Op een mooi lentedag in Amsterdam zat Jan in het Vondelpark.

On a beautiful spring day in Amsterdam, Jan was sitting in Vondelpark.

Jan hield van tulpen.

Jan loved tulips.

Hij had net een mooie, grote, rode tulp gevonden.

He had just found a beautiful, big, red tulip.

Wat een geluk!

What luck!

Jan nam een foto van de tulp.

Jan took a picture of the tulip.

Klik!

Click!

Toen kreeg hij een idee.

Then he got an idea.

"Ik wil een selfie met de tulp maken!

"I want to take a selfie with the tulip!"

"Met een grote lach op zijn gezicht en de tulp trots omhoog houdend, nam Jan zijn telefoon.

With a big smile on his face and proudly holding up the tulip, Jan took his phone.

Zijn vingers dansten over het scherm.

His fingers danced across the screen.

Maar zijn ogen waren niet op de weg.

But his eyes were not on the road.

Plotseling stootte Jan zijn voet tegen een steen.

Suddenly, Jan bumped his foot against a stone.

"Au!

"Ouch!"

" riep hij.

he exclaimed.

Zijn telefoon vloog uit zijn hand.

His phone flew out of his hand.

Jan viel voorover.

Jan fell forward.

Plons!

Splash!

Jan lag in de gracht.

Jan was in the canal.

Het water was koud.

The water was cold.

Hij zwom naar de kant en klom het water uit.

He swam to the side and climbed out of the water.

Zijn kleren waren nat.

His clothes were wet.

Zijn telefoon was nat.

His phone was wet.

De tulp was ook nat.

The tulip was wet too.

Een mevrouw met een hondje liep langs.

A lady with a little dog walked by.

Ze lachte een beetje.

She laughed a little.

"Ben je in de gracht gevallen?

"Did you fall in the canal?"

" vroeg de mevrouw.

the lady asked.

"Ja", zei Jan.

"Yes," Jan said.

"Ik wilde een selfie maken met een tulp.

"I wanted to take a selfie with a tulip."

"Mensen keken.

People were looking.

De mevrouw lachte.

The lady laughed.

Maar toen haalde ze iets uit haar tas.

But then she took something out of her bag.

Het was een handdoek.

It was a towel.

"Droog jezelf maar af," zei ze.

"Dry yourself off," she said.

Jan ging zitten en droogde zich af met de handdoek.

Jan sat down and dried himself off with the towel.

Zijn telefoon maakte hij ook droog.

He also dried his phone.

De tulp legde hij zorgvuldig op zijn schoot.

He carefully placed the tulip on his lap.

Toen Jan klaar was, gaf hij de handdoek terug aan de mevrouw.

When Jan was done, he returned the towel to the lady.

Ze knikte en liep weg met haar hondje.

She nodded and walked away with her dog.

Jan keek naar de natte tulp.

Jan looked at the wet tulip.

Hij keek naar de gracht.

He looked at the canal.

Hij keek naar zijn telefoon.

He looked at his phone.

En toen begon hij te lachen.

And then he started to laugh.

"Het maakt niet uit dat ik nat ben", zei Jan.

"It doesn't matter that I'm wet," Jan said.

"Ik heb een grappig verhaal te vertellen.

"I have a funny story to tell.

En ik heb nog steeds mijn tulp.

And I still have my tulip.

De volgende keer moet ik gewoon beter opletten.

Next time, I just need to pay better attention."

"Hij stond op, kneep het restje water uit zijn kleren en liep fluitend weg, de zonnestralen op zijn rug.

He stood up, squeezed the remaining water out of his clothes, and walked away whistling, with the sunrays on his back.

De tulp hield hij stevig vast.

He held the tulip tightly.

Jan was nat, maar blij.

Jan was wet but happy.

En in de verte hoorde je het zachte gerinkel van tram belletjes, een herinnering aan de stad waar hij een vrolijk avontuur beleefde.

And in the distance, you could hear the soft jingling of tram bells, a reminder of the city where he had a joyful adventure.