Ο θόρυβος των γεννητριών, ένα συνεχές υπόκωφο βουητό, διαπερνούσε το χώρο.

The noise of the generators, a continuous muffled hum, penetrated the space.

Ο Κώστας, με τα μάτια σφιγμένα, έπαιρνε βαθιές ανάσες.

O Kostas, with eyes tightly shut, took deep breaths.

Βρισκόταν σε ένα υπόγειο καταφύγιο.

He was in an underground shelter.

Οι τοίχοι του ήταν κρύοι και ντυμένοι με γκρι βαφή.

Its walls were cold and dressed in gray paint.

Ήταν λίγο πριν από το καλοκαίρι του νότιου ημισφαιρίου και η δροσιά του χώρου τονίωνε τη νευρικότητά του.

It was just before the summer of the southern hemisphere, and the chill of the space amplified his nervousness.

Ο στόχος του Κώστα ήταν απλός: να περάσει αυτή την άσκηση εκκένωσης ώστε να νιώσει σιγουριά σε περίπτωση πραγματικής ανάγκης.

O stochos tou Kostas was simple: to pass this evacuation drill to feel secure in case of a real need.

Όμως ο φόβος των κλειστών χώρων και του να μείνει παγιδευμένος τον έπνιγε.

But the fear of closed spaces and being trapped suffocated him.

Στο μυαλό του, όλα μπορούσαν να πάνε στραβά.

In his mind, everything could go wrong.

Αποφασισμένος να αντιμετωπίσει τους φόβους του, ζήτησε να ηγηθεί της άσκησης.

Determined to face his fears, he asked to lead the drill.

«Θα το καταφέρω», έλεγε συνεχώς στον εαυτό του.

"I will manage it," he kept telling himself.

Καθώς οι συμμετέχοντες συγκεντρώθηκαν, ο Κώστας έδωσε τις οδηγίες με δυνατή φωνή.

As the participants gathered, o Kostas gave the instructions in a loud voice.

«Θα μείνουμε όλοι ενωμένοι και θα ακολουθήσουμε το πρόγραμμα», τόνισε.

"We will all stay united and follow the program," he emphasized.

Ξαφνικά, τα φώτα άρχισαν να αναβοσβήνουν.

Suddenly, the lights started flickering.

Μια μικρή αναστάτωση προκλήθηκε μέσα στο καταφύγιο.

A small commotion was stirred inside the shelter.

Ο θόρυβος των βημάτων και οι ψίθυροι εντάθηκαν.

The noise of footsteps and whispers intensified.

Ο Κώστας ένιωσε το άγχος να ανεβαίνει, αλλά έσφιξε τη γροθιά του και φώναξε για ηρεμία.

O Kostas felt his anxiety rising, but he clenched his fist and shouted for calm.

«Ακολουθήστε με», είπε.

"Follow me," he said.

Μέσα στο σκοτάδι, οδηγούσε τους υπόλοιπους, αισθανόμενος τον παλμό της καρδιάς του να δυναμώνει.

In the darkness, he led the others, feeling his heartbeat intensify.

Κάθε βήμα ήταν πρόκληση.

Every step was a challenge.

Στηριζόταν στις ανησυχίες του σαν πυξίδα.

He relied on his worries as a compass.

Υπομονετικά, τους καθοδήγησε προς την έξοδο του καταφυγίου.

Patiently, he guided them toward the exit of the shelter.

Όταν τελικά τα κατάφεραν, η ανακούφιση ήταν τεράστια.

When they finally made it, the relief was immense.

Βγαίνοντας στον φρέσκο αέρα, ο Κώστας ένιωσε έναν απρόσμενο ενθουσιασμό.

Coming out into the fresh air, o Kostas felt an unexpected excitement.

Οι φόβοι του φάνταζαν πλέον ξεπεράσιμοι.

His fears now seemed surmountable.

Κοίταξε τους συμμετέχοντες που τον κοίταζαν με θαυμασμό.

He looked at the participants who gazed at him with admiration.

Τώρα ήξερε ότι μπορούσε να διαχειριστεί μια κρίση.

Now he knew he could handle a crisis.

Με νέο θάρρος και αυτοπεποίθηση, ο Κώστας χαμογέλασε για πρώτη φορά μετά από καιρό με ειλικρίνεια.

With newfound courage and confidence, o Kostas smiled sincerely for the first time in a long time.