Op een druilerige middag in Amsterdam, waren drie vrienden, Anna, Pieter en Lotte, aan het wandelen.

On a drizzly afternoon in Amsterdam, three friends, Anna, Pieter, and Lotte, were out for a walk.

Opeens, uit het niets, begon het keihard te regenen.

Suddenly, out of nowhere, it started pouring rain.

"Oh nee, onze kleren worden nat!

"Oh no, our clothes are getting wet!"

" riep Anna uit.

exclaimed Anna.

Pieter, die altijd zijn paraplu bij zich had, haalde hem snel uit zijn rugzak.

Pieter, who always carried his umbrella with him, quickly took it out of his backpack.

"Ik heb maar één paraplu, wat moeten we doen?

"I only have one umbrella, what should we do?"

" vroeg hij.

he asked.

"Toen kreeg Lotte een idee.

Then Lotte had an idea.

"We hadden moeten fietsen!

"We should have biked!

We zouden sneller thuis zijn".

We would have been home faster."

Ze wees naar de fietsen die ze in de hoek van een straat zagen staan.

She pointed to the bikes they saw standing in a street corner.

Anna en Pieter vonden het een goed idee.

Anna and Pieter thought it was a good idea.

Dus, zonder veel nadenken, sprongen ze op de fietsen.

So, without much thinking, they jumped on the bikes.

Maar er was een probleem.

But there was a problem.

Wie houdt de paraplu vast?

Who would hold the umbrella?

"Oké, laten we het zo doen," zei Pieter.

"Okay, let's do this," said Pieter.

"Ik fiets, Anna, jij zit achterop en houdt de paraplu vast.

"I'll ride the bike, Anna, you sit on the back and hold the umbrella."

" Anna knikte en klom op de bagagedrager van de fiets.

Anna nodded and climbed onto the bike's luggage rack.

Daar gingen ze, fietsend door de straten van Amsterdam, lachend en giechelend terwijl Anna haar best deed om de paraplu boven hun hoofden te houden.

Off they went, riding through the streets of Amsterdam, laughing and giggling as Anna tried her best to keep the umbrella above their heads.

Maar het was moeilijker dan ze dacht.

But it was harder than she thought.

De wind was sterk en de paraplu wilde steeds vliegen.

The wind was strong, and the umbrella kept wanting to fly away.

Ondertussen moest Lotte zelf fietsen.

Meanwhile, Lotte had to ride her own bike.

Ze had geen paraplu en werd uiteindelijk doorweekt.

She had no umbrella and ended up soaked.

Maar ze lachte alleen maar en genoot van de rit.

But she just laughed and enjoyed the ride.

Terwijl ze door de smalle steegjes en over de natte klinkers van de stad fietsen, passeerden ze grachten, oude bruine cafés en de lichtjes van de stad die zich in de natte straten spiegelden.

As they cycled through the narrow alleys and over the wet cobblestones of the city, they passed canals, old brown cafes, and the city lights reflecting in the wet streets.

Het was een avontuur.

It was an adventure.

Na wat een eeuwigheid leek, kwamen ze eindelijk thuis.

After what seemed like an eternity, they finally arrived home.

Drijfnat maar vrolijk.

Soaked but cheerful.

"Dat was leuk, ondanks de regen,” zei Anna toen ze van de fiets afstapte.

"That was fun, despite the rain," said Anna as she got off the bike.

“Ik heb nog nooit zoiets eerder gedaan.

"I've never done anything like that before."

"En vanaf die dag, elke keer als het zou regenen, zouden de drie vrienden naar hun fietsen kijken, lachen en het avontuur herinneren dat ze hadden gehad.

And from that day on, every time it would rain, the three friends would look at their bikes, laugh, and remember the adventure they had.

Ze hadden nooit gedacht dat fietsen in de regen, met een paraplu, zo leuk zou kunnen zijn.

They never thought biking in the rain, with an umbrella, could be so much fun.

Het was een dag die ze nooit zouden vergeten.

It was a day they would never forget.

Het was hun Amsterdamse regenavontuur.

It was their Amsterdam rain adventure.