Het was een zonnige dag in Amsterdam.

It was a sunny day in Amsterdam.

Sanne, een jonge Nederlandse vrouw, besloot de stad in te gaan om van het weer te genieten.

Sanne, a young Dutch woman, decided to go into the city to enjoy the weather.

Ze liep door de smalle straatjes en over de bruggetjes.

She walked through the narrow streets and over the bridges.

Ze hield zoveel van haar stad.

She loved her city so much.

Dicht bij de grachten, zag ze een boot.

Close to the canals, she saw a boat.

De boot was groot en vol met mensen.

The boat was big and full of people.

Sanne dacht: "Dat ziet er gezellig uit!"

Sanne thought, "That looks cozy!"

Ze ging aan boord.

She boarded.

Eenmaal aan boord, was het anders dan Sanne had verwacht.

Once on board, it was different from what Sanne had expected.

De mensen spraken geen Nederlands.

The people didn't speak Dutch.

Ze waren toeristen.

They were tourists.

Wat nu?

Now what?

Sanne was geen gids.

Sanne wasn't a guide.

Maar, de boot begon al te varen.

But the boat was already starting to sail.

Sanne besloot, aarzelend, om de toeristen te helpen.

Sanne decided, hesitantly, to help the tourists.

Ze stond op en zei: "Hallo allemaal, welkom in Amsterdam."

She stood up and said, "Hello everyone, welcome to Amsterdam."

De mensen keken naar haar.

The people looked at her.

Ze begonnen te lachen.

They started laughing.

Zij konden haar niet begrijpen.

They couldn't understand her.

In het begin, was Sanne een beetje bang.

At first, Sanne was a little scared.

Maar ze dacht: "Ik moet doorgaan.

But she thought, "I have to keep going.

Ik kan ze laten zien hoe mooi Amsterdam is."

I can show them how beautiful Amsterdam is."

Dus, ze bleef praten over de grachten, de bruggen, de fietsen en de mooie oude huizen.

So, she kept talking about the canals, the bridges, the bicycles, and the beautiful old houses.

Aan de kant van een gracht, zag Sanne een bekend gezicht.

On the side of a canal, Sanne saw a familiar face.

Het was Liam, haar vriend.

It was Liam, her friend.

Hij zag haar op de boot en zwaaide.

He saw her on the boat and waved.

Sanne zwaaide terug.

Sanne waved back.

Toen begon ze te lachen.

Then she started laughing.

Ze dacht: "Dit moet er erg grappig uitzien!"

She thought, "This must look very funny!"

En ze voelde zich niet meer bang.

And she didn't feel scared anymore.

Toen de boot terug bij de kade kwam, stapte Sanne van boord.

When the boat returned to the dock, Sanne got off.

De toeristen applaudisseerden voor haar.

The tourists applauded for her.

Ze begrepen er niet veel van, maar het was duidelijk, ze hadden allemaal een leuke tijd gehad.

They didn't understand much, but it was clear, they had all had a great time.

"Hallo, gids Sanne" zei Liam, toen hij haar ontmoette.

"Hello, guide Sanne," Liam said when he met her.

Sanne lachte.

Sanne laughed.

"Was het leuk?"

"Did you have fun?"

vroeg hij.

he asked.

"Ja," zei Sanne, "het was heel leuk.

"Yes," Sanne said, "it was really fun.

Maar, ik denk dat ik liever geen gids word.

But I think I'd rather not become a guide.

Het is te moeilijk!"

It's too difficult!"

Die dag, zagen Sanne en Liam Amsterdam door de ogen van toeristen.

That day, Sanne and Liam saw Amsterdam through the eyes of tourists.

En ze begrepen: Amsterdam is mooier dan ze ooit hadden gedacht.

And they understood: Amsterdam is more beautiful than they had ever imagined.

Vooral op een boot, met vrienden en met veel lachen.

Especially on a boat, with friends and lots of laughter.

Dat was de dag dat Sanne de ongeplande gids werd.

That was the day Sanne became the unplanned guide.

Ze leerde dat het leuk kan zijn om iets nieuws te proberen.

She learned that trying something new can be fun.

En liet toeristen de schoonheid van Amsterdam zien, in haar eigen taal, op haar eigen manier.

And she showed tourists the beauty of Amsterdam, in her own language, in her own way.