Het was een zonnige namiddag in het Amsterdamse Bos.

It was a sunny afternoon in the Amsterdam Forest.

Sander liep door de groene paden.

Sander walked through the green paths.

Hij bewonderde de bomen en hoorde de vogels zingen.

He admired the trees and heard the birds singing.

Maar na een tijdje realiseerde hij zich dat hij niet meer wist waar hij was.

But after a while, he realized that he no longer knew where he was.

Sander keek om zich heen.

Sander looked around.

Hoe kwam hij hier weer uit?

How would he get out of here?

Er waren zoveel paden en geen enkele leek bekend.

There were so many paths, and none seemed familiar.

Hij besloot een willekeurig pad te volgen.

He decided to follow a random path.

Misschien vond hij de uitgang.

Maybe he would find the exit.

Na enkele minuten hoorde Sander blaffen.

After a few minutes, Sander heard barking.

Hij volgde het geluid.

He followed the sound.

Op een open plek zag hij een groep mensen met honden.

In a clearing, he saw a group of people with dogs.

Een man met een fluitje stond in het midden en gaf opdrachten.

A man with a whistle stood in the middle giving instructions.

Sander liep dichterbij en zag dat iedereen aandachtig luisterde naar de instructies.

Sander walked closer and saw that everyone was attentively listening to the instructions.

"Kom erbij," zei de man met het fluitje plotseling tegen Sander.

"Join us," the man with the whistle suddenly said to Sander.

"We gaan met de honden trainen."

"We are going to train the dogs."

Sander wilde zeggen dat hij eigenlijk verdwaald was, maar hij wilde ook niet onbeleefd zijn.

Sander wanted to say that he was actually lost, but he didn't want to be impolite either.

Dus knikte hij maar en ging erbij staan.

So he nodded and joined the group.

De man gaf hem een riem met een hond eraan.

The man handed him a leash with a dog on it.

"Hij heet Max," zei de man.

"His name is Max," said the man.

"Probeer hem te laten zitten."

"Try to make him sit."

Sander keek naar Max, een vrolijke labrador.

Sander looked at Max, a cheerful Labrador.

"Zit," zei Sander zachtjes.

"Sit," Sander said softly.

Max keek hem alleen maar aan.

Max just looked at him.

Sander voelde zich een beetje ongemakkelijk.

Sander felt a bit uneasy.

Maar dan herinnerde hij zich dat hij geduld moest hebben.

But then he remembered that he needed to be patient.

"Zit," probeerde hij nogmaals, met iets meer zelfvertrouwen.

"Sit," he tried again, with a bit more confidence.

En plotseling ging Max zitten.

And suddenly, Max sat down.

De man met het fluitje glimlachte.

The man with the whistle smiled.

"Goed gedaan," zei hij.

"Well done," he said.

"Nu probeer te lopen met hem."

"Now try walking with him."

Sander liep met Max aan de riem.

Sander walked with Max on the leash.

De hond volgde hem rustig.

The dog followed him calmly.

Ze liepen over het grasveld en Sander voelde zich steeds zekerder.

They walked across the grassy field, and Sander felt increasingly confident.

Na een tijdje kwamen ze terug bij de groep.

After a while, they returned to the group.

"Fantastisch!"

"Fantastic!"

zei de man met het fluitje.

said the man with the whistle.

"Jij en Max zijn een goed team."

"You and Max make a great team."

Sander lachte.

Sander laughed.

"Dank je," zei hij.

"Thank you," he said.

"Maar eigenlijk was ik verdwaald.

"But actually, I was lost.

Ik probeerde de uitgang te vinden."

I was trying to find the exit."

De man knikte begrijpend.

The man nodded understandingly.

"Dat gebeurt hier wel vaker.

"That happens often here.

Maar weet je wat?

But you know what?

Je bent altijd welkom om weer mee te doen aan de training."

You are always welcome to join the training again."

Sander glimlachte.

Sander smiled.

"Misschien kom ik nog eens terug."

"Maybe I'll come back."

De man met het fluitje wees hem de weg naar de uitgang.

The man with the whistle pointed him towards the exit.

Sander nam afscheid van Max en de groep en begon weer aan zijn tocht.

Sander said goodbye to Max and the group and resumed his walk.

Hij voelde zich opgelucht en zelfs een beetje gelukkig.

He felt relieved and even a bit happy.

Hij had iets nieuws geleerd en nieuwe vrienden gemaakt, ook al was het per ongeluk.

He had learned something new and made new friends, even if it was by accident.

Toen Sander uiteindelijk de uitgang van het bos bereikte, keek hij nog een keer om.

When Sander finally reached the exit of the forest, he looked back one more time.

Wie weet, dacht hij, misschien zie ik Max en de rest snel weer.

Who knows, he thought, maybe I’ll see Max and the rest soon again.

En met die gedachte liep Sander verder, de stad tegemoet, met een glimlach op zijn gezicht.

And with that thought, Sander walked on, towards the city, with a smile on his face.

Hij wist nu dat zelfs als je verdwaalt, je iets moois kunt ontdekken.

He now knew that even if you get lost, you can discover something beautiful.