De zon scheen fel boven de prachtige Keukenhof Gardens.

The sun shone brightly over the beautiful Keukenhof Gardens.

Het was zomer, en de tulpen bloeiden overal om ons heen.

It was summer, and tulips were blooming all around us.

Ik liep naast Bram en Sander op de kronkelende paden.

I walked beside Bram and Sander on the winding paths.

Mijn hart klopte snel.

My heart was racing.

Ik had iets belangrijks te vertellen.

I had something important to say.

"Bram, kijk daar!" riep ik en wees naar een prachtig bloemperk.

"Bram, look there!" I called out, pointing to a stunning flower bed.

"Laten we daarheen gaan."

"Let's go over there."

Bram glimlachte en knikte.

Bram smiled and nodded.

"Goed idee, Lieke," zei hij.

"Good idea, Lieke," he said.

Sander volgde ons in stilte, zijn ogen gericht op mij.

Sander followed us in silence, his eyes fixed on me.

Ik wist dat Sander gevoelens voor me had.

I knew Sander had feelings for me.

Het maakte alles ingewikkeld.

It made everything complicated.

Bram was zijn beste vriend.

Bram was his best friend.

En nu wilde ik hem vertellen dat ik van hem hield.

And now I wanted to tell him that I loved him.

We stopten bij een bankje, omringd door kleurrijke tulpen.

We stopped at a bench surrounded by colorful tulips.

De geur van bloemen vulde de lucht.

The scent of flowers filled the air.

Ik voelde de spanning tussen ons.

I could feel the tension between us.

Sander keek naar de grond, en Bram keek naar mij met zijn warme ogen.

Sander looked at the ground, and Bram looked at me with his warm eyes.

"Ik moet iets zeggen," zei ik, mijn stem trillend.

"I need to say something," I said, my voice trembling.

"Bram, ik... ik hou van je."

"Bram, I... I love you."

Bram’s ogen werden groot.

Bram’s eyes grew wide.

"Lieke, ik wist niet..."

"Lieke, I didn't know..."

Mijn hart klopte sneller.

My heart beat faster.

Ik durfde nauwelijks te ademen.

I barely dared to breathe.

De stilte duurde een eeuwigheid.

The silence lasted an eternity.

"Ik hou ook van jou, Lieke," zei Bram uiteindelijk zacht.

"I love you too, Lieke," Bram finally said softly.

"Ik heb het altijd gedaan."

"I always have."

Mijn hart sprong op van vreugde, maar een blik van opzij herinnerde me aan Sander.

My heart leapt with joy, but a glance to the side reminded me of Sander.

Hij stond daar, ogen vol pijn en verraad.

He stood there, eyes full of pain and betrayal.

"Jullie twee," zei Sander met een gebroken stem.

"You two," said Sander with a broken voice.

"Waarom hebben jullie niets gezegd?"

"Why didn't you say anything?"

"Sander, het spijt me," antwoordde ik.

"Sander, I'm sorry," I answered.

"Ik wilde niemand pijn doen."

"I never wanted to hurt anyone."

"Ik dacht dat we vrienden waren," zei Sander.

"I thought we were friends," Sander said.

Hij draaide zich om en liep weg.

He turned and walked away.

Mijn hart voelde zwaar.

My heart felt heavy.

Bram legde zijn hand op mijn schouder.

Bram put his hand on my shoulder.

"We moeten met hem praten," zei hij.

"We need to talk to him," he said.

Ik knikte.

I nodded.

We liepen samen achter Sander aan, tussen de bloeiende tuinen door.

We walked together after Sander, through the blooming gardens.

Ondanks de onzekerheid voelde ik me sterker.

Despite the uncertainty, I felt stronger.

Ik had mijn gevoelens geuit, en dat was het begin van iets nieuws.

I had expressed my feelings, and that was the start of something new.

We vonden Sander bij de fontein, zittend met zijn hoofd in zijn handen.

We found Sander by the fountain, sitting with his head in his hands.

Bram en ik gingen naast hem zitten.

Bram and I sat down next to him.

"Sander," begon ik zacht.

"Sander," I began softly.

"Onze vriendschap betekent veel voor mij."

"Our friendship means a lot to me."

"Voor mij ook," voegde Bram toe.

"To me too," added Bram.

"Het spijt ons."

"We're sorry."

Sander keek op, zijn ogen rood.

Sander looked up, his eyes red.

"Het zal niet makkelijk zijn," zei hij.

"It's not going to be easy," he said.

"Maar ik zal proberen het te begrijpen."

"But I will try to understand."

We zaten daar, bij de fontein, omringd door de schoonheid van de Keukenhof Gardens.

We sat there, by the fountain, surrounded by the beauty of the Keukenhof Gardens.

De lucht was vol belofte, en ik wist dat hoewel dingen anders zouden zijn, we eerlijk waren geweest.

The air was full of promise, and I knew that although things would be different, we had been honest.

Dat maakte alles de moeite waard.

That made everything worth it.