Dapper en vrolijk trapte Daan op zijn fiets in de drukke straten van Amsterdam.

Dapper and cheerful, Daan set off on his bike in the bustling streets of Amsterdam.

Hoge, oude huizen rezen op zoals opgetogen toeschouwers van zijn avontuur.

Tall, old houses rose up like excited spectators of his adventure.

De stad zat vol kleuren, geuren en geluiden die het allemaal zo echt maakten.

The city was full of colors, smells, and sounds that made it all so real.

In Amsterdam zijn er veel bruggen en grachten.

In Amsterdam, there are many bridges and canals.

Dat wist Daan.

Daan knew that.

Hij reed naast een gracht, zo groen als glinsterende gepolijste jade.

He rode alongside a canal, green as glistening polished jade.

Hier is iets ongewoons gebeurd!

Something unusual happened here!

Plotseling, als een hond die zijn staart achterna zit, ging zijn fiets aan het draaien.

Suddenly, like a dog chasing its tail, his bike started spinning.

Zonder waarschuwing viel Daan plompverloren in de gracht!

Without warning, Daan clumsily fell into the canal!

Spet!

Splash!

Plons!

Plunge!

Daan ging kopje onder.

Daan went under.

De wereld werd plotseling stil en koud.

The world became suddenly still and cold.

Hij hield zijn adem in en spartelde omhoog.

He held his breath and struggled upwards.

Toen hij zijn hoofd uit het water stak, was alles anders.

When he resurfaced, everything was different.

Mensen keken geschrokken vanaf de kant.

People looked shocked from the side.

Sommige mensen lachten ook en wezen naar hem.

Some people also laughed and pointed at him.

Arme Daan voelde zich erg in verlegenheid gebracht.

Poor Daan felt very embarrassed.

Een aardige meneer gooide hem een reddingsboei.

A kind man threw him a lifebuoy.

Daan greep het snel vast.

Daan quickly grabbed it.

De meneer trok hem aan land.

The man pulled him ashore.

Daar stond hij.

There he stood.

Doorweekt.

Soaked.

Zijn fiets was nog altijd in de gracht.

His bike was still in the canal.

Wat moest hij nu doen?

What should he do now?

Toen verscheen er een glimlachende heer op een boot.

Then, a smiling man appeared on a boat.

Hij had een lange paal waarmee hij de gracht afzocht.

He had a long pole with which he searched the canal.

Hij viste naar Daan's fiets.

He fished for Daan's bike.

Met een grote grijns en een triumfgebaar hees hij de fiets uit het water en leverde hem af bij Daan.

With a big grin and a triumphant gesture, he lifted the bike out of the water and handed it over to Daan.

Jubelend bedankte Daan de man voor zijn hulp.

Jubilantly, Daan thanked the man for his help.

Daan's gezicht was rood, maar hij was niet meer verdrietig.

Daan's face was red, but he was no longer sad.

Hij klom weer op zijn fiets en peddelde vrolijk verder, zwaaiend naar de vriendelijke mensen die hem hadden geholpen.

He climbed back on his bike and happily pedaled away, waving to the friendly people who had helped him.

Dat was de dag dat Daan in de gracht van Amsterdam viel.

That was the day Daan fell into the Amsterdam canal.

Een dag die hij nooit zou vergeten.

A day he would never forget.

En weet je wat?

And you know what?

Op de een of andere manier maakte het verhaal van die dag Daan nog gelukkiger.

Somehow, the story of that day made Daan even happier.

Want hij had geleerd dat zelfs als je in het water valt, er altijd mensen zullen zijn die je helpen er weer uit te klimmen.

Because he had learned that even when you fall in the water, there will always be people to help you climb out again.