Το φθινόπωρο είχε φτάσει και η καφετέρια Delphi ήταν στολισμένη με πορτοκαλί φύλλα και μικρές κολοκύθες.

Autumn had arrived, and the café Delphi was decorated with orange leaves and small pumpkins.

Η μυρωδιά του φρέσκου καφέ και των ζεστών αρτοπαρασκευασμάτων γέμιζε τον αέρα.

The scent of fresh coffee and warm pastries filled the air.

Μέσα σε αυτή τη ζεστασιά, ο Αλέξης, ο Δημήτρας και ο Στέφανος είχαν κανονίσει να συναντηθούν.

In this warmth, Alexis, Dimitra, and Stefanos had planned to meet.

Ο Αλέξης ήταν γνωστός για την κοινωνικότητά του και το χαμόγελό του.

Alexis was known for his sociability and smile.

Αλλά κρυφά, πάλευε με μια ξαφνική ασθένεια που τον είχε θορυβήσει.

But secretly, he was struggling with a sudden illness that had alarmed him.

Σήμερα, ήθελε απλά να περάσει όμορφα με τους φίλους του, χώρις να αποκαλύψει τα προβλήματά του.

Today, he just wanted to have a good time with his friends without revealing his problems.

Η Δημήτρα, πάντα οργανωμένη και φροντιστική, δεν είχε καταλάβει τίποτα.

Dimitra, always organized and caring, hadn't noticed anything.

Ο Στέφανος, περιπετιώδης αλλά πρακτικός, ήθελε απλά να περάσουν καλά.

Stefanos, adventurous yet practical, just wanted them to have fun.

Η συζήτηση κινιόταν αστεία και ελαφριά, όταν ξαφνικά ο Αλέξης ένιωσε έναν έντονο ίλιγγο.

The conversation was moving along with jokes and light-heartedness when suddenly Alexis felt a strong dizziness.

Προσπάθησε να το αγνοήσει, αλλά η ζάλη έγινε αφόρητη.

He tried to ignore it, but the dizziness became unbearable.

Στα μισά της κουβέντας, τα μάτια του θόλωσαν και λιποθύμησε στο πάτωμα.

In the middle of the chat, his vision blurred, and he fainted on the floor.

Ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος.

It was as if time had stopped.

Η Δημήτρα και ο Στέφανος, ανήσυχοι, έτρεξαν κοντά του.

Dimitra and Stefanos, anxious, rushed to his side.

Μόλις ο Αλέξης συνήλθε, η Δημήτρα με ανησυχία ρώτησε, "Είσαι καλά; Τι συνέβη;".

As soon as Alexis came to, Dimitra asked with concern, "Are you okay? What happened?"

Ο Στέφανος συμπλήρωσε, "Ξέρεις ότι μπορείς να μας πεις τα πάντα, φίλε."

Stefanos added, "You know you can tell us anything, my friend."

Ο Αλέξης, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούσε πια να κρύβεται, πήρε μια βαθιά ανάσα και τους είπε για το θέμα υγείας που τον απασχολούσε.

Alexis, realizing he could no longer hide, took a deep breath and told them about the health issue that was troubling him.

"Δεν ήθελα να σας ανησυχήσω," είπε με ενοχή στη φωνή του.

"I didn't want to worry you," he said, guilt in his voice.

Η Δημήτρα έπιασε το χέρι του και είπε, "Είμαστε εδώ για σένα, ό,τι κι αν χρειαστείς."

Dimitra took his hand and said, "We’re here for you, whatever you need."

Ο Στέφανος πρόσθεσε, "Δεν είσαι μόνος σε αυτό."

Stefanos added, "You're not alone in this."

Ο Αλέξης ένιωσε ένα βάρος να σηκώνεται από τους ώμους του.

Alexis felt a burden lift from his shoulders.

Η εμπιστοσύνη και η υποστήριξη των φίλων του ήταν η αναγκαία βοήθεια που χρειαζόταν.

The trust and support of his friends were the much-needed help he required.

Καθώς το φως του απογεύματος έπεφτε στο τραπέζι τους, ο Αλέξης κατάλαβε ότι η αίσθηση ευαλωτότητας μπορεί να φέρει κοντά τους ανθρώπους και να τους υπενθυμίσει το πόσο δυνατοί είναι μαζί.

As the light of the afternoon fell on their table, Alexis realized that the feeling of vulnerability can bring people closer and remind them how strong they are together.

Έτσι, η τριάδα των φίλων πέρασε το υπόλοιπο απόγευμα, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά και την αμεσότητα που μόνο μια ειλικρινής φιλία μπορεί να προσφέρει.

Thus, the trio of friends spent the rest of the afternoon, enjoying the warmth and closeness that only a sincere friendship can offer.

Και ο Αλέξης έμαθε πως δεν έπρεπε να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις του μόνος, αλλά μπορούσε να βασιστεί στους φίλους του όταν χρειαζόταν.

And Alexis learned that he didn't have to face his challenges alone, but could rely on his friends when he needed to.