In Amsterdam, waar grachten koel en glinsterend liggen, woonden twee vrienden, Anna en Pieter.

In Amsterdam, where cool and shimmering canals lie, two friends lived, Anna and Pieter.

Ze hielden van fietsen.

They loved cycling.

Maar Anna hield ook van selfies maken.

But Anna also loved taking selfies.

Op een dag, toen de zon vrolijk scheen, fietsten ze naast elkaar.

One day, when the sun was shining brightly, they cycled side by side.

Lachend en pratend, genoten ze van de dag.

Laughing and talking, they enjoyed the day.

Anna keek naar de gracht naast haar, ze wilde een selfie maken.

Anna looked at the canal next to her, she wanted to take a selfie.

Pieter lachte, "Kijk uit Anna, straks beland je in de gracht!

Pieter laughed, "Watch out, Anna, you might end up in the canal!"

"Anna haalde haar schouders op en pakte haar telefoon.

Anna shrugged and grabbed her phone.

Ze wilde koppig zijn.

She wanted to be stubborn.

Ze probeerde een perfecte selfie te maken met de glinsterende gracht op de achtergrond.

She tried to take a perfect selfie with the shimmering canal in the background.

Maar net toen ze klikte, verloor ze haar balans.

But just as she clicked, she lost her balance.

Plotseling kieperde ze over de rand, met een gil en een plons.

Suddenly, she tumbled over the edge, with a scream and a splash.

"Oh nee!

"Oh no!"

" riep Pieter.

exclaimed Pieter.

Hij stopte met fietsen en sprong van zijn fiets.

He stopped cycling and jumped off his bike.

Zonder te aarzelen, dook hij de gracht in om Anna te redden.

Without hesitation, he dove into the canal to save Anna.

Het water was koud, maar Pieter was moedig.

The water was cold, but Pieter was brave.

Hij zwom naar Anna.

He swam towards Anna.

Hij trok haar naar de kant van de gracht.

He pulled her to the edge of the canal.

Ze waren drijfnat maar veilig.

They were soaking wet but safe.

Mensen keken naar hen, sommigen lachten, anderen waren bezorgd.

People looked at them, some were laughing, others were worried.

Anna voelde zich dom maar dankbaar.

Anna felt silly but grateful.

"We hebben een selfie," grinnikte Pieter, hij gaf haar de telefoon.

"We've got a selfie," chuckled Pieter, handing her the phone.

Er was een foto van haar geschokte gezicht en de blauwe lucht.

There was a photo of her shocked face and the blue sky.

"We hebben een geweldig verhaal ook," lachte Anna.

"We've got a great story too," laughed Anna.

Ze vond de foto grappig.

She found the photo funny.

Ze gaf Pieter een knuffel.

She hugged Pieter.

"Dankjewel, Pieter, jij bent mijn held.

"Thank you, Pieter, you are my hero."

"Zo eindigde hun avontuur met een glimlach.

And so their adventure ended with a smile.

Vanaf die dag was Anna voorzichtiger met haar selfies.

From that day on, Anna was more careful with her selfies.

En Pieter?

And Pieter?

Hij was altijd klaar om een heldhaftige redding te doen.

He was always ready to do a heroic rescue.

In Amsterdam, de stad van grachten en fietsen, hadden ze een verhaal om nooit te vergeten.

In Amsterdam, the city of canals and bikes, they had a story to never forget.