In het hart van Nederland, in de bruisende stad Amsterdam, woonde Jan.

In the heart of the Netherlands, in the bustling city of Amsterdam, lived Jan.

Hij had een droom.

He had a dream.

Jan wilde fietsen.

Jan wanted to ride a bike.

Maar er was één probleem: hij viel altijd in de gracht.

But there was one problem: he always fell into the canal.

Zijn vrienden, Sarah en Pieter, wilden hem helpen.

His friends, Sarah and Pieter, wanted to help him.

Maar ze wilden niet nat worden.

But they didn't want to get wet.

Op een zonnige dag zei Jan: "Vandaag is de dag.

On a sunny day, Jan said, "Today is the day.

Ik ga fietsen zonder in de gracht te vallen.

I am going to ride a bike without falling into the canal."

" Sarah en Pieter lachten.

Sarah and Pieter laughed.

Ze geloofden het niet.

They didn't believe it.

Maar ze besloten hem te helpen.

But they decided to help him.

Ze gingen mee naar buiten.

They went outside with him.

De straten van Amsterdam waren vol met mensen.

The streets of Amsterdam were crowded with people.

De lucht rook naar verse bloemen.

The air smelled of fresh flowers.

Jan voelde de wind in zijn haar.

Jan felt the wind in his hair.

Hij stapte op de fiets.

He got on the bike.

Hij begon te trappen.

He started pedaling.

Sarah en Pieter renden achter hem aan.

Sarah and Pieter ran after him.

Jan fietste dicht bij de gracht.

Jan rode close to the canal.

Zijn hart klopte in zijn keel.

His heart was pounding in his throat.

Hij begon te wankelen.

He started to wobble.

Hij viel al bijna in de gracht.

He was almost falling into the canal.

Maar op het laatste moment greep Pieter zijn arm.

But at the last moment, Pieter grabbed his arm.

Ze vielen niet in de water.

They didn't fall into the water.

Maar Pieter's schoenen werden wel nat.

But Pieter's shoes got wet.

Hij was een beetje boos, maar hij lachte ook.

He was a little mad, but he also laughed.

Ze probeerden het nog een keer.

They tried again.

En nog een keer.

And again.

En nog een keer.

And again.

Elke keer viel Jan bijna in de gracht.

Every time, Jan almost fell into the canal.

En elke keer werd Pieter een beetje natter.

And every time, Pieter got a little wetter.

Maar ze gaven niet op.

But they didn't give up.

Eindelijk, na vele pogingen, lukte het Jan.

Finally, after many attempts, Jan succeeded.

Hij fietste zonder te vallen.

He rode without falling.

Sarah en Pieter juichten.

Sarah and Pieter cheered.

Ze waren blij maar ook verbaasd.

They were happy but also surprised.

Jan glimlachte.

Jan smiled.

Hij was trots op zichzelf.

He was proud of himself.

Hij had eindelijk zijn droom waargemaakt.

He had finally made his dream come true.

"Dat heb je goed gedaan, Jan" zei Sarah.

"You did well, Jan," Sarah said.

"Ja, je hebt eindelijk leren fietsen.

"Yes, you finally learned to ride a bike.

Maar nu moeten we Pieter drogen," lachte ze en wees op Pieter's natte kleren.

But now we have to dry Pieter," she laughed and pointed at Pieter's wet clothes.

Ze lachten allemaal.

They all laughed.

Ze waren nat maar gelukkig.

They were wet but happy.

Vanaf die dag was Jan nooit meer bang voor de grachten van Amsterdam.

From that day on, Jan was never afraid of the canals of Amsterdam.

En hoewel Pieter af en toe nog nat werd, was hij er altijd om Jan te helpen.

And though Pieter still occasionally got wet, he was always there to help Jan.

Hij wist dat vriendschap belangrijker was dan het droog houden van zijn kleren.

He knew that friendship was more important than keeping his clothes dry.

En Sarah?

And Sarah?

Ze was gewoon blij om deel uit te maken van het avontuur.

She was just happy to be a part of the adventure.

Dus dat is het verhaal van Jan, de jongen die leerde fietsen in Amsterdam.

So that's the story of Jan, the boy who learned to ride a bike in Amsterdam.

Hij viel veel, maar gaf nooit op.

He fell a lot, but never gave up.

Hij had hulp van zijn vrienden nodig, maar uiteindelijk bereikte hij zijn doel.

He needed help from his friends, but in the end, he achieved his goal.

En dat is wat echt telt.

And that's what truly matters.