Onder de felle zonnestralen die neerdaalden op de stad, rende Marijn over de oude straten van Amsterdam.

Under the bright sun rays shining down on the city, Marijn ran through the old streets of Amsterdam.

Marijn was klein, met lichtblond haar en blauwe ogen die glinsterden als de grachten zelf.

Marijn was small, with light blonde hair and blue eyes that sparkled like the canals themselves.

Maar vandaag was Marijn in de war.

But today, Marijn was confused.

Hij had zich verloren in het ingewikkelde labyrint van de smalle, kronkelende straten die naast de grachten lagen.

He had gotten lost in the intricate labyrinth of narrow, winding streets next to the canals.

Je zou denken dat het moeilijk is om te verdwalen in je eigen stad, maar Amsterdam was altijd vol verrassingen.

One might think it's difficult to get lost in your own city, but Amsterdam was always full of surprises.

"Laatste keer dat ik hierheen ben gegaan, was deze muur hier niet," mompelde Marijn, terwijl hij naar een pas geschilderde oranje muur staarde.

"Last time I came this way, this wall wasn't here," muttered Marijn, staring at a freshly painted orange wall.

Hij was op weg naar de bakkerij aan de Prinsengracht om een vers broodje te halen, maar hij was verdwaald.

He was on his way to the bakery on Prinsengracht to get a fresh sandwich, but he was lost.

Marijn besloot om rechts af te slaan, weg van de oranje muur.

Marijn decided to turn right, away from the orange wall.

Maar toen hij een hoek omging, zag hij dat de straat doodliep in een blinde muur.

But when he turned a corner, he saw the street dead-ending into a blank wall.

Terugkeren was geen optie, want hij was te trots om op zijn stappen terug te keren.

Going back wasn't an option because he was too proud to retrace his steps.

Marijn bleef proberen zijn weg te vinden, maar het was alsof de stad zelf hem steeds verder in verwarring bracht, de straten leken te veranderen en te bewegen.

Marijn kept trying to find his way, but it was as if the city itself kept confusing him, the streets seemed to change and shift.

Dagen gingen voorbij, of misschien was het slechts uren, maar voor Marijn voelde het als een eeuwigheid.

Days passed, or maybe it was only hours, but for Marijn, it felt like an eternity.

Uiteindelijk kwam hij bij een oude molen aan de rand van de Singelgracht.

Eventually, he arrived at an old windmill on the edge of Singelgracht.

"Aaah, de oude molen," zei hij, zijn ogen glanzend.

"Aaah, the old windmill," he said, his eyes shining.

Hij klimde op de stenen trap van de molen en keek over het dak van de stad.

He climbed the stone stairs of the windmill and looked out over the city's rooftops.

Het was een prachtig uitzicht, met de zon die glinsterde op de grachten en de rode daken van de huizen die eruitzagen als rijen van dominostenen.

It was a beautiful view, with the sun gleaming on the canals and the red roofs of the houses looking like rows of dominoes.

Vanaf hier kon Marijn de weg naar de bakkerij zien.

From here, Marijn could see the way to the bakery.

Met hernieuwde hoop en energie haastte hij zich de trap af en rende naar de bakkerij.

With renewed hope and energy, he hurried down the stairs and ran to the bakery.

Toen hij eindelijk aankwam, glimlachte de bakker breed naar hem.

When he finally arrived, the baker smiled broadly at him.

"Je bent laat, Marijn.

"You're late, Marijn.

We hebben je gemist.

We missed you."

""Het spijt me, meester Bakker," zei Marijn, hijgende na zijn lange avontuur.

"I'm sorry, Master Baker," said Marijn, panting after his long adventure.

"Ik was verdwaald.

"I got lost."

""Verdwaald in Amsterdam?

"Lost in Amsterdam?"

" lachte de bakker en gaf Marijn een knapperig brood.

the baker laughed and handed Marijn a crispy loaf of bread.

"Dat is deel van de charme, jongen.

"That's part of the charm, boy.

We raken allemaal wel eens verdwaald.

We all get lost sometimes."

"Met een vollebuik en een tevreden hart wandelde Marijn terug naar huis, dit keer zonder te verdwalen.

With a full stomach and a content heart, Marijn strolled back home, this time without getting lost.

Hij had geleerd dat zelfs in zijn eigen stad, avontuur om elke hoek kon liggen.

He had learned that even in his own city, adventure could be around every corner.

En het belangrijkste was dat, zelfs als hij verdwaalde, hij altijd zijn weg weer zou vinden.

And most importantly, even if he got lost, he would always find his way again.