Η ζέστη της Αθήνας ήταν ανυπόφορη εκείνο το καλοκαίρι, καθώς η οικογένεια συγκεντρωνόταν στο μεγάλο παλιό σπίτι.

The heat of Athens was unbearable that summer as the family gathered in the large old house.

Η Στεφανία στάθηκε κοντά στην πόρτα, κοιτάζοντας τα αγαπημένα της αντικείμενα από παλαιότερες γενιές.

Stefania stood by the door, looking at her beloved items from previous generations.

Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι εικόνες με αναμνήσεις.

The walls were filled with pictures of memories.

Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για να ξανασμίξει η οικογένεια, αλλά η Στεφανία ένιωθε πάντα ότι κανείς δεν την καταλάβαινε.

It was a great opportunity for the family to reunite, but Stefania always felt that no one understood her.

«Εδώ είσαι, Στεφανία!» φώναξε ο Δημήτρης πίσω της.

“There you are, Stefania!” called Dimitris from behind her.

Ήταν ο μεγάλος της αδερφός, πάντα επιτυχημένος και βέβαιος για τον εαυτό του.

He was her older brother, always successful and confident in himself.

«Έλα μέσα, μαζευόμαστε για δείπνο.»

“Come inside, we’re gathering for dinner.”

Η Στεφανία χαμογέλασε αχνά και μπήκε στο τραπεζαρία.

Stefania smiled faintly and walked into the dining room.

Τα αδέρφια της ήδη συζητούσαν για τις πρόσφατες επιτυχίες τους.

Her siblings were already discussing their recent achievements.

Ο Γιάννης, δικηγόρος, περηφανευόταν για μια μεγάλη υπόθεση που κέρδισε.

Giannis, a lawyer, boasted about winning a big case.

Η Μαρία, γιατρός, διηγούνταν μια συγκλονιστική ιατρική επιτυχία.

Maria, a doctor, was recounting a remarkable medical success.

Η Στεφανία ένιωσε μικρή ανάμεσά τους, αλλά έπρεπε να βρει το θάρρος να μιλήσει για το όνειρό της.

Stefania felt small amongst them, but she knew she had to find the courage to speak about her dream.

«Και εσύ, Στεφανία;» ρώτησε ο Δημήτρης, με μια ελαφρώς ειρωνική φωνή.

“And you, Stefania?” asked Dimitris, with a slightly ironic tone.

«Τι νέα έχεις;»

“What's new with you?”

Η καρδιά της Στεφανίας χτυπούσε δυνατά.

Stefania’s heart was pounding.

Ήξερε ότι αυτή ήταν η στιγμή της.

She knew this was her moment.

«Θέλω να ανοίξω τη δική μου γκαλερί τέχνης,» είπε με σιγανή φωνή, αλλά αρκετά δυνατά για να την ακούσουν όλοι.

“I want to open my own art gallery,” she said softly, but loud enough for everyone to hear.

Υπήρξε σιωπή για μερικά δευτερόλεπτα.

There was silence for a few seconds.

Μετά, ο Δημήτρης γέλασε.

Then, Dimitris laughed.

«Γκαλερί τέχνης;

“An art gallery?

Δεν νομίζεις ότι είναι λίγο παράλογο;

Don’t you think that’s a bit unrealistic?

Δεν χρειάζεσαι κάτι πιο σταθερό;»

Don’t you need something more stable?”

Η Στεφανία ένιωσε τον θυμό να ανεβαίνει μέσα της.

Stefania felt the anger rising within her.

«Όχι,» απάντησε, αυτή τη φορά βροντερά.

“No,” she replied, this time loudly.

«Αυτό είναι το πάθος μου!»

“This is my passion!”

Οι άλλοι σταμάτησαν τη συζήτησή τους και την κοιτούσαν.

The others stopped their conversation and looked at her.

Ο Δημήτρης σταμάτησε να γελάει και την κοίταξε σοβαρά.

Dimitris stopped laughing and looked at her seriously.

«Είσαι σίγουρη γι' αυτό;»

“Are you sure about this?”

«Ναι, είμαι,» είπε η Στεφανία δυνατά και καθαρά.

“Yes, I am,” Stefania said loudly and clearly.

«Ξέρω ότι μπορώ να το πετύχω.

“I know I can succeed.

Χρειάζομαι την υποστήριξή σας.»

I need your support.”

Η Μαρία κοίταξε τη Στεφανία και χαμογέλασε.

Maria looked at Stefania and smiled.

«Αν αυτό είναι που σε κάνει ευτυχισμένη, τότε το υποστηρίζω.»

“If this is what makes you happy, then I support you.”

Οι άλλοι άρχισαν να μιλάνε και πάλι, αλλά η συζήτηση είχε αλλάξει.

The others started talking again, but the conversation had changed.

Η Στεφανία ένιωσε ένα κύμα αυτοπεποίθησης.

Stefania felt a wave of confidence.

Ο Δημήτρης δεν φαινόταν εντελώς πεπεισμένος, αλλά τουλάχιστον τώρα την σεβόταν περισσότερο.

Dimitris didn’t seem entirely convinced, but at least now he respected her more.

Καθώς η νύχτα έπεφτε και οι συνομιλίες έγιναν πιο χαλαρές, η Στεφανία ένιωσε ότι είχε κάνει το πρώτο βήμα.

As the night fell and the conversations became more relaxed, Stefania felt she had taken the first step.

Η απόφασή της ήταν ξεκάθαρη και η υποστήριξη της Μαρίας της έδωσε την ενθάρρυνση που χρειαζόταν.

Her decision was clear, and Maria’s support gave her the encouragement she needed.

Τώρα ήξερε ότι είχε τη δύναμη να ακολουθήσει το όνειρό της, παρά τα εμπόδια.

Now she knew she had the strength to pursue her dream, despite the obstacles.

«Θα ανοίξω την γκαλερί μου,» ψιθύρισε στον εαυτό της, καθώς κοιτούσε τα αστέρια από το παράθυρο.

“I will open my gallery,” she whispered to herself as she looked at the stars from the window.

«Και θα είμαι πετυχημένη.»

“And I will be successful.”

Το παλιό σπίτι στην Αθήνα είχε γεμίσει και πάλι με ζωή και η Στεφανία είχε βρει την φωνή της και την αποφασιστικότητά της.

The old house in Athens was filled with life again, and Stefania had found her voice and determination.

Ήταν μόνο η αρχή, αλλά ήταν ένα πολύ σημαντικό ξεκίνημα.

It was only the beginning, but it was a very significant start.