Boven een klein huis in hartje Amsterdam kwam de zon op.

Above a small house in the heart of Amsterdam, the sun rose.

Daan was wakker.

Daan was awake.

Zijn hart was blij.

His heart was happy.

Vandaag was bijzonder.

Today was special.

Hij had een plan.

He had a plan.

Daan hield van fietsen.

Daan loved cycling.

Zijn fiets was zijn lievelingsding.

His bike was his favorite thing.

Maar er was iets dat Daan nog nooit had gedaan.

But there was something Daan had never done before.

Op hoge hakken fietsen.

Cycling in high heels.

Hij keek naar de hakken.

He looked at the heels.

Ze waren groot en hoog.

They were big and high.

Maar Daan was niet bang.

But Daan wasn't afraid.

"Hup, Daan," zei hij tegen zichzelf, "je kunt het.

"Come on, Daan," he said to himself, "you can do it."

" Hij trok de hakken aan.

He put on the heels.

Ze waren wiebelig, maar hij bleef staan.

They were wobbly, but he stayed standing.

Daan was klaar.

Daan was ready.

Met zijn fiets daalde hij de trap af en begon te trappen.

He descended the stairs with his bike and started pedaling.

Maar zijn voeten glipten.

But his feet slipped.

Hij viel, maar lachte.

He fell, but laughed.

Het was hard, maar hij gaf niet op.

It was hard, but he didn't give up.

De straten van Amsterdam waren vol.

The streets of Amsterdam were crowded.

Mensen keken naar hem.

People looked at him.

Een jongen op hakken, op een fiets.

A boy in heels, on a bike.

Ze lachten.

They laughed.

Ze wezen.

They pointed.

Maar Daan was blij.

But Daan was happy.

Hij riep: "Kijk!

He shouted, "Look!

Ik fiets op hakken!

I'm cycling in heels!"

" Hij viel nog een keer, en nog een keer.

He fell again, and again.

Maar elke keer stond hij op.

But every time he got up.

De glimlach ging nooit weg.

The smile never faded.

De zon begon te zakken.

The sun began to set.

Amsterdam werd rustiger.

Amsterdam became quieter.

En Daan?

And Daan?

Hij bleef fietsen.

He kept cycling.

Tot er een wonder gebeurde.

Until a miracle happened.

Zijn voeten gleden niet.

His feet didn't slide.

Hij wankelde niet.

He didn't wobble.

Hij viel niet.

He didn't fall.

Hij was aan het fietsen.

He was cycling.

Op hoge hakken.

In high heels.

Door de straten van Amsterdam.

Through the streets of Amsterdam.

Zijn hart juichte.

His heart rejoiced.

Hij riep: "Ik fiets!

He shouted, "I'm cycling!

Ik fiets op hakken!

I'm cycling in heels!"

" En toen was het donker.

And then it was dark.

Maar in het kleine huis in Amsterdam was licht.

But in the small house in Amsterdam, there was light.

Daan zat bij het raam.

Daan sat by the window.

Zijn voeten deden pijn.

His feet hurt.

Maar zijn hart was blij.

But his heart was happy.

Hij keek naar zijn hakken.

He looked at his heels.

Hij had het gedaan.

He had done it.

Gefietst op hoge hakken.

Cycled in high heels.

Daan ging slapen.

Daan went to sleep.

Hij droomde van fietsen.

He dreamt of cycling.

Op hoge hakken.

In high heels.

Door Amsterdam.

Through Amsterdam.

En toen de zon opkwam, was hij nog steeds aan het lachen.

And as the sun rose, he was still smiling.

Want Daan had iets gedaan dat hij nog nooit had gedaan.

Because Daan had done something he had never done before.

En dat maakte hem blij.

And that made him happy.