Een grijze deken hangt boven Amsterdam.

A gray blanket hangs above Amsterdam.

Plots begint het hard te regenen.

Suddenly, it starts to rain heavily.

Daan zit op zijn blauwe fiets, zonder paraplu.

Daan is sitting on his blue bike, without an umbrella.

Zijn jas wordt snel doorweekt, maar Daan fietst door.

His coat quickly becomes soaked, but Daan continues to ride.

Daan woont in Amsterdam.

Daan lives in Amsterdam.

Zijn huis heeft roodbruine bakstenen en hoge ramen.

His house has reddish-brown bricks and tall windows.

Hij woont daar met zijn twee katten, Jopie en Max.

He lives there with his two cats, Jopie and Max.

Ze wachten thuis op hem, in het warme huis, ver weg van de regen.

They are waiting for him at home, in the warm house, far away from the rain.

In zijn snelle fietstocht passeert Daan bekende plekken.

During his fast bike ride, Daan passes familiar places.

Hij rijdt over de smalle klinkerstraatjes van de Jordaan.

He rides through the narrow cobblestone streets of the Jordaan.

De mensen rennen daar, op zoek naar een droge plek.

People are running there, searching for a dry spot.

De geur van natte stenen en regen vult de lucht.

The smell of wet stones and rain fills the air.

Daan ziet de heldere lichten van het Leidseplein.

Daan sees the bright lights of Leidseplein.

Hij ziet mensen in kleurrijke regenjassen.

He sees people in colorful raincoats.

Ze gaan een theater binnen, waar het droog is.

They are entering a theater, where it is dry.

Maar Daan fietst verder, hij moet naar huis, naar Jopie en Max.

But Daan continues to ride, he has to go home, to Jopie and Max.

De regen stopte even niet, maar Daan gaf niet op.

The rain doesn't stop, but Daan doesn't give up.

Zijn haren zijn nat, sokken voelen als sponzen.

His hair is wet, and his socks feel like sponges.

Maar hij denkt alleen maar aan zijn droge, warme huis.

But he only thinks about his dry, warm house.

Hij fietst langs de magische kanalen, glanzend van de regen.

He rides along the magical canals, glistening from the rain.

Dan komt hij eindelijk thuis.

Finally, he arrives home.

Zijn huis ziet er extra warm en uitnodigend uit in de regen.

His house looks extra warm and inviting in the rain.

Hij parkeert zijn fiets, doet zijn doorweekte jas uit.

He parks his bike, takes off his soaked coat.

Als hij de deur opent, rennen Jopie en Max naar hem toe.

When he opens the door, Jopie and Max run towards him.

Ze miauwen, blij dat Daan thuis is.

They meow, happy that Daan is home.

In zijn droge kleren zit Daan met een warme kop thee.

In his dry clothes, Daan sits with a warm cup of tea.

Jopie zit op zijn schoot, Max naast de kachel.

Jopie sits on his lap, Max next to the heater.

Buiten tikt de regen tegen de ramen.

Outside, the rain taps against the windows.

Maar Daan is gelukkig.

But Daan is happy.

Nu is hij niet alleen in de regen, maar thuis, warm en droog.

Now he is not alone in the rain, but at home, warm and dry.

Het verhaal van Daan eindigt hier.

Daan's story ends here.

Al regent het buiten nog zo hard, Daan zit nu veilig en warm thuis.

Even if it's still raining hard outside, Daan is now safe and warm at home.

En dat is het belangrijkste.

And that's what matters most.

Zo leerde Daan dat een beetje regen geen probleem is, zolang je maar weet dat er een warm thuis op je wacht.

This is how Daan learned that a little rain is no problem, as long as you know there's a warm home waiting for you.

En zo eindigt ons verhaal met een gelukkige Daan, Jopie en Max luisterend naar de regen tikken tegen de ramen van hun warme huis in Amsterdam.

And so, our story ends with a happy Daan, Jopie, and Max, listening to the rain tapping against the windows of their warm house in Amsterdam.