Στη μεγαλούπολη της Αθήνας, όπου οι κτίρια απλώνονται στον ορίζοντα σαν ένα πεδίο με σιδερένιες πέτρες, ζούσαν η Μαρία και ο Νίκος.

In the big city of Athens, where the buildings stretch across the horizon like a field of iron stones, lived Maria and Nikos.

Δεν ήταν τίποτα περισσότερο από συνηθισμένους ανθρώπους, μέχρι εκείνο το καλοκαίρι, που αποφάσισαν να να φύγουν για λίγο από την οικεία, αλλά δυνατή σύγχυση της πόλης.

They were nothing more than ordinary people, until that summer when they decided to take a break from the familiar, yet overwhelming confusion of the city.

Με μια απλή βαλίτσα γεμάτη ελπίδα, προσδοκίες και αναψυκτικά, ο Νίκος και η Μαρία ταξίδεψαν σε ένα μικρό νησιωτικό χωριό της Ελλάδας.

With a simple suitcase filled with hope, expectations, and refreshments, Nikos and Maria traveled to a small island village in Greece.

Οι λευκές ασβεστωμένες οικίες, τα γεμάτα με γαλάζια και ροδακινί λουλούδια παρτέρια, και οι πλακόστρωτοι στενοί δρόμοι έδωσαν στη Μαρία και στον Νίκο μια αίσθηση μαγευτικής απομόνωσης.

The white-washed houses, the gardens filled with blue and peach-colored flowers, and the cobblestone narrow streets gave Maria and Nikos a sense of enchanting isolation.

Όμως, αυτή η μαγεία χάθηκε αμέσως όταν κατάλαβαν ότι είχαν χαθεί.

However, this magic was lost immediately when they realized they were lost.

Φευ!

Oh no!

Οι στροφευτοί δρόμοι τους είχαν οδηγήσει σε ένα σύνολο άλλων στροφευτών δρόμων.

The winding roads had led them to a maze of other winding roads.

Απόγνωση!

Desperation!

Ζητούσαν οδηγίες από έναν φιλόξενο ντόπιο.

They sought directions from a hospitable local.

"Στρίψε αριστερά στον πλατάνο, μετά δεξιά στην παλιά βρύση, ανέβα στον ανηφορικό δρόμο και θα φτάσεις", τους είπε με ασφάλεια.

"Turn left at the plane tree, then right at the old fountain, go up the uphill road and you will arrive," the local said confidently.

Εμπιστεύτηκαν τις οδηγίες, αλλά κατέληξαν να είναι πιο μπερδεμένοι από πριν.

They trusted the directions, but ended up more confused than before.

Ο πλάτανος οδηγούσε σε άλλο πλάτανο, η βρύση σε άλλη βρύση, ο δρόμος είχε χιλιάδες στροφές αλλά κανένα τέλος.

The plane tree led to another plane tree, the fountain to another fountain, the road had thousands of turns but no end.

Καθώς βράδυαζε, αποφάσισαν να καθίσουν σε έναν βράχο δίπλα σε μια λέσχη γάτων.

As it got dark, they decided to sit on a rock next to a colony of cats.

Τελικά, δεν ήταν τόσο άσχημο το να χάνεσαι, αν και είσαι μαζί με τον αγαπημένο σου ενώ κοιτάς τη θάλασσα.

In the end, getting lost wasn't so bad, especially when you are with your loved one while gazing at the sea.

Δεν βρήκαν ποτέ το δρόμο τους πίσω στο αρχικό τους σημείο, αλλά εντοπίστηκαν σε έναν κόσμο αγάπης, απλότητας και έκπληξης.

They never found their way back to their original starting point, but they found themselves in a world of love, simplicity, and surprise.

Ο Νίκος και η Μαρία δεν ήταν πια χαμένοι.

Nikos and Maria were no longer lost.

Ήταν όμως, σίγουρα, εκεί όπου έπρεπε να είναι.

They were, however, definitely where they were meant to be.