Op een heldere, zonnige dag in Amsterdam, was Hanneke op weg naar de markt.

On a clear, sunny day in Amsterdam, Hanneke was on her way to the market.

Ze droeg een grappige zonnebril en een grote, volle boodschappentas.

She was wearing a funny pair of sunglasses and carrying a large, full shopping bag.

Op het marktplein stonden veel verschillende fietsen geparkeerd.

On the market square, many different bikes were parked.

Hanneke huppelde naar één van die fietsen toe.

Hanneke skipped over to one of those bikes.

Pieter's fiets was het.

It was Pieter's bike.

Hij keek verbaasd toe vanuit een winkel dichtbij.

He watched in surprise from a nearby shop.

Zijn fiets was oud en roestig, maar hij vond die leuk.

His bike was old and rusty, but he liked it.

Hanneke hield ook van oude, roestige fietsen.

Hanneke also loved old, rusty bikes.

Ze dacht dat haar fiets voor haar stond.

She thought it was her bike.

Marieke zag het allemaal vanaf de stoep.

Marieke saw it all from the sidewalk.

Ze had rode schoenen en een blauwe jas aan.

She was wearing red shoes and a blue jacket.

Marieke keek naar Hanneke en Pieter en begon te lachen.

Marieke looked at Hanneke and Pieter and started laughing.

Ze had een lach die iedereen kon horen.

She had a laugh that everyone could hear.

Hanneke probeerde op Pieter's fiets te stappen, maar het was veel te groot.

Hanneke tried to get on Pieter's bike, but it was way too big.

Ze viel bijna om!

She almost fell!

Pieter liep snel naar haar toe.

Pieter quickly walked over to her.

Met een rood gezicht hielp hij Hanneke van zijn fiets af.

With a red face, he helped Hanneke off his bike.

Pieter legde het aan Hanneke uit.

Pieter explained it to Hanneke.

"Dit is mijn fiets, Hanneke", zei hij.

"This is my bike, Hanneke," he said.

Hanneke werd rood van schaamte.

Hanneke turned red with embarrassment.

Maar ze lachte ook.

But she also laughed.

Ze keek naar Pieter en zei: "Oh, sorry Pieter.

She looked at Pieter and said, "Oh, sorry Pieter.

Ik dacht dat dit mijn fiets was!"

I thought this was my bike!"

Samen lachten ze om de verwarring.

They both laughed at the confusion.

Marieke kwam ook dichterbij.

Marieke came closer as well.

Ze lachte nog steeds en gaf Hanneke een dikke knuffel.

She was still laughing and gave Hanneke a big hug.

"Het was heel grappig, Hanneke!"

"It was really funny, Hanneke!"

zei ze.

she said.

Hanneke kon alleen maar lachen en knikken.

Hanneke could only laugh and nod.

Ze was blij dat haar vrienden dit grappig vonden.

She was glad her friends found it amusing.

Uiteindelijk vond Hanneke haar echte fiets.

In the end, Hanneke found her real bike.

Het stond vlak naast Pieter's fiets.

It was right next to Pieter's bike.

Ze was een beetje verbaasd, maar ook blij.

She was a bit surprised, but also happy.

Ze kon eindelijk naar de markt gaan.

She could finally go to the market.

Ze zei gedag tegen Pieter en Marieke, en met een grote glimlach reed ze weg.

She said goodbye to Pieter and Marieke, and with a big smile, she rode away.

Pieter en Marieke keken haar na, nog steeds lachend.

Pieter and Marieke watched her, still laughing.

Ze waren blij dat het een grappige dag in Amsterdam was.

They were happy that it was a funny day in Amsterdam.

Ze waren ook blij dat ze goede vrienden zoals Hanneke hadden, die zelfs op het verkeerde moment kon lachen.

They were also glad to have good friends like Hanneke, who could laugh even at the wrong moment.

Ze wisten dat er nog veel meer leuke dagen zouden komen.

They knew that there would be many more fun days to come.

En zo eindigt ons verhaal over Hanneke, Pieter, Marieke, en de verwisselde fiets in het hartje van Amsterdam.

And so, our story about Hanneke, Pieter, Marieke, and the mixed-up bikes in the heart of Amsterdam comes to an end.