά αργά.

He gets lost and finds himself, slowly but surely.

Και τελικά, καταφθάνει.

And finally, he arrives.

Στέκεται απέναντι από τη θεϊκή γλυπτική, τον επιβλητικό μαρμάρινο σύνολο, τον Παρθενώνα.

He stands in front of the divine sculpture, the imposing marble ensemble, the Parthenon.

Φέρεται, μένει, ανασαίνει.

He behaves, stays, breathes.

Ο θαυμασμός πλημμυρίζει τα μάτια του.

Admiration floods his eyes.

Η Αθήνα, η αιώνια, η αθάνατη, του χαμογελά υπό το φως της πανσελήνου.

Athens, the eternal, the immortal, smiles at him under the light of the full moon.

Ο Νίκος πλέον δεν είναι ξένος στην πόλη.

Nikos is no longer a stranger in the city.

Αθηναίος έγινε, με την ψυχή του, με την ιστορία του κρυμμένη στον κατακόρυφο πυργίσκο της Ακρόπολης.

He has become an Athenian, with his soul, with his history hidden in the vertical tower of the Acropolis.

Και μέσα από την ένταση της αναζήτησης, βρήκε μια ακόμη πόλη, μια ακόμη ιστορία, έναν εαυτό που δεν γνώριζε.

And through the intensity of his search, he found another city, another story, a self he did not know.