In het hart van Amsterdam, vol leven en lawaai, was er een park.

In the heart of Amsterdam, full of life and noise, there was a park.

Het park zat altijd vol met mensen en honden en kinderen en duiven.

The park was always crowded with people, dogs, children, and pigeons.

Daar hoorde je het gelach van mensen, het geblaf van honden en het gekir van duiven.

There you could hear the laughter of people, the barking of dogs, and the cooing of pigeons.

Maar op een dag, iets geks gebeurde met een man genaamd Maarten.

But one day, something strange happened to a man named Maarten.

Maarten hield van dit park.

Maarten loved this park.

Hij kwam hier elke dag.

He came here every day.

Hij vond het fijn om op een bankje te zitten.

He enjoyed sitting on a bench.

Daar keek hij naar de mensen.

There, he watched the people.

Hij keek naar de honden.

He watched the dogs.

Hij keek naar de kinderen.

He watched the children.

Hij keek naar de duiven.

He watched the pigeons.

Vandaag was het echter anders.

However, today was different.

Het was heel druk in het park.

The park was very busy.

Er was geen plekje vrij op de bankjes.

There was no free space on the benches.

Maarten liep rond.

Maarten walked around.

Hij zocht naar een plekje om te zitten.

He searched for a place to sit.

Plots zag hij iets.

Suddenly, he saw something.

Het leek op een bankje.

It looked like a bench.

Maar het was een fiets.

But it was a bike.

De fiets was lang en glimmend.

The bike was long and shiny.

Het was net zoals een bankje.

It looked just like a bench.

Zonder te denken, ging Maarten zitten.

Without thinking, Maarten sat down.

Hij voelde iets geks.

He felt something strange.

Het was niet zacht als een bankje.

It wasn't soft like a bench.

Het was hard en koud.

It was hard and cold.

Hij keek omlaag.

He looked down.

Oeps!

Oops!

Het was geen bankje.

It wasn't a bench.

Het was een fiets.

It was a bike.

Maarten zat op een fiets!

Maarten was sitting on a bike!

Hij schrok zich rot en sprong op.

He was startled and jumped up.

Maar hij was al laat.

But he was already late.

De eigenaar van de fiets was er al.

The owner of the bike was there.

"Hey, dat is mijn fiets!

"Hey, that's my bike!"

" riep de jongen.

cried the boy.

"O, sorry.

"Oh, sorry.

Ik dacht dat het een bankje was," zei Maarten.

I thought it was a bench," said Maarten.

De jongen lachte.

The boy laughed.

Hij vond het grappig.

He found it funny.

Maarten voelde zich een beetje rood.

Maarten felt a bit embarrassed.

Maar hij lachte ook.

But he laughed too.

Het was een overdreven fout, maar het was wel grappig.

It was a huge mistake, but it was also funny.

Vanaf die dag, lette Maarten meer op.

From that day on, Maarten paid more attention.

Hij keek altijd tweemaal voordat hij ging zitten.

He always looked twice before sitting down.

Hij wilde niet weer dezelfde fout maken.

He didn't want to make the same mistake again.

Dat is het verhaal van Maarten.

That's the story of Maarten.

Het verhaal van hoe hij per ongeluk op een fiets zat in het drukke park van Amsterdam.

The story of how he accidentally sat on a bike in the busy park of Amsterdam.

Het was een vreemde dag.

It was a strange day.

Maar het was ook een dag die hij nooit zal vergeten.

But it was also a day he will never forget.

En de mensen in het park ook niet.

And the people in the park won't either.

Ze vertellen nog steeds het verhaal.

They still tell the story.

Het verhaal van de man die op een fiets zat, denkend dat het een bankje was.

The story of the man who sat on a bike, thinking it was a bench.