In het hart van Amsterdam, bij de lichte bocht van de Prinsengracht, daar gebeurde het.

In the heart of Amsterdam, near the gentle bend of the Prinsengracht, it happened.

Ruben, een lange dunne jongen van twaalf, was het hoofd van het verhaal.

Ruben, a tall thin boy of twelve, was the main character.

Hij had net een stoere fiets gekregen.

He had just received a cool bike.

Ruben was dolblij.

Ruben was overjoyed.

Zijn nieuwe fiets was rood met zwarte strepen.

His new bike was red with black stripes.

Lotte, een vriendin van Ruben, was er ook.

Lotte, a friend of Ruben's, was there too.

Lotte was een spraakzaam en humoristisch meisje dat woonde op dezelfde flat als Ruben.

Lotte was a talkative and humorous girl who lived in the same apartment building as Ruben.

Ze had een kastanjebruine paardenstaart en droeg een blauwe jurk.

She had a chestnut brown ponytail and was wearing a blue dress.

Ze hield altijd van grappen maken.

She always loved making jokes.

Ruben wilde Lotte laten zien hoe goed hij kon fietsen.

Ruben wanted to show Lotte how well he could ride the bike.

"Kijk, zonder handen!"

"Look, no hands!"

riep hij terwijl hij zijn handen de lucht in gooide.

he shouted as he threw his hands up in the air.

Maar oeps!

But oops!

Ruben viel.

Ruben fell.

Lotte begon te giechelen.

Lotte started giggling.

Maar dat was geen giechel meer, Lotte lachte hardop.

But it wasn't just a giggle anymore, Lotte burst out laughing.

Het was een lach van vreugde, niet van spot.

It was a laugh of joy, not of mockery.

Ruben stond op, haalde de schouders op en lachte ook.

Ruben got up, shrugged his shoulders, and laughed too.

Ze waren tenslotte zowel vrienden als buren.

After all, they were both friends and neighbors.

"Slaat de schrik je in de benen, Ruben?"

"Are you scared, Ruben?"

plaagde Lotte terwijl ze haar handen om haar middel klemde, haar lachen niet in staat tegen te houden.

teased Lotte as she held her hands around her waist, unable to stop laughing.

Ruben lachte mee, maar hij was ook een beetje verontrust.

Ruben laughed along, but he was also a bit worried.

Het vallen was pijnlijk en hij wilde Lotte niet teleurstellen.

Falling was painful and he didn't want to disappoint Lotte.

Hij probeerde het opnieuw en opnieuw viel hij.

He tried again and again, but he kept falling.

Lotte bleef maar lachen.

Lotte just kept laughing.

Het was een dag vol gelach en plezier.

It was a day filled with laughter and fun.

Aan het eind van de dag, na vele valpartijen, begon Ruben eindelijk zijn evenwicht te vinden.

At the end of the day, after many falls, Ruben finally began to find his balance.

Zijn zelfverzekerdheid groeide toen hij een hele minuut lang rechtop bleef.

His confidence grew as he stayed upright for a whole minute.

"Zie je wel dat ik het kan!"

"See, I told you I could do it!"

riep Ruben, terwijl hij fier recht op zijn fiets bleef zitten.

exclaimed Ruben, proudly sitting upright on his bike.

"Nu kun je mij leren fietsen zonder handen," zei Lotte, haar handen uitstrekkend naar Ruben.

"Now you can teach me how to ride without hands," said Lotte, reaching out her hands to Ruben.

Terwijl de schemering over Amsterdam viel, leerde Ruben Lotte hoe ze zonder handen kon fietsen.

As dusk fell over Amsterdam, Ruben taught Lotte how to ride without hands.

Ze lachten nog steeds, maar het was een lachen van succes en vriendschap.

They were still laughing, but it was a laughter of success and friendship.

En zo eindigt ons verhaal, met Ruben glimlachend op zijn fiets, eindelijk zonder te vallen, en Lotte, haar ogen schitterend van plezier en bewondering.

And so, our story ends, with Ruben smiling on his bike, finally staying on without falling, and Lotte, her eyes shining with joy and admiration.

De zon ging onder en de vrienden gingen terug naar hun flat, klaar voor een nieuw avontuur de volgende dag.

The sun set and the friends returned to their apartment building, ready for a new adventure the next day.