In de lichte miezer van een doordeweekse Amsterdamse dag was Jeroen op een bijzonder avontuur uit.

On a typical Amsterdam day, Jeroen embarked on a special adventure amidst the light drizzle.

Hij had aan één voet een grote, houten Nederlandse klomp aangedaan.

He had put on a large, wooden Dutch clog on one foot.

Het was een raar gezicht: de reuzenklomp die aan zijn voet bungelde terwijl hij op zijn fiets door de bescheiden straatjes van de stad probeerde te manoeuvreren.

It was a strange sight, the giant clog dangling from his foot as he tried to maneuver his bike through the modest streets of the city.

Op de Haarlemmerstraat ontmoette hij Lotte.

On Haarlemmerstraat, he met Lotte.

De vrolijke bakkersdochter had een bord vol verse stroopwafels in haar handen die ze zojuist uit haar vaders bakkerij had gehaald.

The cheerful baker's daughter had a plate full of fresh syrup waffles in her hands, which she had just picked up from her father's bakery.

Ze glimlachte en zwaaide naar Jeroen.

She smiled and waved at Jeroen.

Maar voordat Jeroen terug kon zwaaien, moest hij zich door een smalle kanaalbrug wurmen.

But before Jeroen could wave back, he had to squeeze through a narrow canal bridge.

De grote klomp aan zijn voet maakte het fietsen moeilijk.

The large clog on his foot made cycling difficult.

Hij wankelde en slaagde er niet in zijn evenwicht te houden.

He wavered and failed to keep his balance.

Ach en wee, hij botste tegen Lotte aan!

Oh dear, he crashed into Lotte!

Het bord met de verse stroopwafels vloog de lucht in.

The plate with the fresh syrup waffles flew into the air.

Stroopwafels regenden neer zoals herfstbladeren.

Syrup waffles rained down like autumn leaves.

Lotte keek verrast terwijl ze bedekt werd met de gouden, smeuïge wafels.

Lotte looked surprised as she was covered with the golden, gooey waffles.

Sanne, een vriendelijke voorbijganger, zag het hele tafereel gebeuren.

Sanne, a friendly passerby, witnessed the whole scene.

Ze kon haar lachen niet inhouden.

She couldn't hold back her laughter.

Met tranen in haar ogen en haar hand voor haar mond stond ze te schuddebuiken van het lachen.

With tears in her eyes and her hand over her mouth, she couldn't stop laughing.

Arme Jeroen voelde zich beschaamd.

Poor Jeroen felt embarrassed.

Maar Lotte gaf hem een glimlach.

But Lotte gave him a smile.

"Geen zorgen," zei ze, "ik kan altijd meer stroopwafels maken!

"Don't worry," she said, "I can always make more syrup waffles!"

" Ze nodigde Jeroen en Sanne uit in de bakkerij.

She invited Jeroen and Sanne to the bakery.

Sanne hielp met opruimen, terwijl Jeroen zijn klomp uitdeed.

Sanne helped with the cleanup, while Jeroen took off his clog.

Er was die dag veel gelach in de bakkerij van Lottes vader.

There was a lot of laughter in Lotte's father's bakery that day.

Sanne deelde het verhaal van Jeroen, de klomp en de gevallen stroopwafels.

Sanne shared the story of Jeroen, the clog, and the fallen syrup waffles.

Iedereen lachte hartelijk.

Everyone laughed heartily.

Ze proostten met warme chocolademelk en genoten van verse stroopwafels.

They toasted with hot chocolate and enjoyed fresh syrup waffles.

Jeroen sloot de dag af zonder zijn houten klomp, maar met nieuwe vrienden en een buik vol met stroopwafels.

Jeroen ended the day without his wooden clog, but with new friends and a belly full of syrup waffles.

En zo eindigt ons verhaal, in een warme bakkerij, met een glimlach op ieders gezicht.

And so our story ends, in a warm bakery, with a smile on everyone's face.