De zon kwam net op boven Amsterdam.

The sun was just rising over Amsterdam.

Mensen haastten zich naar hun werk en de marktkooplui begonnen hun kramen op te zetten.

People hurried to their work and market vendors began setting up their stalls.

Daan, een lange, magere kerel, gleed door de smalle straten op zijn oude blauwe fiets.

Daan, a tall, skinny guy, glided through the narrow streets on his old blue bike.

Hij woonde al zijn hele leven in deze stad en kende de weg als geen ander.

He had lived in this city his whole life and knew the way like no other.

Die ochtend was anders.

That morning was different.

Plotseling kwam er een zwerm fietsen uit de lucht vallen.

Suddenly, a swarm of bicycles came falling from the sky.

Hoe kon dat?

How was that possible?

Fietsen vliegen toch niet?

Bicycles don't fly, do they?

Daan schrok, draaide zijn stuur en voor hij het wist, plonsde hij in een van de vele grachten van Amsterdam.

Daan was startled, turned his handlebars, and before he knew it, he plunged into one of Amsterdam's many canals.

Terwijl hij in het water spartelde, zag hij duidelijk de brug, huizen en de vliegende fietsen boven het wateroppervlak.

As he thrashed about in the water, he could clearly see the bridge, the houses, and the flying bicycles above the water's surface.

Hij probeerde naar de kant te zwemmen, maar zijn zware jas maakte dat moeilijk.

He tried to swim towards the shore, but his heavy coat made it difficult.

In een nabijgelegen huis merkte Anna, een vriendelijke oude dame, het op.

In a nearby house, Anna, a kind elderly lady, noticed.

"Zou de arme jongen wel kunnen zwemmen?

"Can the poor boy even swim?"

", vroeg ze zich bang af.

she wondered fearfully.

Ze pakte snel haar telefoon en belde Sophie, Daan’s vriendin.

She quickly grabbed her phone and called Sophie, Daan's girlfriend.

Sophie was nog maar net aan haar ochtendkoffie begonnen toen ze Anna’s gesprek hoorde.

Sophie had just started her morning coffee when she heard Anna's call.

Paniek overspoelde haar.

Panic washed over her.

Ze griste haar jas en sprintte de deur uit, rende langs de marktkramen en nam de kortste weg naar de gracht.

She grabbed her coat and sprinted out the door, running past the market stalls and taking the shortest route to the canal.

Ondertussen deed Daan zijn best om zichzelf boven water te houden.

Meanwhile, Daan did his best to stay afloat.

Het was nu echt koud in de gracht.

The water in the canal was now truly cold.

Maar net toen hij het wilde opgeven, hoorde hij een bekende stem.

But just as he was about to give up, he heard a familiar voice.

Het was Sophie.

It was Sophie.

Ze stond aan de waterkant te roepen, terwijl ze iets stevigs zocht om naar hem toe te gooien.

She stood at the water's edge, shouting and searching for something sturdy to throw to him.

Ze vond een lang touw bij een van de marktkramen en haastte zich terug.

She found a long rope at one of the market stalls and hurried back.

Met alle kracht die ze had, gooide ze het touw naar Daan.

With all her strength, she threw the rope to Daan.

Hij greep het uiteindelijk na een paar mislukte pogingen.

After a few failed attempts, he finally grabbed it.

Sophie trok krachtig en met veel moeite, haalde ze Daan uit het water.

Sophie pulled forcefully and with great effort, she pulled Daan out of the water.

Drijfnat en koud, maar veilig op het droge, realiseerde Daan zich hoe bijzonder deze dag was.

Drenched and cold, but safe on dry land, Daan realized how extraordinary this day had been.

Hij was fietsen vallend uit de lucht en een duik in de gracht overleefd, en hij had het geluk Sophie te hebben.

He had survived falling bicycles from the sky and a dive into the canal, and he was lucky to have Sophie.

Terwijl ze samen bij een warme kop thee zaten om op te warmen, vertelde Daan het verbazingwekkende verhaal van zijn ochtend en ze lachten erom.

As they sat together with a warm cup of tea to warm up, Daan recounted the amazing story of his morning, and they laughed about it.

Ondanks de komische chaos, eindigde de dag in gelach en liefde.

Despite the comedic chaos, the day ended in laughter and love.

En bij elke volgende rit door de stad keek Daan altijd even omhoog, just in case, want in Amsterdam weet je nooit wanneer er fietsen uit de lucht kunnen vallen.

And with every subsequent ride through the city, Daan always glanced upward, just in case, because in Amsterdam, you never know when bicycles might fall from the sky.