Κάτω από τον καθαρό ουρανό του χειμώνα, η Θάλεια έφτασε στη Σαντορίνη.

Under the clear winter sky, Thaleia arrived in Santorini.

Το νησί, ήσυχο χωρίς πολλούς τουρίστες, καθόριζε την ηρεμία των ημερών του.

The island, quiet without many tourists, defined the calm of its days.

Τα λευκά σπίτια με τις μπλε στέγες αντιφεγγίζονταν κάτω από τον αδύναμο ήλιο.

The white houses with blue roofs shimmered under the feeble sun.

Η Θάλεια έμενε στην Αθήνα, αλλά τώρα είπε να επισκεφθεί την οικογένειά της για την Πρωτοχρονιά.

Thaleia lived in Athens, but now she decided to visit her family for New Year's.

Στο μυαλό της είχε πολλές σκέψεις για τη ζωή της.

Her mind was filled with many thoughts about her life.

Αισθανόταν πως δεν ανήκει.

She felt like she didn't belong.

Το όνειρο της φωτογραφίας έγινε μπερδεμένο.

The dream of photography had become confusing.

Πρέπει να συνεχίσει;

Should she continue?

Ή να βρει κάτι άλλο που θα την γεμίζει;

Or find something else that would fulfill her?

"Γεια σου, Θάλεια!" φώναξε ο Κώστας, ο αδερφός της, μόλις την είδε στο λιμάνι.

"Hi, Thaleia!" shouted Kostas, her brother, as soon as he saw her at the port.

Η Ελένη, η ξαδέρφη της, χαμογέλασε θερμά.

Eleni, her cousin, smiled warmly.

Η οικογένεια μάζεψε γύρω τους, με γέλια και φωνές.

The family gathered around them with laughter and voices.

Η Θάλεια όμως αισθανόταν ότι δεν μπορούσε να μιλήσει ελεύθερα.

However, Thaleia felt that she couldn't speak freely.

Το βράδυ, όταν η γιορτή ησύχασε, η Θάλεια πήρε τη φωτογραφική της μηχανή.

At night, when the celebration quieted down, Thaleia took her camera.

Χρειαζόταν να δει το νησί με τα δικά της μάτια.

She needed to see the island through her own eyes.

Περπάτησε.

She walked.

Φωτογράφισε.

She photographed.

Έψαχνε κάτι.

She was searching for something.

Κάθε σκηνή έλεγε μια ιστορία.

Every scene told a story.

Ο ησυχασμένος ορίζοντας της χάρισε στιγμές γαλήνης.

The quiet horizon granted her moments of peace.

Φτάνοντας στη στιγμή του δειλινού, η Θάλεια βρέθηκε στον λόφο, μπροστά σε ένα μαγευτικό τοπίο.

Reaching the moment of sunset, Thaleia found herself on the hill, facing a magical landscape.

Ο Κώστας κι η Ελένη ήρθαν κοντά της, βλέποντας την προσοχή της στην κάμερα.

Kostas and Eleni came near her, noticing her focus on the camera.

Εκείνη τη στιγμή, η Θάλεια αποφάσισε να ανοιχτεί.

At that moment, Thaleia decided to open up.

"Δεν ξέρω αν θέλω να συνεχίσω με τη φωτογραφία," είπε με ειλικρίνεια.

"I don't know if I want to continue with photography," she said honestly.

Ήταν η πρώτη φορά που μίλησε για τις αμφιβολίες της.

It was the first time she spoke of her doubts.

Ο Κώστας της έβαλε το χέρι του στον ώμο.

Kostas put his hand on her shoulder.

"Δεν πειράζει, Θάλεια. Η οικογένεια είναι εδώ. Ό,τι κι αν αποφασίσεις," είπε υποστηρικτικά.

"It's okay, Thaleia. Family is here, whatever you decide," he said supportively.

Η Ελένη συμπλήρωσε, "Θα βρεις τον δρόμο σου. Ίσως η φωτογραφία σου βοηθήσει να πεις την ιστορία σου."

Eleni added, "You'll find your way. Maybe your photography will help you tell your story."

Καθώς η Πρωτοχρονιά πλησίαζε, η Θάλεια ένιωσε μια αλλαγή.

As the New Year approached, Thaleia felt a change.

Ένιωθε επιτέλους να ανήκει.

She finally felt like she belonged.

Κάτι είχε αλλάξει μέσα της.

Something had changed within her.

Η οικογένειά της δεν ήταν μόνο αίμα· ήταν στήριγμα.

Her family was not just by blood; they were her support.

Η απόφαση να αφιερώσει τον χρόνο της στη φωτογραφία με βαθύτερα, πιο προσωπικά πρότζεκτ, τη γέμισε με νέα ενέργεια.

The decision to dedicate her time to deeper, more personal photography projects filled her with new energy.

Με την αλλαγή του έτους, η Θάλεια αγκάλιασε τους δικούς της.

With the change of the year, Thaleia embraced her loved ones.

Ήξερε πως κάνοντας αυτό που αγαπούσε, μπορούσε να βρει ξανά χαρά και νόημα στη φωτογραφία.

She knew that by doing what she loved, she could find joy and meaning in photography once again.

Οι φωτογραφίες της θα αφηγούνταν ιστορίες σημαντικές για εκείνη, έχοντας πια την αγάπη της οικογένειάς της δίπλα της.

Her photographs would tell stories important to her, now having the love of her family beside her.