Ο ήλιος ανέτειλε πάνω από το κεντρικό στρατιωτικό νοσοκομείο στην ελληνική ύπαιθρο.

The sun rose over the central military hospital in the Greek countryside.

Η άνοιξη έφερε μαζί της τον ανθό των φυτών, το τραγούδι των πουλιών και την αναμονή της Ανάστασης.

Spring brought with it the bloom of plants, the song of birds, and the anticipation of the Resurrection.

Ο Αντρέας είχε μόλις επιστρέψει από τη στρατιωτική του θητεία.

O Andreas had just returned from his military service.

Ήταν ταπεινός και σκεπτικός, με το βλέμμα απλωμένο στο πανόραμα των λουλουδιών που σκόρπιζαν αρώματα.

He was humble and thoughtful, his gaze spread over the panorama of flowers scattering aromas.

Το μυαλό του ταξίδευε συνεχώς πίσω στις εμπειρίες του από το μέτωπο, ψάχνοντας ειρήνη και συγχώρεση.

His mind constantly traveled back to his experiences from the front, searching for peace and forgiveness.

Το Πάσχα πλησίαζε.

Easter was approaching.

Ο Αντρέας ήθελε να επανενωθεί με την οικογένειά του και τον παιδικό του φίλο, τον Νίκο.

O Andreas wanted to reunite with his family and his childhood friend, ton Niko.

Ο Νίκος δουλεύει στο στρατιωτικό νοσοκομείο.

O Nikos works at the military hospital.

Εκείνο το πρωί, όλοι συζητούσαν για το μεγάλο πασχαλινό τραπέζι που θα γινόταν το βράδυ, πριν από τη λειτουργία της Ανάστασης.

That morning, everyone was discussing the big Easter table that would take place in the evening, before the Resurrection service.

Με την πρώτη ευκαιρία, ο Αντρέας πλησίασε τον Νίκο.

At the first opportunity, o Andreas approached ton Niko.

Τα μάτια τους συναντήθηκαν, γεμάτα με αισθήματα που δεν μπορούσαν εύκολα να εκφραστούν.

Their eyes met, filled with emotions that couldn't easily be expressed.

Υπήρχε κάτι ανείπωτο μεταξύ τους.

There was something unspoken between them.

Καθως κάθισαν στο ίδιο τραπέζι, η αμηχανία ήταν εμφανής.

As they sat at the same table, the awkwardness was apparent.

«Νίκο, χρόνια πολλά!» είπε ο Αντρέας προσπαθώντας να γεφυρώσει την απόσταση.

"Niko, happy holidays!" said o Andreas, trying to bridge the gap.

Ο Νίκος χαμογέλασε, αλλά η ένταση δεν έσπασε αμέσως.

O Nikos smiled, but the tension didn't break immediately.

Καθώς οι ώρες περνούσαν και τα φαγητά έμπαιναν στο τραπέζι, οι ψυχές τους άρχισαν να μαλακώνουν.

As the hours passed and the food was laid on the table, their souls began to soften.

Μια στιγμή σιωπής ήταν η αφορμή για να μιλήσει ο Νίκος.

A moment of silence was the cue for o Nikos to speak.

«Μου έλειψες, Αντρέα. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν θυμωμένος... δεν έγραψες συχνά.»

"I missed you, Andrea. The truth is, I was angry... you didn't write often."

Ο Αντρέας κατέβασε το βλέμμα του.

O Andreas lowered his gaze.

«Ήταν δύσκολο, Νίκο. Ο πόλεμος... και οι μνήμες.»

"It was difficult, Niko. The war... and the memories."

Η κατανόηση άνθισε μεταξύ τους όπως η άνοιξη γύρω τους.

Understanding blossomed between them like the spring around them.

Όταν η νύχτα έπεσε, ακολουθούσαν τα βήματα στην εκκλησία για την Ανάσταση.

When night fell, they followed the steps to the church for the Resurrection.

Με τα κεριά αναμμένα στα χέρια τους, στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον.

With candles lit in their hands, they stood next to each other.

Το «Χριστός Ανέστη!» ακούστηκε δυνατά, και μαζί ένωσαν τις φωνές τους.

"Christos Anesti!" was heard loudly, and together they joined their voices.

Ήταν μια νέα αρχή.

It was a new beginning.

Μια στιγμή ειρήνης και συγχώρεσης γι' αυτούς.

A moment of peace and forgiveness for them.

Ο Αντρέας είχε βρει αυτό που έψαχνε.

O Andreas had found what he was looking for.

Ήταν έτοιμος να αγκαλιάσει τη ζωή με τα καλά και τα άσχημα.

He was ready to embrace life with its good and bad.

Καθώς η λειτουργία τελείωνε, οι δύο φίλοι κατηφόρισαν από την εκκλησία, γελώντας και συζητώντας όπως τότε, όταν ήταν παιδιά.

As the service concluded, the two friends descended from the church, laughing and chatting like back when they were children.

Η καρδιά του Αντρέα ήταν ικανοποιημένη, ξέροντας ότι το Πάσχα αυτό τους έφερε πιο κοντά και ότι τόσο οι μνήμες όσο και ο παρών μπορούσαν να συνυπάρξουν με αγάπη.

I kardia tou Andrea was satisfied, knowing that this Easter brought them closer and that both the memories and the present could coexist with love.