Στη σκιά της Ακρόπολης, σε μια μικρή γραφική ταβέρνα αυτού του αρχαίου πόλης, ο Νίκος περίμενε δυσαρεστημένος.

In the shadow of the Acropolis, in a small picturesque tavern of this ancient city, Nikos waited discontentedly.

Άπραγος, βούλωσε άλλη μια φέτα ψωμί στο στόμα του, αναζητώντας κάτι να κάνει.

Listless, he shoved another piece of bread into his mouth, searching for something to do.

Ακόμη δεν είχε ιδέα για την επικείμενη απροσδόκητη περιπέτεια.

He still had no idea about the upcoming unexpected adventure.

"Ένα αρνί, παρακαλώ," είπε χαμηλόφωνα στον σερβιτόρο, ενώ το 'Ένα' ήταν για μια παραγγελία πάνω στην ώρα, μη συνειδητοποιώντας ότι ήταν μόνος του.

"A lamb, please," he said quietly to the waiter, the 'please' part being a timely order, not realizing he was alone.

Ιδρώτας στον υποψία της ταβέρνας, ο Νίκος παρατήρησε έναν τύπο να φέρει ένα ολόκληρο αρνί στο τραπέζι του.

Sweating in the suspicion of the tavern, Nikos noticed a guy bringing a whole lamb to his table.

Ο ίδιος νιώθοντας αμήχανος, άρχισε να κοκκινίζει ενώ οι θαμώνες γύρω του έμεναν άφωνοι, κοιτάζοντας εκείνον και το αρνί.

Feeling embarrassed himself, he started blushing while the surrounding patrons remained speechless, looking at him and the lamb.

"Συγνώμη, υπήρξε μια παρεξήγηση," είπε, αλλά δεν είχε δύναμη να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

"Sorry, there has been a misunderstanding," he said, but he did not have the strength to face the situation.

Καθώς ο Νίκος, απεγνωσμένος, πάλευε να σκεφτεί έναν τρόπο να ξεφύγει από αυτή την συμφορά, ένα χέρι τον χτύπησε στην πλάτη.

As Nikos, desperate, struggled to think of a way to escape this predicament, a hand slapped him on the back.

Πίσω του, ένας ξυλουργός με εργατικό ποδιά και καπέλο με λίγα χρόνια πάνω του, γελούσε θριαμβευτικά.

Behind him, a carpenter with a laborer's apron and a hat with a few years on it, triumphantly laughed.

"Να 'ναι καλά το αρνί σου, φίλε!

"May your lamb be well, friend!"

" είπε, φέρνοντας στο τραπέζι του Νίκου μια κριθαρένια παστέλα, αγαπημένο φαγητό του ξυλουργού.

he said, bringing a barley pie to Nikos' table, the carpenter's favorite food.

Το πλήθος υποχώρησε σιγά-σιγά, αλλά τα χαμόγελα παρέμεναν.

The crowd slowly dispersed, but the smiles remained.

Υστερικά, ο Νίκος παρατήρησε το αρνί, που έδειχνε τόσο μεγάλο όσο και ταγικό, και γέλασε.

Hysterically, Nikos observed the lamb, looking as big as it was tragic, and laughed.

Παρ'όλα αυτά, απόλαυσε την παστέλα με τον ξυλουργό και πέρασε μια ξεχωριστή βραδιά, γεμάτη γέλιο και καλή παρέα.

Nevertheless, he enjoyed the pie with the carpenter and had a special evening, full of laughter and good company.

Από την επόμενη μέρα, ο Νίκος όποτε έδινε παραγγελία, υπογράμμιζε σαφώς το πόσα πιάτα ήθελε.

From the next day, whenever Nikos placed an order, he clearly emphasized how many plates he wanted.

Η ιστορία αυτή έγινε κλασική στη γειτονιά, ένας αφορμή για γέλιο και μια διδαχή να είμαστε σαφείς στις παραγγελίες μας.

This story became a classic in the neighborhood, a cause for laughter and a lesson to be clear in our orders.