Zon was net op in Amsterdam toen Daan zijn fiets uit de schuur haalde.

The sun had just risen in Amsterdam when Daan took his bike out of the shed.

Vandaag was de dag.

Today was the day.

De dag dat hij naar zijn oma zou fietsen in de stad, helemaal in zijn eentje.

The day he would ride to his grandmother in the city, all by himself.

Alleen was er een probleem: de wind.

There was just one problem: the wind.

Niet zomaar een briesje, nee, het was een sterke, bulderende wind die precies de verkeerde kant op blies.

Not just a breeze, no, it was a strong, roaring wind blowing in exactly the wrong direction.

Daan trapte op zijn pedalen, maar het voelde alsof hij op dezelfde plaats bleef.

Daan pedaled, but it felt like he was staying in the same place.

De bladeren op de grachten van Amsterdam dansten in de wind.

The leaves on the Amsterdam canals danced in the wind.

De mensen op straat hielden hun hoeden vast terwijl ze schuifelden tegen de wind in.

People on the street held onto their hats as they shuffled against the wind.

Maar Daan, hij gaf niet op.

But Daan, he didn't give up.

Hij duwde harder op zijn pedalen, vastberaden om zijn oma te bereiken.

He pushed harder on his pedals, determined to reach his grandmother.

Zweet gleed over zijn voorhoofd terwijl hij de fiets wegen van zijn mooie stad trotseerde.

Sweat trickled down his forehead as he braved the bike paths of his beautiful city.

Voorbij het Rijksmuseum fietste hij, met de prachtige schilderijen binnen, wachtend op bezoekers.

He cycled past the Rijksmuseum, with its stunning paintings inside, waiting for visitors.

Hij ging langs het Vondelpark, waar de bloemen in de wind knikten alsof ze Daan aanmoedigden.

He passed by the Vondelpark, where the flowers nodded in the wind as if cheering Daan on.

Het was een battle tussen Daan en de wind.

It was a battle between Daan and the wind.

Terwijl de mensen in de tram voorbij zoefden, bleef Daan peddelen.

As the people zoomed past in the tram, Daan kept pedaling.

Hij dacht aan zijn oma, aan haar lach en aan de appeltaart die ze vandaag voor hem zou bakken.

He thought of his grandmother, her smile, and the apple pie she would bake for him today.

Plotseling, voelde Daan geen wind meer tegen zich.

Suddenly, Daan felt no more wind against him.

Hij keek rond, was hij er al?

He looked around, had he arrived?

Ja, hij was er.

Yes, he had.

Daar stond het huis van zijn oma, net naast een windmolen.

There stood his grandmother's house, right next to a windmill.

De molen draaide hard door de sterke wind, maar in het huis was het warm en gezellig.

The mill spun vigorously in the strong wind, but inside the house, it was warm and cozy.

De geur van vers gebakken appeltaart vulde de lucht.

The smell of freshly baked apple pie filled the air.

"Daan!

"Daan!"

" riep zijn oma blij toen ze hem zag.

his grandmother exclaimed happily when she saw him.

"Ik dacht dat je misschien niet zou komen vanwege de wind.

"I thought you might not come because of the wind."

" Maar Daan, met zijn gezicht rood van de inspanning en zijn haar wild van de wind, glimlachte alleen maar.

But Daan, with his face red from exertion and his hair wild from the wind, just smiled.

Hij had het gedaan!

He had done it!

Hij had tegen de wind van Amsterdam gefietst, en hij had gewonnen!

He had cycled against the wind of Amsterdam, and he had won!

Dat was de dag dat Daan leerde dat zelfs een sterke wind hem niet kon stoppen als hij vastbesloten was om iets te bereiken.

That was the day Daan learned that not even a strong wind could stop him if he was determined to achieve something.

En telkens als hij nu een sterke wind voelt, denkt Daan aan die dag.

And every time he feels a strong wind now, Daan thinks of that day.

De dag dat hij met zijn fiets een heroïsche battle tegen de wind aanging en naar zijn oma fietste, door het mooie Amsterdam heen.

The day he heroically battled the wind with his bike and cycled to his grandmother through the beautiful Amsterdam.