Het ochtendlicht scheen op de smalle straten van Amsterdam.

The morning light shone on the narrow streets of Amsterdam.

In deze stad woonden drie vrienden: Pieter, Sophie en Lars.

Three friends lived in this city: Pieter, Sophie, and Lars.

Pieter en Lars waren goeie vrienden.

Pieter and Lars were good friends.

Ze hielden van fietsen.

They loved cycling.

Ze hadden elk hun eigen fiets.

Each had their own bike.

Pieter had een rode en Lars had een blauwe.

Pieter had a red one and Lars had a blue one.

Maar op een drukke dag gebeurde er iets geks.

But on a busy day, something strange happened.

Pieter en Lars pakten de verkeerde fietsen.

Pieter and Lars grabbed the wrong bikes.

Ze wisten het niet en fietsten weg.

They didn't realize it and cycled away.

Lars keek naar beneden en vroeg: "Is deze fiets altijd al rood geweest?

Lars looked down and asked, "Has this bike always been red?"

" Pieter keek ook naar zijn fiets en zei: "En was mijn fiets blauw?

Pieter also looked at his bike and said, "And was my bike blue?"

" Ze keken naar elkaar en lachten hard.

They looked at each other and laughed out loud.

Ze hadden elkaars fietsen gepakt!

They had taken each other's bikes!

Ze probeerden op de vreemde fietsen te rijden.

They tried to ride the unfamiliar bikes.

Het was moeilijk.

It was difficult.

Lars viel bijna in het kanaal.

Lars nearly fell into the canal.

Pieter reed bijna tegen een lantaarnpaal.

Pieter almost ran into a lamppost.

Maar ze lachten alleen maar meer.

But they just laughed even harder.

Sophie zag het allemaal.

Sophie saw it all.

Ze lachte ook en zei: "Jullie kijken niet goed!

She also laughed and said, "You guys weren't paying attention!

Dit is zo grappig!

This is so funny!"

" Pieter en Lars lachten ook.

Pieter and Lars laughed too.

Ze vonden het leuk om op de verkeerde fietsen te rijden.

They enjoyed riding the wrong bikes.

De mensen keken naar hen en lachten ook.

People watched them and laughed too.

Het was een vrolijke dag in Amsterdam.

It was a joyful day in Amsterdam.

Maar toen werden ze moe.

But then they got tired.

Het was moeilijk om op de verkeerde fietsen te rijden.

It was hard to ride the wrong bikes.

Ze wilden hun eigen fietsen terug.

They wanted their own bikes back.

Sophie hielp hen.

Sophie helped them.

Ze vond de juiste fietsen en gaf ze terug.

She found the right bikes and gave them back.

Pieter en Lars waren blij.

Pieter and Lars were happy.

Ze bedankten Sophie.

They thanked Sophie.

Ze stapten op hun eigen fietsen en reden weg.

They got on their own bikes and rode away.

Ze lachten nog steeds.

They still laughed.

Het was een grappige dag.

It was a funny day.

Vanaf die dag letten ze goed op.

From that day on, they were careful.

Ze pakten nooit meer de verkeerde fiets.

They never grabbed the wrong bikes again.

En elke keer als ze naar hun fietsen keken, moesten ze lachen.

And every time they looked at their bikes, they had to laugh.

Het was een goed verhaal om aan hun vrienden te vertellen.

It was a good story to tell their friends.

En zo eindigt ons verhaal, met een lach op de gezichten van Pieter, Lars en Sophie, midden in de gezellige straten van Amsterdam.

And so our story ends, with smiles on the faces of Pieter, Lars, and Sophie, right in the cozy streets of Amsterdam.