Ο αέρας μύριζε αλμύρα και βροχή.

The air smelled of salt and rain.

Η Καθαρά Δευτέρα είχε φτάσει με τους ανοιξιάτικους ανέμους της, και το καφέ στον γκρεμό της Σαντορίνης ήταν το ιδανικό μέρος για να γίνει η πρόταση.

Kathara Deftera had arrived with its spring winds, and the café on the cliff of Santorini was the ideal place for the proposal.

Η Έλενη κοίταξε τον Νίκο.

Eleni looked at Niko.

Ήταν ανέμελος, χαμένος στις σκέψεις του για τη συνάντηση με τον Θέο μετά από τόσα χρόνια.

He was carefree, lost in his thoughts about the meeting with Theo after so many years.

Η Έλενη σφιχτόκλεισε τη μικρή σατέν θήκη στην τσέπη της.

Eleni tightly closed the small satin case in her pocket.

Το καφέ ήταν γεμάτο με τα χρώματα της άνοιξης, με τις πολύχρωμες βουκαμβίλιες να πλαισιώνουν το τοπίο.

The café was filled with the colors of spring, with colorful bougainvilleas framing the landscape.

Οι ομπρέλες ήταν λευκές, προσφέροντας λίγη σκιά από τον ελαφρύ ήλιο που έβγαινε μέσα από τα σύννεφα.

The umbrellas were white, offering a bit of shade from the light sun that was peeking through the clouds.

Όμως, στο βάθος του ορίζοντα, άστραφτε, προαναγγέλλοντας την καταιγίδα που πλησίαζε.

However, in the distance, it was flashing, heralding the storm that was approaching.

Ο Θέο έφτασε πρώτος, το χαμόγελό του ζεστό αλλά και λίγο αμήχανο.

Theo arrived first, his smile warm but slightly awkward.

Είδε την Έλενη και το χαμόγελό του άλλαξε.

He saw Eleni and his smile changed.

Τα χρόνια δεν είχαν αλλάξει τα αισθήματά του για εκείνη.

The years had not changed his feelings for her.

Σύντομα όλοι κάθισαν μαζί.

Soon, they all sat together.

Ο Νίκος μιλούσε με θέρμη για τη ζωή του, ενώ ο Θέο, πιο σιωπηλός, παρακολουθούσε κάθε κίνηση της Έλενης.

Nikos spoke warmly about his life, while Theo, quieter, watched every move of Eleni.

Η στιγμή φαινόταν σωστή.

The moment seemed right.

Ένα δυνατό φύσημα του ανέμου σήκωσε λίγο τα φύλλα από το τραπέζι.

A strong gust of wind lifted the leaves a little from the table.

Η Έλενη πήρε μια βαθιά αναπνοή.

Eleni took a deep breath.

Ήταν τώρα ή ποτέ.

It was now or never.

Παρά τον απειλητικό καιρό και την παρουσία του Θέο, η απόφασή της δεν άλλαζε.

Despite the threatening weather and Theo's presence, her decision remained unchanged.

«Νίκο,» του είπε με δισταγμό, «θέλω να σου πω κάτι...»

"Niko," she said hesitantly, "I want to tell you something..."

Έσκυψε και γονάτισε.

She bent down and kneeled.

Η βροχή άρχισε να πέφτει απαλά, προσθέτοντας μια δραματική πινελιά στη στιγμή.

The rain began to fall gently, adding a dramatic touch to the moment.

Ξαφνικά, ο Θέο προχώρησε προς τα εμπρός, η φωνή του τρεμάμενη.

Suddenly, Theo stepped forward, his voice trembling.

«Έλενη, πρέπει να ξέρεις...» είπε, τα λόγια του γεμάτα με συναίσθημα.

"Eleni, you must know..." he said, his words filled with emotion.

Το σοκ ήταν εμφανές στο πρόσωπο του Νίκου, αλλά πριν μπορέσει να πει κάτι, η Έλενη τον κοίταξε στα μάτια με αποφασιστικότητα: «Νίκο, σε αγαπώ. Θέλεις να με παντρευτείς;»

The shock was evident on Nikos' face, but before he could say anything, Eleni looked him in the eyes with determination: "Niko, I love you. Will you marry me?"

Η στιγμή ήταν γεμάτη ένταση.

The moment was full of tension.

Η καταιγίδα ξέσπασε, οι σταγόνες βροχής χορεύοντας γύρω τους, μα τότε, μέσα σε αυτή τη σύγχυση, η αποδοχή του Νίκου έλαμψε.

The storm broke out, the raindrops dancing around them, but then, in this confusion, Nikos' acceptance shone through.

«Ναι, Έλενη, ναι!» είπε με χαρά.

"Yes, Eleni, yes!" he said with joy.

Ο Θέο που τους έβλεπε, βρήκε τη δύναμη να χαμογελάσει.

Theo, who was watching them, found the strength to smile.

Ήξερε πως η φιλία χρειαζόταν αλήθεια και γενναιοδωρία, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να αφήσεις τα εισαγωγικά όνειρα να φύγουν.

He knew that friendship required truth and generosity, even if it meant letting go of cherished dreams.

Η Καθαρά Δευτέρα έγινε σύμβολο μιας νέας αρχής.

Kathara Deftera became a symbol of a new beginning.

Η Έλενη έμαθε να δέχεται την απρόβλεπτη φύση της ζωής και το δώρο που της έφερε η στιγμή.

Eleni learned to embrace the unpredictable nature of life and the gift the moment had brought her.