
Love & Courage on Diamond Hill: A Winter's Climb
FluentFiction - Irish
Love & Courage on Diamond Hill: A Winter's Climb
Thiar i mbunáit ag Páirc Náisiúnta Chonamara, d'fhan an dabhach ciúin go séimh faoin gheimhreadh colgach.
In the west, at the base of Páirc Náisiúnta Chonamara, the pool lay quietly beneath the harsh winter.
Bhí an lá speisialta ag teacht – Lá Fhéile Vailintín.
A special day was approaching – Valentine's Day.
Siobhán, lán misnigh agus díograis, bhí ag siúl le Liam agus Aisling i measc na gcnoc.
Siobhán, full of courage and enthusiasm, was walking with Liam and Aisling among the hills.
Bhí Siobhán gortaithe, a cos spréite sa mhóin.
Siobhán was injured, her foot twisted in the peat.
Bhí sí cróga, ach uaidh sin, lean sí ar aghaidh gan a léiriú cé chomh pianmhar a bhí sí.
She was brave, but despite that, she continued on without showing how painful it was.
Níor mhaith léi go bhfeicfeadh Liam nó Aisling go raibh sí faoi bhrú.
She didn't want Liam or Aisling to see that she was under pressure.
Ní raibh sí ag iarraidh a bheith ina ualach.
She didn't want to be a burden.
Bhí an bóthar suas Diamond Hill clúiteach, lán de réimse dúshláin.
The road up Diamond Hill was famous, full of various challenges.
Bhí an ghaoth nimhneach, ag séideán ón bhfarraige thirim.
The wind was sharp, blowing from the dry sea.
Bhí an sneachta á mheascadh leis an ngaineamh donn, ag cur le háilleacht an tírdhreacha.
The snow mixed with the brown sand, adding to the beauty of the landscape.
"Tá gach rud ceart go leor?" a d'fhiafraigh Liam go caillte bomaite nuair a bhí Siobhán ag crua chroílár na haille.
"Is everything okay?" Liam asked, lost for a moment as Siobhán struggled at the heart of the cliff.
"Tá tú ag ciceáil mar chappall mós?" gáire sé, ag iarraidh an giúmar a mhaolú.
"Are you kicking like a moss pony?" he laughed, trying to lighten the mood.
"Tá mé go hiontach," arsa Siobhán, cé go raibh pian ag doirteadh trína cos.
"I'm great," said Siobhán, even though pain was pouring through her leg.
Bhí an-tóir aici ar an gcríochnú; níor theastaigh uaithi bheith ina n-uibheacha bogbhruite.
She had a strong desire to finish; she didn't want to be a soft-boiled egg.
I ngrá na heagna, bhí Aisling níos faide chun tosaigh, a croí lán le réaltaí a spáis féin.
In a moment of insight, Aisling was further ahead, her heart full of her own constellation.
Bhí sí ar muin na muice, ag cur dreach breá ar an tóirse turas.
She was in high spirits, casting a beautiful glow on the journey's torch.
Ach de réir mar a d'éirigh an sneachta níos tiubha, bhí an gnóthachán á dhéanamh níos dochaire.
But as the snow became thicker, the struggle was getting more difficult.
Bhain an phian greim srian ar Siobhán.
Pain clenched Siobhán.
Ní raibh cos beannaithe aici chun leanúint air.
She couldn't continue.
"Siobhán, níl tú ceart.
"Siobhán, you're not right.
Tá an cos gortaithe níos measa agat.
Your leg is getting worse.
Tá grá agam duit, a chroí, agus is cuma liom má éiríonn sé rud beag suarach.
I love you, sweetheart, and I don't care if it gets a bit awkward.
Tógfaidh mé tú suas ansin," a dúirt Liam go borb ach grámhar.
I'll carry you up there," Liam said firmly but lovingly.
Le sin, ghabh Siobhán stad an ghrá agus an truime.
With that, Siobhán embraced the love and the heaviness.
Shléabh sí isteach i nglac Liam, a bhraith mar chaipín deashtra.
She climbed into Liam's arms, which felt like a comforting cap.
Go tapaidh agus go seasmhach, agus i gcomhlucht an chairde is grá, d’ardaigh siad go barr Diamond Hill.
Quickly and steadily, in the company of friendship and love, they ascended to the top of Diamond Hill.
Ar dhroim an tsliabh, le gaoith an gheimhridh ina ngaobharacha, bhain Aisling an mianach go héadrom.
At the mountain's peak, with the winter wind swirling around, Aisling lightly captured the moment.
Ghabh sí an chuimhne in íomhá d’fhear agus mná lena hearts ag dul go hanásta.
She held the memory in an image of a man and woman with their hearts moving slowly.
Bhí an radharc go hálainn, an spéir ag dathú le dearg agus ór na gréine ag dul faoi.
The view was beautiful, the sky coloring with the reds and golds of the setting sun.
Ag bun an tsolais agus teacht na todhchaí, d'fhoghlaim Siobhán luach an idirdearthana.
At the dawn of the future, Siobhán learned the value of balance.
Bhí láidir sa stóict repoirt, ach níos láidre fós i ngrá Liam.
She was strong in the autumnal stand, but stronger still in Liam's love.
Sin é an ceacht is mó a tugadh di sa gheimhreadh úd.
That was the greatest lesson the winter taught her.
Mar sin, ar thuras go barr na spéire, fuair Siobhán rud níos mó ná radharc – fuair sí mothúchán, dearbhú, agus saoirse i ngrá atá in ann a cuid fortacht a thabhairt di, fiú amháin in am an ghortaithe.
Thus, on the journey to the sky's peak, Siobhán found more than a view – she found emotion, affirmation, and freedom in a love that could offer her comfort, even in times of injury.