Ο Νίκος στάθηκε στην είσοδο της Ακρόπολης.

O Nikos stood at the entrance of the Acropolis.

Ο άνεμος του φθινοπώρου χάιδευε το πρόσωπό του καθώς κοίταξε προς την κορυφή.

The autumn wind caressed his face as he gazed towards the top.

Ήταν η ημέρα του Οχι, και η Αθήνα γιόρταζε με τραγούδια και φαγητά.

It was Ohi Day, and Athens was celebrating with songs and food.

Ο Νίκος αισθανόταν την καρδιά του βαριά.

O Nikos felt his heart heavy.

Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έφυγε.

Many years had passed since he left.

Ανεβαίνοντας τα πέτρινα σκαλιά, ένιωθε την ένταση να αυξάνεται.

Climbing the stone steps, he felt the tension mounting.

Η Ελένη, αδερφή του, είχε οργανώσει αυτό το οικογενειακό αντάμωμα.

Eleni, his sister, had organized this family gathering.

Ήταν αποφασισμένη να τους ξαναενώσει όλους.

She was determined to reunite everyone.

Στεκόταν στην κορυφή της Ακρόπολης, με τον Παρθενώνα στο φόντο, κοιτάζοντας προς το μέρος του.

She stood at the top of the Acropolis, with the Parthenon in the background, looking towards him.

Δεν είχε δει τον Νίκο τόσα χρόνια.

She hadn't seen Nikos in so many years.

Η απογοήτευση και το παράπονο ήταν εμφανή στα μάτια της.

Disappointment and sorrow were evident in her eyes.

Δίπλα της, η Μαρία, η ξαδέλφη τους.

Next to her stood Maria, their cousin.

Πάντα η φωνή της λογικής, ήταν εκεί για να απαλύνει τις εντάσεις.

Always the voice of reason, she was there to ease the tensions.

Ήξερε πόσο σημαντικό ήταν αυτό το αντάμωμα για την οικογένεια.

She knew how important this gathering was for the family.

Ο Νίκος πλησίασε αργά.

O Nikos approached slowly.

Η Ελένη πήρε μια βαθιά ανάσα.

Eleni took a deep breath.

“Νίκο”, είπε με μια φωνή που αντήχησε από θλίψη και ελπίδα.

“Niko,” she said with a voice resonating with sadness and hope.

“Ελένη, συγγνώμη”, απάντησε εκείνος.

“Eleni, I'm sorry,” he replied.

“Έχω μετανιώσει που απομακρύνθηκα τόσο.

“I regret distancing myself so much.

Θέλω να ξαναβρώ την οικογένειά μας”.

I want to find our family again.”

“Πέρασαν χρόνια, Νίκο.

“Years passed, Niko.

Η απουσία σου πόνεσε”, είπε η Ελένη, αλλά η φωνή της μαλάκωσε.

Your absence hurt,” Eleni said, but her voice softened.

“Όμως είσαι εδώ τώρα.

“But you are here now.

Αυτό έχει σημασία.”

That’s what matters.”

Η Μαρία πλησίασε και έβαλε το χέρι της στο χέρι της Ελένης.

Maria approached and placed her hand on Eleni's hand.

“Είναι καιρός να επουλώσουμε τις πληγές μας.

“It's time to heal our wounds.

Η οικογένεια θα πρέπει να είναι ενωμένη.”

Family should be united.”

Η Ελένη κοίταξε τον Νίκο με ζεστασιά.

Eleni looked at Nikos warmly.

“Ας αρχίσουμε από την αρχή”, είπε.

“Let’s start from the beginning,” she said.

Ο Νίκος ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από τους ώμους του.

O Nikos felt a weight lifting off his shoulders.

Μαζί κοιτάξανε την πόλη από ψηλά, φώτα να αναβοσβήνουν παντού.

Together they looked over the city from above, lights flickering everywhere.

Το γιορτινό πνεύμα του Οχι χάιδευε τις ψυχές τους.

The festive spirit of Ohi caressed their souls.

Ήταν ευγνώμων που βρήκε ξανά την οικογένειά του.

He was grateful to have found his family again.

Το τραπέζι στρώθηκε.

The table was set.

Τα γέλια αντήχησαν στην ατμόσφαιρα.

Laughter resonated in the atmosphere.

Ο Νίκος υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην ξαναχαθεί ποτέ.

O Nikos promised himself never to be lost again.

Ήταν και πάλι πλήρης.

He was whole once more.

Με την Ελένη και τη Μαρία στο πλευρό του, βρήκε το θάρρος να είναι πάλι μέρος της οικογένειας.

With Eleni and Maria by his side, he found the courage to be part of the family again.

Η Ακρόπολη έγινε το σημείο συμφιλίωσής τους εκείνη τη μέρα.

The Acropolis became the site of their reconciliation that day.