Ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να χρυσώνει τους δρόμους της πόλης.

The sun had just begun to gild the streets of the city.

Η Ελένη περπατούσε αργά προς το νοσοκομείο.

Eleni was walking slowly towards the hospital.

Ήταν φθινόπωρο και ο άνεμος έφερνε μαζί του το άρωμα των φύλλων.

It was autumn, and the wind carried with it the scent of the leaves.

Η Ελένη ήταν αγχωμένη.

Eleni was anxious.

Στο χέρι της κρατούσε ένα μικρό καλάθι με παραδοσιακές γεύσεις της Ημέρας των Ευχαριστιών, μία γιορτή που είχε μάθει να αγαπά στην Αμερική.

In her hand, she held a small basket with traditional flavors of Thanksgiving Day, a holiday she had learned to love in America.

Όταν μπήκε στο δωμάτιο, είδε τον Δημήτρη, τον πατέρα της.

When she entered the room, she saw Dimitris, her father.

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, με το χλωμό φως να τον αγκαλιάζει, ο Δημήτρης κοιτούσε έξω από το παράθυρο.

Lying in bed, with the pale light embracing him, Dimitris was looking out the window.

Η Άννα, η αδερφή της Ελένης, στεκόταν δίπλα του με ένα ζεστό χαμόγελο.

Anna, Eleni's sister, stood beside him with a warm smile.

«Μπαμπά, σου έφερα κάτι από την Αμερική», είπε η Ελένη χαμογελαστά.

"Dad, I brought you something from America," Eleni said with a smile.

Ο Δημήτρης στράφηκε σιγά-σιγά προς το μέρος της, τα μάτια του γεμάτα περιέργεια.

Dimitris slowly turned towards her, his eyes full of curiosity.

Η Ελένη άνοιξε το καλάθι και άρχισε να δείχνει τις λιχουδιές.

Eleni opened the basket and began to show the treats.

«Ξέρεις, αυτή η μέρα είναι ειδική για εμάς εκεί.

"You know, this day is special for us there.

Είναι η Ημέρα των Ευχαριστιών, μια γιορτή για να είμαστε μαζί, να λέμε ευχαριστώ και να θυμόμαστε».

It's Thanksgiving Day, a celebration to be together, to say thank you, and to remember."

Η Άννα παρακολουθούσε προσεκτικά.

Anna watched closely.

Ήξερε πόσο δύσκολος ήταν ο πατέρας τους, πάντα δυνατός και πεισματάρης.

She knew how difficult their father was, always strong and stubborn.

Η Ελένη, όμως, συνέχισε με θάρρος.

However, Eleni continued with courage.

«Θυμάσαι που πηγαίναμε να μαζέψουμε ελιές όταν ήμασταν μικρές;

"Do you remember when we used to go pick olives when we were little?

Μαμά έφερνε το καλύτερο κολατσιό.

Mom would bring the best snacks.

Εκείνες τις στιγμές δεν τις ξεχνάς ποτέ».

Those moments you never forget."

Ο Δημήτρης, για μια στιγμή, παρέμεινε σιωπηλός.

Dimitris, for a moment, remained silent.

Έπειτα, άφησε ένα μικρό χαμόγελο να ξεφύγει.

Then, he let a small smile escape.

«Ναι, θυμάμαι.

"Yes, I remember.

Ήσουν πάντα εκεί με το μεγάλο σου καπέλο και το χαμόγελό σου».

You were always there with your big hat and your smile."

Η ατμόσφαιρα έγινε ζεστή, αισθητά πιο ανάλαφρη.

The atmosphere became warm, noticeably lighter.

Ξαφνικά, ο Δημήτρης άρχισε να μιλά για τα δικά του παιδικά χρόνια.

Suddenly, Dimitris began to speak about his own childhood.

Ιστορίες για το χωριό, τα καλοκαίρια κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο.

Stories about the village, summers under the ancient plane tree.

Η Ελένη ένιωθε τον κόμπο να λύνει στην καρδιά της.

Eleni felt the knot in her heart loosen.

Το τείχος του Δημήτρη είχε επιτέλους ραγίσει.

The wall of Dimitris had finally cracked.

Καθώς ο ήλιος έδυσε, το δωμάτιο γέμισε με εικόνες και ιστορίες.

As the sun set, the room filled with images and stories.

Η Ελένη συνειδητοποίησε τη δύναμη της επιμονής και της αγάπης.

Eleni realized the power of persistence and love.

Ο Δημήτρης ένιωσε την καρδιά του πιο ελαφριά, ξέροντας ότι δεν χάνει τίποτα, μόνο κερδίζει όταν μοιράζεται τα συναισθήματά του.

Dimitris felt his heart lighter, knowing he loses nothing, only gains when he shares his feelings.

Ένα απαλό αεράκι πέρασε από το παράθυρο, φέρνοντας την ευωδιά της φθινοπωρινής φύσης.

A gentle breeze passed through the window, bringing the fragrance of autumn nature.

Και μέσα σε αυτό το μικρό δωμάτιο, ήταν όλοι μαζί για έναν σκοπό: να αγαπούν και να στηρίζουν ο ένας τον άλλο.

And in this small room, they were all together for one purpose: to love and support each other.