Βαθιά μέσα στο γκρίζο χειμωνιάτικο τοπίο, μια χιονόπτωση σκέπαζε απαλά την πανεπιστημιακή κοινότητα.

Deep within the gray winter landscape, a snowfall gently covered the university community.

Στο μικρό, ζεστό δωμάτιο του κοιτώνα, ο Νίκο ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, τυλιγμένος σε κουβέρτες.

In the small, warm dorm room, Niko lay on his bed, wrapped in blankets.

Το φως του ημερήσιου φωτός φιλτράριζε μέσα από το παράθυρο, δημιουργώντας έναν απαλό φωτισμό που φώτιζε τους σωρούς βιβλίων που βρίσκονταν πάνω στο γραφείο.

The daylight filtered through the window, creating a soft light that illuminated the piles of books on the desk.

Ο Νίκο ήταν μόλις αρχίσει να αναρρώνει από τη γρίπη.

Niko had just begun to recover from the flu.

Η αρρώστια τον είχε κρατήσει μακριά από τα μαθήματα και του δημιουργούσε άγχος για τις σπουδές του.

The illness had kept him away from classes, causing anxiety about his studies.

Μα πιο πολύ, αισθανόταν αποκομμένος και μόνος.

More than that, he felt disconnected and alone.

Η Έλενα, συνεπής και σκεπτική, είχε ανησυχήσει για τον φίλο της και τον φρόντιζε στο μέτρο του δυνατού, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να συνεχίζει τις δικές της σπουδές.

Elena, consistent and thoughtful, had worried about her friend and cared for him as much as possible, while also trying to keep up with her own studies.

«Πώς αισθάνεσαι σήμερα;» ρώτησε η Έλενα, εισερχόμενη στο δωμάτιο με ένα φλιτζάνι τσάι στο χέρι.

“How are you feeling today?” Elena asked, entering the room with a cup of tea in hand.

Ο Νίκο ανακάθισε με κόπο, ενώ ένα αδύναμο χαμόγελο φωτίστηκε στο πρόσωπό του.

Niko sat up with effort, a weak smile spreading across his face.

«Λίγο καλύτερα, νομίζω», απάντησε εκείνος.

“A little better, I think,” he replied.

«Πρέπει να ξαναρχίσω τις εργασίες μου».

“I need to get back to my assignments.”

Η Έλενα έγνεψε καταφατικά.

Elena nodded in agreement.

«Μην ανησυχείς, έχουμε χρόνο.

"Don't worry, we have time.

Έχω φτιάξει ένα πρόγραμμα για εσένα μέχρι να αναρρώσεις πλήρως».

I've made a schedule for you until you fully recover."

Ο Νίκο αισθάνθηκε ανακούφιση.

Niko felt relieved.

Χρειαζόταν βοήθεια, αλλά το έκανε δύσκολο να τη ζητά.

He needed help but found it difficult to ask for it.

Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκε χτύπος στην πόρτα.

Just then, there was a knock on the door.

Ήταν ο Θέο, ένας κοινός τους φίλος, που συνήθως έφερνε χαρά και ενέργεια στα δωμάτια που επισκεπτόταν.

It was Theo, a mutual friend, who usually brought joy and energy to the rooms he visited.

«Άκουσα ότι ο Νίκο προσποιείται ότι είναι άρρωστος για να γλυτώσει τις διαλέξεις!» έκανα χιούμορ ο Θέο, προκαλώντας ένα γέλιο στους παρευρισκόμενους.

"I heard Niko is pretending to be sick to get out of lectures!" joked Theo, provoking laughter from those present.

Ενώ οι ώρες περνούσαν, ο Νίκο παρατήρησε ότι ο Θέο, με το φαιδρό του τέμπο, παρέμενε λίγο πιο σιωπηλός από το συνηθισμένο.

As the hours passed, Niko noticed that Theo, with his usual cheerful demeanor, was a bit quieter than usual.

Τελικά, σε μια στιγμή σιωπής, ο Θέο αξιοποίησε την ευκαιρία:

Finally, in a moment of silence, Theo took the opportunity:

«Ξέρεις, Νίκο, με τις συνθήκες αυτές, αισθάνομαι και εγώ λίγο εκτός.

"You know, Niko, with these circumstances, I feel a bit out of place too.

Μου λείπει να σε βλέπω όπως πριν».

I miss seeing you like before."

Ο Νίκο έσκυψε το κεφάλι, νιώθοντας τη ζεστασιά των λόγων του φίλου του.

Niko bowed his head, feeling the warmth of his friend's words.

«Συγγνώμη, Θέο.

"I'm sorry, Theo.

Δεν ήθελα να σε απομακρύνω.

I didn’t mean to push you away.

Εκτιμώ τη φιλία μας πιο πολύ από ποτέ».

I value our friendship more than ever."

Η Έλενα καθόταν δίπλα τους, χαμογελώντας.

Elena sat next to them, smiling.

«Κοιτάξτε, θα αντεπεράσουμε αυτό μαζί».

"Look, we'll get through this together."

Με μια νέα αίσθηση ενότητας και φιλίας, ο Νίκο κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να αντιμετωπίζει μόνος τις δυσκολίες.

With a renewed sense of unity and friendship, Niko realized he didn't have to face difficulties alone.

Η φιλία είχε ανεκτίμητη αξία και τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόταν τους φίλους του στο πλευρό του.

Friendship was invaluable, and now, more than ever, he needed his friends by his side.

Η βραδιά πέρασε με γέλια και ζεστασιά, καθώς οι τρεις φίλοι μοιράστηκαν ιστορίες και όνειρα.

The evening passed with laughter and warmth as the three friends shared stories and dreams.

Ο Νίκο αισθάνθηκε την γρίπη να υποχωρεί σιγά σιγά, και μαζί της, οι ανησυχίες και οι φόβοι του.

Niko felt the flu gradually subsiding, along with his worries and fears.

Μέσα από αυτή τη δοκιμασία, βγήκε πιο δυνατός, με ανανεωμένο κουράγιο να αντιμετωπίσει κάθε πρόκληση που το μέλλον του επιφύλασσε.

Through this trial, he emerged stronger, with renewed courage to face every challenge the future held for him.