Στην καρδιά του αδειανόγειου αποθήκης, το φως του φθινοπωρινού ήλιου πέρασε διαμέσου σπασμένων παραθύρων, σχηματίζοντας περίεργες σκιάσεις πάνω στο σκονισμένο πάτωμα.

In the heart of the abandoned warehouse, the light of the autumn sun passed through broken windows, casting strange shadows on the dusty floor.

Η Δάφνη και ο Λύσανδρος βρίσκονταν εκεί, ανάμεσα στα σκουριασμένα μηχανήματα και τα ξεχασμένα κουτιά.

I Daphni and o Lysandros were there, among the rusty machinery and forgotten boxes.

Ήταν Χαλοουίν, μια νύχτα γεμάτη μυστήριο και ένταση.

It was Halloween, a night full of mystery and tension.

Η Δάφνη στάθηκε στο κέντρο της αποθήκης.

I Daphni stood in the center of the warehouse.

Ένιωθε το βάρος στο στήθος της, ένα βάρος που την ακολουθούσε όλο τον καιρό που είχαν να μιλήσουν.

She felt the weight on her chest, a burden that followed her all the time since they last spoke.

Ήξερε ότι ο Λύσανδρος είχε θυμό μέσα του.

She knew o Lysandros had anger within him.

Ήθελε να διορθώσει τα πράγματα.

She wanted to fix things.

Ήθελε να επανασυνδέσει τη σχέση τους, που είχε διαλυθεί μετά τη διαφωνία για την κληρονομιά του πατέρα τους.

She wanted to reconnect their relationship, which had broken down after the disagreement over their father's inheritance.

Ο Λύσανδρος καθόταν πάνω σε ένα παλιό ξύλινο κιβώτιο.

O Lysandros was sitting on an old wooden crate.

Το βλέμμα του ήταν σταθερό, αλλά η καρδιά του χτυπούσε γρήγορα.

His gaze was steady, but his heart was beating fast.

Είχε μείνει μόνος του να διαχειριστεί τα πάντα.

He had been left alone to handle everything.

Χρειαζόταν την αναγνώριση της Δάφνης.

He needed tis Daphnis recognition.

Όμως, μέρος του ήθελε να την συγχωρήσει.

However, part of him wanted to forgive her.

Η σιωπή γύρω τους ήταν σχεδόν εκκωφαντική, μέχρι που η Δάφνη πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να μιλά.

The silence around them was almost deafening, until i Daphni took a deep breath and began to speak.

"Λυπάμαι, Λύσανδρε", είπε με φωνή σπασμένη.

"I'm sorry, Lysandre," she said with a broken voice.

"Έκανα λάθη.

"I made mistakes.

Σε άφησα μόνο."

I left you alone."

Ο Λύσανδρος την κοίταξε.

O Lysandros looked at her.

"Έπρεπε να είσαι εδώ", της απάντησε, και η φωνή του είχε μια αίσθηση πικρίας.

"You should have been here," he responded, and his voice had a tone of bitterness.

"Η κληρονομιά του πατέρα δεν ήταν εύκολη υπόθεση."

"Our father's inheritance wasn't an easy issue."

Η ένταση στην ατμόσφαιρα αυξήθηκε.

The tension in the atmosphere increased.

Εκφράσεις και ανείπωτες αλήθειες βγήκαν στην επιφάνεια, και οι δύο τους θυμήθηκαν στιγμές από το παρελθόν που τις θεωρούσαν πλέον χαμένες.

Expressions and unspoken truths surfaced, and they both remembered moments from the past they now considered lost.

Η Δάφνη ένιωσε τις λέξεις να κυλούν πιο ελεύθερα.

I Daphni felt the words flow more freely.

"Καταλαβαίνω τώρα πόσο δύσκολο ήταν.

"I understand now how difficult it was.

Ήμουν αφελής.

I was naive.

Θέλω να το διορθώσω.

I want to fix it.

Να το κάνουμε μαζί."

To do this together."

Ο Λύσανδρος άκουσε την ειλικρίνεια στη φωνή της.

O Lysandros heard the sincerity in her voice.

Κουρασμένος από την οργή και το πένθος, ήξερε ότι έπρεπε να αφήσει πίσω του το παρελθόν.

Tired from the anger and grief, he knew he had to leave the past behind.

"Ας προσπαθήσουμε", είπε τελικά απαλά.

"Let's try," he finally said softly.

"Για τον πατέρα."

"For our father."

Αυτή η απλή συμφωνία σήμαινε πολλά περισσότερα.

This simple agreement meant much more.

Σήμαινε μια νέα αρχή.

It signified a new beginning.

Βγήκαν μαζί από την αποθήκη, αφήνοντας την σκονισμένη παλιά κόντρα πίσω τους, όπως η φθινοπωρινή νύχτα που άρχιζε να πέφτει, φωτίζοντας τον δρόμο τους μπροστά.

They walked out of the warehouse together, leaving the dusty old quarrel behind them, just as the autumn night began to fall, illuminating the road ahead of them.