Εκείνη τη μέρα, στην πολύβουη Αθήνα, η Μαρία αναμειγνύεται με το πλήθος.

On that day, in the bustling Athens, Maria blends in with the crowd.

Είναι νέα εδώ, ενθουσιασμένη αλλά και λίγο αναστατωμένη.

She is new here, excited but also a little unsettled.

Η Πλάκα είναι όμορφη, γεμάτη από πολυχρωμία και ζωή.

Plaka is beautiful, full of color and life.

Στενά δρομάκια, πέτρινα νεοκλασικά, ταβέρνες με τραπεζομάντηλα φούξια και νταλίκες με αρώματα που τρυπούν τη μύτη.

Narrow streets, stone neoclassical buildings, taverns with fuchsia tablecloths, and stalls with scents that pierce the nose.

Όμως, η αρχική της χαρά εκχωρεί σε αγωνία όταν συνειδητοποιεί πως έχει χαθεί.

However, her initial joy gives way to anxiety when she realizes she is lost.

Όλα μοιάζουν τόσο ίδια κι όμως τόσο διαφορετικά.

Everything looks so familiar yet so different.

Η Μαρία αναζητά σημάδια, οδηγίες, αλλά μόνο δυο απέραντα, παρόμοια αλλά αδιευκρίνιστα, δρομάκια βλέπει μπροστά της.

Maria searches for signs, directions, but only sees two endless, similar but indistinguishable alleys ahead of her.

Στην αναζήτησή της, προσέχει μια γάτα, μαύρη και γουνάτη, με δυναμική παρουσία.

In her search, she notices a cat, black and fluffy, with a strong presence.

Την κοιτάζει στα μάτια και κάτι την κάνει να νιώθει ότι αυτή μπορεί να την οδηγήσει.

She looks into its eyes and something makes her feel that it can guide her.

Μετά από λίγη συλλογιστική, αποφασίζει να ακολουθήσει τη γάτα.

After a short reflection, she decides to follow the cat.

Τραβάει την περιέργεια των περαστικών καθώς μιλάει στη γάτα και εκείνη απαντάει με γνύσιμα.

She attracts the curiosity of passersby as she talks to the cat and it responds with meows.

Προχωρούν μαζί στα στενά χαλικόστρωτα δρομάκια, περνάνε από καφετέριες με καφέδες να ατμίζουν και μπουγάδες με ρούχα να κρέμονται.

They advance together on the narrow cobbled streets, passing by cafes with steaming coffees and laundry with clothes hanging.

Και τελικά, εκεί που η Μαρία είχε χάσει την ελπίδα, ξαφνικά βρίσκεται μπροστά από τον προορισμό της.

And finally, where Maria had lost hope, she suddenly finds herself in front of her destination.

Περίμενε να δει το Ίδρυμα Γουλανδρή, και έτσι έγινε.

She expected to see the Goulandris Foundation, and so it was.

Το μαυρογάλανο ζωάκι την είχε οδηγήσει.

The black-and-blue animal had led her there.

Αναστενάζει ξαύριστη.

She sighs with relief.

Κοιτάζει γύρω για να ευχαριστήσει τη γάτα, αλλά εκείνη έχει εξαφανιστεί.

She looks around to thank the cat, but it has disappeared.

Μένει μόνη, αλλά με ένα χαμόγελο.

She remains alone, but with a smile.

Αποφασίζει ότι η επόμενη φορά που θα χαθεί, θα αναζητήσει ξανά την αδέσποτη γάτα για οδηγό.

She decides that the next time she gets lost, she will seek out the stray cat again as a guide.

Έτσι, κάτω από τον αττικό ήλιο, η Μαρία παραδίδεται στη μαγεία της πόλης, αποδέχονται τον παράδοξο οδηγό και τη μαγευτική της εμπειρία.

Thus, under the Attic sun, Maria surrenders to the magic of the city, accepting the paradoxical guide and its enchanting experience.

Γιατί η Αθήνα, είναι ακριβώς αυτό: μια πόλη γεμάτη από απροσδόκητες συναντήσεις και ανεξερεύνητα δρομάκια που ανοίγουν δρόμους προς απροσδόκητους προορισμούς.

Because Athens is exactly that: a city full of unexpected encounters and unexplored alleys that open up paths to unexpected destinations.