Het was een frisse ochtend in Amsterdam toen Jan en Sofie besloten om een fietstocht langs de grachten te maken.

It was a cool morning in Amsterdam when Jan and Sofie decided to take a bike ride along the canals.

De zon scheen helder aan de hemel en er was geen wolkje te bekennen.

The sun shone brightly in the sky and there was not a cloud in sight.

Ze genoten van de glinstering van het water en de prachtige architectuur om hen heen.

They enjoyed the sparkle of the water and the beautiful architecture around them.

Het leek de perfecte dag te worden.

It seemed to be the perfect day.

Maar plotseling begon de lucht te betrekken en donkere wolken trokken snel naderbij.

But suddenly the sky began to cloud over and dark clouds were rapidly approaching.

Voordat ze het wisten, begon het te regenen.

Before they knew it, it started to rain.

Eerst waren het slechts een paar druppels, maar al snel veranderde het in een stortbui.

At first it was just a few drops, but it soon turned into a downpour.

Jan en Sofie wisten niet wat ze moesten doen.

Jan and Sofie didn't know what to do.

Ze probeerden zo snel mogelijk een schuilplaats te vinden, maar alle cafés en winkels waren nog gesloten.

They tried to find shelter as quickly as possible, but all cafes and shops were still closed.

Met hun paraplu's in de aanslag fietsten ze verwoed door de straten, maar de regen leek hen altijd een stap voor te zijn.

With their umbrellas at the ready, they cycled frantically through the streets, but the rain always seemed to be one step ahead of them.

Het water stroomde over hun gezichten en hun kleren waren doorweekt.

The water flowed down their faces and their clothes were soaked.

Ze voelden zich als verzopen katten.

They felt like drowned cats.

Na een tijdje reden ze langs een kleine brug en zagen dat er ruimte was om eronder te schuilen.

After a while they drove past a small bridge and saw that there was room to take shelter under it.

Ze sprongen van hun fietsen af en renden er naartoe.

They jumped off their bikes and ran towards it.

Het was klein, maar het bood genoeg beschutting tegen de regen.

It was small, but it provided enough shelter from the rain.

Terwijl ze daar stonden, onder de brug, begonnen ze te lachen.

As they stood there, under the bridge, they started laughing.

Het was absurd dat ze zoveel moeite hadden moeten doen om een beetje droog te blijven in een stad die bekend stond om zijn regen.

It was absurd that they had had to go to such lengths to stay somewhat dry in a city known for its rain.

Ze openden hun paraplu's en deden hun best om zichzelf te beschermen, zelfs als het niet echt nodig was.

They opened their umbrellas and did their best to protect themselves, even when it wasn't really necessary.

De regen viel onophoudelijk neer en het geluid van de druppels op het brugdek klonk als een symfonie om hen heen.

The rain fell continuously and the sound of the drops on the bridge deck sounded like a symphony around them.

Ze gaven elkaar een knipoog en begonnen samen te dansen onder de paraplu's.

They winked at each other and started dancing together under the umbrellas.

Het maakte niet uit dat ze doorweekt waren, ze waren gelukkig.

It didn't matter that they were soaked, they were happy.

Na een tijdje hield de regen op.

After a while the rain stopped.

De wolken begonnen te breken en de zon knipoogde naar hen van achter de grijze lucht.

The clouds began to part and the sun winked at them from behind the gray sky.

Jan en Sofie keken elkaar aan en wisten dat het tijd was om verder te gaan.

Jan and Sofie looked at each other and knew it was time to move on.

Ze stapten op hun fietsen, nog steeds druipend van het water.

They got on their bikes, still dripping with water.

Maar deze keer waren ze niet gefrustreerd of boos.

But this time they weren't frustrated or angry.

Ze waren dankbaar.

They were grateful.

Dankbaar voor de onverwachte regenbui die hen samen had gebracht onder die kleine brug.

Grateful for the unexpected rainstorm that had brought them together under that little bridge.

Dankbaar voor de lachbuien die ze hadden gedeeld terwijl ze wanhopig probeerden droog te blijven.

Grateful for the laughs they had shared as they desperately tried to stay dry.

En dankbaar voor de schoonheid van hun stad, zelfs in de meest regenachtige momenten.

And grateful for the beauty of their city, even in the rainiest moments.

Terwijl ze wegreden, zagen ze hoe de regenplassen op de grachten glinsterden in het zonlicht.

As they drove away, they saw the rain puddles on the canals glistening in the sunlight.

Het was alsof de stad hen bedankte voor hun vrolijke gezelschap tijdens de regenbui.

It was as if the city was thanking them for their cheerful company during the rainstorm.

En zo gingen Jan en Sofie verder met hun fietstocht, hun harten vol van liefde voor elkaar en voor de stad die hen allebei zo dierbaar was.

And so Jan and Sofie continued their bike ride, their hearts full of love for each other and for the city that was so dear to them both.

Ze wisten dat ongeacht hoeveel regen er zou vallen, ze altijd een droge plek zouden vinden onder de beschutting van hun liefde.

They knew that no matter how much rain fell, they would always find a dry place under the shelter of their love.

En dat was genoeg om hen gelukkig te maken, zelfs op de natste dagen.

And that was enough to make them happy, even on the wettest days.