Op een zomerse dag op de Dam in Amsterdam stond Pieter zenuwachtig om zich heen te kijken.

On a summer day at Dam Square in Amsterdam, Pieter stood nervously, looking around.

De zomerse hitte maakte de mensen levendig, en de lucht was gevuld met het geluid van straatmuzikanten en de geur van verse wafels.

The summer heat made people lively, and the air was filled with the sounds of street musicians and the scent of fresh waffles.

Anouk pakte zijn hand stevig vast en gaf hem een geruststellende glimlach.

Anouk gripped his hand firmly and gave him a reassuring smile.

"Pieter, vandaag wordt geweldig," zei ze opgewekt.

"Pieter, today is going to be great," she said cheerfully.

Pieter probeerde te glimlachen terug, maar zijn angst om iets verkeerds te eten was nooit ver weg.

Pieter tried to smile back, but his fear of eating something wrong was never far away.

Anouk, met haar avontuurlijke geest, wilde dat Pieter een dag zonder zorgen had.

Anouk, with her adventurous spirit, wanted Pieter to have a worry-free day.

"Wat wil je eten?" vroeg Pieter voorzichtig.

"What do you want to eat?" Pieter asked cautiously.

"Er zijn zoveel kraampjes."

"There are so many stalls."

Anouk zag een kraampje met exotisch eten.

Anouk spotted a stall with exotic food.

"Laten we iets nieuws proberen!" riep ze enthousiast.

"Let's try something new!" she exclaimed enthusiastically.

Pieter knikte langzaam, hoewel zijn hart sneller begon te kloppen.

Pieter nodded slowly, though his heart started to beat faster.

Ze bestelden een gerecht dat heerlijk rook.

They ordered a dish that smelled delicious.

Pieter nam een hap, en even leek alles goed.

Pieter took a bite, and for a moment, everything seemed fine.

Maar plotseling voelde hij zijn keel dichtknijpen en zijn ademhaling verslechteren.

But suddenly, he felt his throat tighten and his breathing worsen.

Pieter keek geschrokken naar Anouk.

Pieter looked at Anouk in shock.

"Anouk... mijn allergie..." zijn stem was zwak.

"Anouk... my allergy..." his voice was weak.

Anouk's ogen werden groot van angst, maar ze handelde snel.

Anouk's eyes widened with fear, but she acted quickly.

"Je EpiPen! Waar is je EpiPen?" vroeg ze paniekerig.

"Your EpiPen! Where is your EpiPen?" she asked frantically.

Pieter wees naar zijn tas.

Pieter pointed to his bag.

Anouk pakte snel de EpiPen en diende de injectie toe.

Anouk quickly grabbed the EpiPen and administered the injection.

Maar Pieter's ademhaling verbeterde niet direct.

But Pieter's breathing didn’t improve immediately.

“We moeten naar het ziekenhuis!” schreeuwde Anouk.

“We need to get to the hospital!” Anouk shouted.

Ze hield een taxi aan en hielp Pieter erin.

She flagged down a taxi and helped Pieter inside.

De rit naar het ziekenhuis duurde eeuwen voor Pieter, maar Anouk bleef hem kalmeren.

The ride to the hospital felt like an eternity for Pieter, but Anouk kept comforting him.

Bij het ziekenhuis aangekomen werd Pieter snel geholpen.

Upon arriving at the hospital, Pieter was quickly attended to.

Hij lag op een bed, terwijl de artsen hun werk deden.

He lay on a bed while the doctors did their work.

Anouk stond naast hem, haar ogen gevuld met zorgen.

Anouk stood beside him, her eyes filled with worry.

Na een paar uur kwam de dokter met goed nieuws.

After a few hours, the doctor came with good news.

"Hij zal helemaal herstellen," zei de dokter geruststellend.

"He will make a full recovery," the doctor said reassuringly.

Anouk haalde diep adem van opluchting.

Anouk took a deep breath of relief.

Toen Pieter eindelijk wakker werd, keek hij naar Anouk.

When Pieter finally woke up, he looked at Anouk.

"Dank je," fluisterde hij.

"Thank you," he whispered.

Zijn hand vond de hare.

His hand found hers.

“Je hebt me gered.”

"You saved me."

Anouk glimlachte door haar tranen heen.

Anouk smiled through her tears.

“Je stelde me bijna doodsangsten te rijk, Pieter.”

“You almost scared me to death, Pieter.”

Pieter lachte zwak.

Pieter laughed weakly.

"Ik weet nu dat ik meer moet vertrouwen op jou.

"I know now that I need to trust you more.

Misschien moet ik vaker dingen proberen."

Maybe I should try things more often."

Anouk gaf hem een kus op zijn voorhoofd.

Anouk kissed his forehead.

"Samen kunnen we alles aan."

"Together we can handle anything."

Vanaf die dag nam Pieter kleine risicos met Anouk aan zijn zijde.

From that day on, Pieter took small risks with Anouk by his side.

Ze genoten meer van het leven, wetende dat ze altijd op elkaar konden rekenen.

They enjoyed life more, knowing they could always count on each other.

De Dam Square, onwetend van het drama, bleef bruisen van leven, net zoals Pieter's nieuwgevonden moed.

Dam Square, unaware of the drama, continued to buzz with life, just like Pieter’s newfound courage.