De zon scheen fel in de lucht boven Vondelpark.

The sun shone brightly in the sky above Vondelpark.

Sophie had een idee.

Sophie had an idea.

"Laten we een picknick doen," zei ze tegen haar vrienden Lars en Femke.

"Let's have a picnic," she said to her friends Lars and Femke.

Iedereen hield van het idee.

Everyone loved the idea.

Ze pakten snel een kleed, broodjes, fruit en drinken.

They quickly grabbed a blanket, sandwiches, fruit, and drinks.

Ze vonden een mooi plekje onder een grote boom.

They found a nice spot under a big tree.

"Dit is perfect," zei Femke glimlachend.

"This is perfect," said Femke, smiling.

Ze spreidden het kleed uit en gingen zitten.

They spread out the blanket and sat down.

Lars begon wat druiven rond te delen.

Lars began handing out some grapes.

Sophie nam een grote hap van haar broodje kaas.

Sophie took a big bite of her cheese sandwich.

"Wat een mooie dag," zei Lars terwijl hij naar de eendjes in de vijver keek.

"What a beautiful day," said Lars as he looked at the ducks in the pond.

Femke lachte en gooide wat stukjes brood naar de eendjes.

Femke laughed and threw some pieces of bread to the ducks.

Ze vond het leuk om de eendjes te voeren.

She enjoyed feeding the ducks.

Plots voelde Femke zich vreemd.

Suddenly, Femke felt strange.

Haar gezicht werd rood.

Her face turned red.

Haar ademhaling werd zwaar.

Her breathing became heavy.

"Ik... ik kan niet ademen," fluisterde ze.

"I...

Iedereen schrok.

I can't breathe," she whispered.

Sophie sprong meteen op.

Everyone was shocked.

Ze wist dat Femke een allergie had, maar niemand wist voor wat.

Sophie jumped up immediately.

Lars pakte snel zijn telefoon en belde 112.

She knew Femke had an allergy, but no one knew to what.

"Kom snel naar Vondelpark.

Lars quickly grabbed his phone and called 911.

Mijn vriendin krijgt een allergische reactie," zei hij haastig.

"Come quickly to Vondelpark.

Sophie hield Femke's hand vast.

My friend is having an allergic reaction," he said hastily.

"Blijf bij ons, Femke," zei ze met traanogen.

Sophie held Femke's hand.

Femke probeerde te ademen, maar het was moeilijk.

"Stay with us, Femke," she said with tearful eyes.

Binnen een paar minuten kwamen de hulpdiensten.

Femke tried to breathe, but it was difficult.

Ze gaven Femke een injectie.

Within a few minutes, emergency services arrived.

Langzaam begon haar ademhaling weer normaal te worden.

They gave Femke an injection.

"Dank je wel," fluisterde Femke.

Slowly, her breathing began to normalize.

Ze voelde zich nog steeds zwak, maar het ging beter.

"Thank you," whispered Femke.

De ambulance nam Femke mee naar het ziekenhuis voor verdere controle.

She still felt weak, but she was getting better.

Sophie en Lars gingen met de fiets erachteraan.

The ambulance took Femke to the hospital for further observation.

Ze waren opgelucht dat het op tijd goed kwam.

Sophie and Lars followed on their bikes.

Later die middag zaten ze samen in het ziekenhuis bij Femke.

They were relieved that everything turned out fine in time.

"Gelukkig was je op tijd," zei Femke.

Later that afternoon, they sat together in the hospital with Femke.

"Ik wist niet dat ik allergisch was voor druiven."

"Luckily you were on time," said Femke.

"Het is goed afgelopen," zei Sophie.

"I didn't know I was allergic to grapes."

"En nu weten we het voor de volgende keer.

"It ended well," said Sophie, "and now we know for next time.

Geen druiven meer voor jou!"

No more grapes for you!"

Ze lachten en waren blij dat alles goed was gekomen.

They laughed and were happy that everything turned out alright.

Het was een dag die ze nooit zouden vergeten, maar uiteindelijk was iedereen veilig.

It was a day they would never forget, but in the end, everyone was safe.

En dat was het belangrijkste.

And that was the most important thing.