Καθώς το φως του φθινοπωρινού ήλιου έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα της ψυχιατρικής πτέρυγας, δημιουργούσε μαγευτικά σχήματα στο πάτωμα.

As the light of the autumn sun streamed through the large windows of the psychiatric ward, it cast enchanting patterns on the floor.

Η Θάλεια καθόταν σε έναν άνετο καναπέ, κοιτάζοντας έξω τα κόκκινα και πορτοκαλί φύλλα που στροβιλίζονταν στον αέρα.

Thalia sat on a comfortable couch, gazing outside at the red and orange leaves swirling in the air.

Ήταν φθινόπωρο, η εποχή των αλλαγών, και η ίδια ήλπιζε για μια αλλαγή.

It was autumn, the season of changes, and she was hoping for a change herself.

Η Θάλεια βρισκόταν στο νοσοκομείο με δική της πρωτοβουλία.

Thalia had entered the hospital on her own initiative.

Ήθελε να αντιμετωπίσει το άγχος που της προκάλεσε η επέτειος ενός τραυματικού γεγονότος από το παρελθόν της.

She wanted to tackle the anxiety caused by the anniversary of a traumatic event from her past.

Ο Νίκος, ο ψυχίατρός της, ήταν εκεί για να τη βοηθήσει.

Nikos, her psychiatrist, was there to help her.

Ήταν συμπαθητικός, με κατανόηση και μια απαλότητα στη φωνή του, που την ηρεμούσε.

He was kind, understanding, with a softness in his voice that soothed her.

«Πώς νιώθεις σήμερα;» τη ρώτησε ο Νίκος, καθισμένος απέναντί της.

“How are you feeling today?” Nikos asked her, sitting across from her.

Η φωνή του ήταν σαν μια ζεστή αγκαλιά.

His voice was like a warm embrace.

Η Θάλεια πήρε μια ανάσα.

Thalia took a breath.

«Δύσκολα,» είπε.

“It's difficult,” she said.

«Το κεφάλι μου γεμάτο σκέψεις.

“My head is full of thoughts.

Τρόμος για το παρελθόν.

Terror about the past.

Αλλά... θέλω να προσπαθήσω.»

But... I want to try.”

Ο Νίκος της χαμογέλασε με συγκατάβαση.

Nikos gave her a reassuring smile.

«Θα γίνει και ομαδική συνεδρία σήμερα.

"There will also be a group session today.

Μπορεί να σε βοηθήσει να μιλήσεις.

It might help you to talk.

Δεν είσαι μόνη.»

You're not alone."

Η Θάλεια δίστασε.

Thalia hesitated.

Ήταν φοβισμένη.

She was scared.

Η ιδέα του να μοιραστεί τον πόνο της ήταν τρομακτική.

The idea of sharing her pain was frightening.

Όμως μέσα της κάτι την προέτρεπε να το τολμήσει.

Yet something inside urged her to take the leap.

Ήξερε ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να βρει ηρεμία.

She knew that only this way could she find peace.

Η συνεδρία ξεκίνησε στην αίθουσα με τις μεγάλες καρέκλες.

The session began in the room with the big chairs.

Οι ασθενείς κάθισαν γύρω από έναν κύκλο.

The patients sat around in a circle.

Η ανασφάλεια φάνηκε στο πρόσωπό της.

Her insecurity showed on her face.

Όμως, καθώς ο χρόνος περνούσε, η Θάλεια συγκέντρωσε το θάρρος της.

But as time passed, Thalia gathered her courage.

Με μια βαθιά ανάσα, άρχισε να μιλά.

With a deep breath, she started to speak.

«Ήταν ένας σκληρός χρόνος για μένα,» εξομολογήθηκε.

“It’s been a tough year for me,” she confessed.

«Το παρελθόν με στοιχειώνει.

“The past haunts me.

Θέλω να γιατρευτώ.»

I want to heal.”

Τα άλλα μέλη της ομάδας άρχισαν να την κοιτούν με κατανόηση.

The other group members looked at her with understanding.

Τα λόγια τους ήταν γεμάτα συμπόνια.

Their words were full of compassion.

Με κάθε λέξη, η Θάλεια αισθανόταν το βάρος να φεύγει.

With each word, Thalia felt the weight lifting.

Δεν ήταν πλέον μόνος της στον αγώνα.

She was no longer alone in her struggle.

Ένιωθε μια ανακούφιση μέσα της και για πρώτη φορά, η καταιγίδα μέσα στο μυαλό της άρχισε να κοπάζει.

She felt a sense of relief within her, and for the first time, the storm in her mind began to subside.

Ένιωθε πιο σύνδεση με τους άλλους, ένα αίσθημα ότι ανήκε.

She felt more connected to the others, a sense of belonging.

Όταν η συνεδρία τελείωσε, η Θάλεια βγήκε έξω.

When the session ended, Thalia stepped outside.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει, αλλά η καρδιά της ήταν πιο φωτεινή.

The sun had begun to set, but her heart was brighter.

Είχε βρει την αρχή της ειρήνης.

She had found the beginning of peace.

Και αυτή ήταν η αρχή της θεραπείας της.

And this was the start of her healing.