
Secrets of Newgrange: A Journey to Ancestral Unity
FluentFiction - Irish
Loading audio...
Secrets of Newgrange: A Journey to Ancestral Unity
Sign in for Premium Access
Sign in to access ad-free premium audio for this episode with a FluentFiction Plus subscription.
Tháinig laethanta gréine an earraigh go contae na Mí, agus bhí Eoin agus Saoirse ag seasamh os comhair Newgrange.
The sunny days of spring arrived in County na Mí, and Eoin and Saoirse were standing in front of Newgrange.
Lasmuigh, bhí an féar glas, ag fás go díograiseach.
Outside, the green grass was growing vigorously.
Chosain na clocha ársa a rúin faoi cheilt, clocha feicthe ag fir agus mná na mílte bliain ó shin.
The ancient stones hid their secrets, stones seen by men and women thousands of years ago.
Bhí na blátha fiáine ag bláthú, mar a bheadh fleasc timpeall an tséipéil ársa.
The wildflowers were blooming, like a wreath around the ancient chapel.
Bhí Eoin agus Saoirse ann chun traidisiún teaghlaigh a urramú.
Eoin and Saoirse were there to honor a family tradition.
Traidisiún na cuairte bliantúla seo a thug na glúnta roimhe sin leo.
This annual visit was carried on by generations before them.
Ach bhí teannas eatarthu.
But there was tension between them.
Bhí aighneas beag acu sa charr ar an mbealach.
They had a small argument in the car on the way.
Bhí Eoin in amhras faoi thábhacht na cuairte.
Eoin doubted the importance of the visit.
Daoine nárbh ann dóibh níos mó, os a gcomhair.
People who were no longer alive, before them.
"Is cuid dár stair é," a dúirt Saoirse go paiseanta.
"It's a part of our history," Saoirse said passionately.
Bhí grá aici don stair agus don chultúr a bhí fite fuaite lena saol.
She had a love for history and the culture intertwined with her life.
D'imigh siad isteach i Newgrange, áit cluthar, le boladh na seanacht ag teacht chucu.
They went into Newgrange, a cozy place, with the smell of antiquity wafting to them.
Bhí Saoirse sásta, ag caint faoi na Laingeanna a bhí ealaín comhaimseartha acu.
Saoirse was happy, talking about the Laingeanna who had contemporary art.
Bhí scáthanna ag damhsa ar an mballa, ag síneadh agus ag crapadh sa solas caolchúiseach.
Shadows danced on the wall, stretching and shrinking in the subtle light.
Chonaic Eoin an méid seo.
Eoin saw this.
Bhí sé ag mothú amhrais.
He was feeling doubtful.
Ach bhí rud éigin ag suirí leis ina intinn.
But something was flirting with his mind.
Bhí miotas ar a dtabhairt ársa seo in Newgrange.
There was a myth about their ancient host Newgrange.
Tráth na grianstad, líonadh an áit le solas.
At the solstice, the place filled with light.
D'fhéadfadh sé a bheith draíochtúil i ndáiríre.
It could truly be magical.
Níos déanaí, nuair a bhí Saoirse imithe beagán chun níos mó sonraí a léamh, d'fhan Eoin.
Later, when Saoirse went off a bit to read more details, Eoin stayed.
Tháinig órga an tsáith ar an chlaonchlár.
The golden hue touched the sloping floor.
Go tobann, mhothaigh Eoin rud éigin.
Suddenly, Eoin felt something.
Ar an éadan seo, measarthacht na cloiche agus an solas mall ag líonadh aumas an taiscirt, tháinig athrú air.
On this front, the moderation of the stone and the slow light filling the expanse of the chamber, something changed within him.
Ba é an nóiméad seo an t-aontas leis na sinsear, leis an eagna imithe agus leis an todhchaí.
This moment was a union with the ancestors, with lost wisdom, and with the future.
Bhí gealán rúin i súile Eoin.
There was a glimmer of secrets in Eoin's eyes.
Nuair a chas Saoirse ar ais chuige, bhí na focail díreach ann, ach níor theastaigh uathu.
When Saoirse turned back to him, the words were just there, but they weren't needed.
Dhéarc siad ar a chéile, tuiscint nua á breacadh.
They gazed at each other, a new understanding emerging.
Chomhshuí teilgeán na gréine ag casadh ciorcal na huaire.
The cast sunlight rotated the circle of the hour.
Le meas níos doimhne, ghlac Eoin leis an gcuairt seo mar nóiméad aontachta dá stair agus mar dhroichead idir é féin agus Saoirse.
With deeper respect, Eoin accepted this visit as a moment of unity with his history and as a bridge between himself and Saoirse.
Thuig sé a cé chomh tábhachtach agus a bhí sé an traidisiún seo a choimeád beo.
He realized how important it was to keep this tradition alive.
Mothaigh sé ceangailte, láidir, agus níos cóngaraí dá dheirfiúr.
He felt connected, strong, and closer to his sister.
Ag fágáil Newgrange, níor mhothaigh siad na mílte bliain eatarthu agus na sinsear.
Leaving Newgrange, they didn't feel the thousands of years between them and the ancestors.
Anois, ní raibh ann ach an saol reatha, an saol sa bhaile.
Now, there was only the present life, life at home.
Bhí an gaois imithe leo fós.
The wisdom had left with them still.
Thóg Eoin ciall nua óna áilleacht agus óna dhlúthpháirtíocht a bhí faighte aige.
Eoin took a new meaning from the beauty and solidarity he had found.
Bhí athrú tagtha.
There had been a change.
Sa bhaile, rachaidh an ghrian faoi ón léargas a bhí ann.
At home, the sun would set from the perspective they had experienced.
Bhí Eoin agus Saoirse réitithe, ceangailte le chéile le míle sneachta, an ghaoth ag seinm ceol bog sa drúcht.
Eoin and Saoirse were reconciled, bound together with a thousand snowfalls, the wind playing soft music in the dew.
Ba í an dlúthpháirtíocht sin a bhí daingean go leor anois chun na sraitheanna uile ama a chur i léig.
It was this solidarity that was now strong enough to transcend the layers of all time.