In Amsterdam, de stad van grachten en fietsen, woonde een meisje genaamd Sophie.

In Amsterdam, the city of canals and bicycles, there lived a girl named Sophie.

Ze had een hart vol avontuur.

She had a heart full of adventure.

Haar vrienden, Jan en Lars, waren ook avontuurlijk.

Her friends, Jan and Lars, were also adventurous.

Op een dag besloot Sophie een fietstocht door de stad te maken.

One day, Sophie decided to take a bike ride through the city.

Jan en Lars besloten haar te volgen.

Jan and Lars decided to follow her.

Maar alles ging niet zoals gepland.

But not everything went as planned.

Sophie hield van haar fiets.

Sophie loved her bike.

Ze was snel en pittig.

She was fast and spirited.

Jan en Lars waren niet zo snel.

Jan and Lars were not as fast.

Ze liepen achter.

They lagged behind.

De straten van Amsterdam waren als een wirwar van spinnenwebben.

The streets of Amsterdam were like a tangle of spiderwebs.

Rond, rond en rond.

Round and round and round.

Dat was de enige manier.

That was the only way.

Sophie reed over de bruggen en langs de grachten.

Sophie rode over the bridges and along the canals.

Ze zwaaiden naar de zwanen.

They waved to the swans.

De zwanen zwaaiden terug.

The swans waved back.

Jan en Lars, ze probeerden bij te blijven.

Jan and Lars tried to keep up.

Maar de zwanen zagen hen niet.

But the swans didn't see them.

Zij waren alleen maar een stip in de verte.

They were just a dot in the distance.

Maar toen, terwijl ze achter Sophie aan gingen, raakten Jan en Lars verdwaald.

But then, as they chased after Sophie, Jan and Lars got lost.

De grachten waren verwarrend.

The canals were confusing.

De straten waren knoestig.

The streets were tangled.

Ze keken links.

They looked left.

Ze Keken rechts.

They looked right.

Geen Sophie.

No Sophie.

Jan was bezorgd.

Jan was worried.

Lars was angstig.

Lars was anxious.

Ze probeerden te onthouden of Sophie links of rechts was gegaan.

They tried to remember if Sophie had gone left or right.

Jan zei links.

Jan said left.

Lars zei rechts.

Lars said right.

Ze waren in de war.

They were confused.

Intussen was Sophie zich niet eens bewust dat haar vrienden verdwaald waren.

Meanwhile, Sophie wasn't even aware that her friends were lost.

Ze was te druk met zwaaien naar de zwanen en het genieten van haar rit.

She was too busy waving to the swans and enjoying her ride.

Maar toen ze achterom keek, waren Jan en Lars er niet.

But when she looked back, Jan and Lars weren't there.

Sophie was geschrokken.

Sophie was startled.

Ze zette haar fiets neer.

She put her bike down.

Ze wist niet wat ze moest doen.

She didn't know what to do.

Moest ze terug gaan?

Should she go back?

Moest ze wachten?

Should she wait?

Ze besloot te wachten.

She decided to wait.

Jan en Lars zaten intussen vast bij de grachten.

Meanwhile, Jan and Lars were stuck by the canals.

Ze wisten niet waar ze heen moesten.

They didn't know where to go.

Toen zagen ze iets.

Then they saw something.

Een landkaart!

A map!

Bij een souvenirwinkel.

At a souvenir shop.

De kaart toonde de wirwar van de straatjes van Amsterdam en de grachten.

The map showed the maze of streets in Amsterdam and the canals.

Ze volgden de lijnen terug naar Sophie.

They followed the lines back to Sophie.

Ze waren blij.

They were happy.

Eindelijk vonden ze hun weg terug.

Finally, they found their way back.

Sophie was opgelucht toen ze hen weer zag.

Sophie was relieved when she saw them again.

Ze waren verdwenen.

They had disappeared.

Verdwaald.

Lost.

Maar nu waren ze gevonden.

But now they were found.

Ze leerden één ding: Amsterdam was een doolhof.

They learned one thing: Amsterdam was a maze.

Maar het was hun doolhof.

But it was their maze.

Die dag lachten ze.

That day, they laughed.

Ze lachten om hun avontuur.

They laughed about their adventure.

Ze lachten om de zwanen.

They laughed about the swans.

Ze beloofden nooit meer Sophie's snelle ritjes te volgen zonder een kaart.

They promised never to follow Sophie's fast rides without a map again.

Maar ze waren gelukkig.

But they were happy.

Hun avontuur was voorbij, maar hun vriendschap was sterker dan ooit.

Their adventure was over, but their friendship was stronger than ever.

Ze waren tenslotte samen verdwaald en samen gevonden.

After all, they had gotten lost together and found together.

En dat is wat telt.

And that's what matters.

Zo eindigde hun dag, vol herinneringen en een verhaal om te vertellen.

That's how their day ended, full of memories and a story to tell.