De wind zuchtte en de wolken rolden over de hemel van Amsterdam.

The wind sighed and the clouds rolled across the sky of Amsterdam.

Pieter, Lotte en Bram keken omhoog.

Pieter, Lotte, and Bram looked up.

Regen kwam eraan, zo zagen ze.

Rain was approaching, they could see that.

Pieter had een slimme gedachte.

Pieter had a clever thought.

"We moeten paraplu's openen en op de fietsen wegrijden!

"We should open our umbrellas and ride away on our bikes!"

" zei hij.

he said.

Lotte haalde haar schouders op.

Lotte shrugged.

"Waarom niet?

"Why not?"

" zei ze.

she said.

Ze vond het een vreemd idee, maar ook leuk.

She thought it was a strange idea, but also fun.

Bram was het met hun eens.

Bram agreed with them.

Ze pakten hun fietsen en paraplu's.

They grabbed their bikes and umbrellas.

Ze sprongen op hun fietsen, hielden hun paraplu's vast en reden weg.

They hopped on their bikes, held onto their umbrellas, and rode off.

En de wind, oh, die wind!

And the wind, oh, that wind!

Het joeg en tierde.

It howled and raged.

Het nam de paraplu's en probeerde ze uit hun handen te rukken.

It grabbed the umbrellas and tried to wrest them from their hands.

Maar ze hielden stevig vast en lachten, zelfs als ze moesten worstelen.

But they held on tight and laughed, even as they had to struggle.

Ze reden de drukke Kalverstraat in, hun paraplu's zwaaiden in de wind.

They rode into the busy Kalverstraat, their umbrellas swaying in the wind.

De mensen op straat keken, sommigen lachten, terwijl anderen hun hoofd schudden.

People on the street watched, some laughed, while others shook their heads.

Bij het Koninklijk Paleis begon het eindelijk te regenen.

At the Royal Palace, it finally started to rain.

Ze waren aan het lachen, want het was zwaar, maar ook grappig.

They were laughing, because it was heavy, but also funny.

Lotte's paraplu draaide binnenstebuiten en Pieter's paraplu vloog bijna weg.

Lotte's umbrella turned inside out, and Pieter's umbrella almost flew away.

Bram, de sterkste, fietste voorop.

Bram, the strongest, rode at the front.

Hij worstelde met zijn paraplu, maar viel niet.

He struggled with his umbrella, but did not fall.

Ze zeiden dat hij eruitzag als een zeeman in een storm.

They said he looked like a sailor in a storm.

En zo gingen ze door de straten van Amsterdam, lachend en vechtend tegen de wind.

And so they continued through the streets of Amsterdam, laughing and battling the wind.

Ze fietsten en worstelden, worstelden en lachten, tot ze eindelijk thuis waren, helemaal nat.

They biked and struggled, struggled and laughed, until they finally made it home, completely wet.

Maar ze waren blij.

But they were happy.

Ze hadden een avontuur gehad.

They had an adventure.

Ze hadden gelachen.

They had laughed.

En zelfs als ze helemaal nat waren, vonden ze het niet erg.

And even though they were soaking wet, they didn't mind.

Ze keken elkaar aan, lachten en zeiden: "We hebben het gedaan.

They looked at each other, laughed, and said, "We did it.

We hebben echt de wind bevochten!

We truly fought the wind!"

"En zo eindigde hun avontuur, nat maar blij, en met een verhaal om te vertellen.

And so their adventure ended, wet but happy, with a story to tell.

En ze wisten dat ze het altijd zouden kunnen, tegen de wind en de regen, zolang ze maar samen waren.

And they knew they could always do it, against the wind and the rain, as long as they were together.

Want samen waren ze altijd sterker.

Because together, they were always stronger.

En dat is wat echt telt.

And that's what truly matters.