De zon scheen fel boven Hoge Veluwe Nationaal Park.

The sun shone brightly over Hoge Veluwe National Park.

Sanne, Bram en Femke stonden bij de ingang, klaar voor een dag vol avontuur.

Sanne, Bram, and Femke stood at the entrance, ready for a day full of adventure.

Sanne keek enthousiast om zich heen.

Sanne looked around excitedly.

"Dit wordt een geweldige dag!" zei ze.

"This is going to be a great day!" she said.

Bram knikte, maar zijn gezicht stond bezorgd.

Bram nodded but had a worried look on his face.

"We moeten voorzichtig zijn," waarschuwde hij.

"We need to be careful," he warned.

Femke sprong om hen heen, vol energie.

Femke jumped around them, full of energy.

"Laten we gaan!"

"Let's go!"

Ze begonnen hun wandeling door het park.

They started their walk through the park.

De bomen waren hoog en de vogels zongen vrolijk.

The trees were tall and the birds sang cheerfully.

Sanne hield een kaart in haar hand.

Sanne held a map in her hand.

“Er is een verborgen grot hier ergens,” zei ze opgewonden.

"There is a hidden cave somewhere around here," she said excitedly.

“Ik wil die vinden.”

"I want to find it."

"Een verborgen grot?" vroeg Bram, zijn wenkbrauwen gefronst.

"A hidden cave?" Bram asked, his eyebrows furrowed.

“Dat klinkt gevaarlijk.”

"That sounds dangerous."

Femke, nieuwsgierig als altijd, vroeg: “Waar is die grot dan?”

Femke, curious as always, asked, "Where is the cave then?"

“Ergens in die richting,” zei Sanne, wijzend naar een dicht bebost gebied.

"Somewhere in that direction,” Sanne said, pointing to a densely wooded area.

Bram schudde zijn hoofd.

Bram shook his head.

“Ik weet niet of dat een goed idee is,” zei hij zachtjes.

"I don't know if that's a good idea," he said softly.

“Het pad is hier veilig. Laten we niet van het pad afgaan.”

"The path is safe here. Let's not leave the path."

Sanne keek naar Bram met een vastberaden blik in haar ogen.

Sanne looked at Bram with a determined look in her eyes.

“Ik wil het proberen,” zei ze.

"I want to try," she said.

Ze begon te lopen.

She started walking.

Femke keek naar haar broer, twijfelend.

Femke looked at her brother, hesitating.

Toen keek ze naar Sanne en daarna weer naar Bram.

Then she looked at Sanne and then back at Bram.

Uiteindelijk besloot ze Sanne te volgen.

Eventually, she decided to follow Sanne.

Bram zuchtte diep.

Bram sighed deeply.

“Sanne, Femke, wacht! Dit is niet veilig!”

"Sanne, Femke, wait! This isn't safe!"

Maar Sanne en Femke waren al verder het bos in.

But Sanne and Femke were already further into the forest.

Bram voelde een knoop in zijn maag.

Bram felt a knot in his stomach.

Hij besloot hen te volgen, maar verloor hen al snel uit het oog.

He decided to follow them but soon lost sight of them.

Sanne en Femke waren ondertussen bij een rotswand aangekomen.

Meanwhile, Sanne and Femke had arrived at a rock wall.

“Kijk!” riep Sanne.

"Look!" Sanne shouted.

“Daar is de grot!”

"There is the cave!"

Femke glimlachte breed.

Femke smiled broadly.

Ze liepen naar de ingang van de donkere grot.

They walked to the entrance of the dark cave.

“Wow,” fluisterde Femke.

"Wow," whispered Femke.

“Dit is zo cool!”

"This is so cool!"

Terwijl ze de grot verkenden, hoorde Sanne plots Bram roepen.

While they were exploring the cave, Sanne suddenly heard Bram calling.

"Sanne! Femke!"

"Sanne! Femke!"

Ze draaiden zich om en realiseerden zich dat Bram hen niet had kunnen bijhouden.

They turned around and realized that Bram had not been able to keep up with them.

“Bram is verdwaald,” zei Femke, bezorgd.

"Bram is lost," said Femke, worried.

Sanne voelde zich schuldig.

Sanne felt guilty.

“We moeten hem vinden,” zei ze vastberaden.

"We have to find him," she said resolutely.

Ze liepen terug naar waar ze vandaan kwamen, roepend naar Bram.

They walked back to where they had come from, calling for Bram.

Bram zat op een rots, zijn gezicht bezweet en vol zorgen.

Bram was sitting on a rock, his face sweaty and full of worry.

"Sanne, Femke!" riep hij opgelucht toen hij hen zag.

"Sanne, Femke!" he called out in relief when he saw them.

Ze renden naar hem toe en omhelsden hem.

They ran to him and hugged him.

“Het spijt me, Bram,” zei Sanne.

"I'm sorry, Bram," said Sanne.

“Je had gelijk. We moeten voorzichtig zijn.”

"You were right. We need to be careful."

Bram zuchtte, maar glimlachte toen.

Bram sighed, but then smiled.

“Ik moet ook leren meer open te staan voor avontuur. Laten we samen beslissen wat we doen.”

"I need to learn to be more open to adventure too. Let's decide together what we do."

Femke knikte.

Femke nodded.

“En we moeten altijd elkaar in gedachten houden.”

"And we always need to keep each other in mind."

Ze vervolgden hun wandeling, dit keer samen en in balans.

They continued their walk, this time together and balanced.

De zon scheen nog steeds fel en de vogels zongen, maar nu met een nieuw gevoel van begrip en samenwerking tussen hen.

The sun was still shining brightly and the birds were singing, but now with a new sense of understanding and cooperation between them.

Hoge Veluwe was nog mooier in hun ogen.

Hoge Veluwe looked even more beautiful in their eyes.