De aroma van verse koffie hing in de lucht en de zonlicht viel zacht door de grote ramen.

The aroma of fresh coffee hung in the air and sunlight softly streamed through the large windows.

Het café aan de gracht in Amsterdam had een warme sfeer.

The café by the canal in Amsterdam had a warm atmosphere.

Mensen praatten zachtjes en het geluid van kopjes tegen schoteltjes klonk in de achtergrond.

People spoke softly and the sound of cups clinking against saucers echoed in the background.

Daar, aan een klein tafeltje dicht bij het raam, zat Bram.

There, at a small table near the window, sat Bram.

Bram keek nerveus om zich heen.

Bram looked around nervously.

Hij had zijn zus, Eline, al jaren niet gezien.

He hadn't seen his sister, Eline, in years.

Ze hadden geen contact meer gehad sinds hun ouders waren overleden.

They had lost touch since their parents had passed away.

Hij voelde zich schuldig.

He felt guilty.

Vandaag wilde hij proberen het goed te maken.

Today, he wanted to try to make things right.

Eline kwam binnen.

Eline walked in.

Ze droeg een lange zomerjurk en haar ogen waren koud.

She wore a long summer dress and her eyes were cold.

Ze zag Bram en haalde diep adem voordat ze naar hem toeliep.

She saw Bram and took a deep breath before walking over to him.

Ze gingen zitten, tegenover elkaar.

They sat down, across from each other.

“Hallo, Eline,” zei Bram zachtjes.

"Hello, Eline," Bram said softly.

Hij voelde zich ongemakkelijk.

He felt uncomfortable.

“Hoi,” antwoordde ze kortaf.

"Hi," she answered curtly.

Bram wist dat het moeilijk zou worden.

Bram knew it would be difficult.

Hij moest eerlijk zijn.

He had to be honest.

Hij moest haar vertellen over zijn fouten.

He had to tell her about his mistakes.

"Het spijt me," begon hij.

"I'm sorry," he began.

"Ik weet dat ik je in de steek heb gelaten.

"I know I let you down.

Ik was te druk met mezelf, met mijn werk.

I was too busy with myself, with my work.

Ik heb je laten gaan.

I let you go.

Dat was verkeerd."

That was wrong."

Eline keek hem aan, haar ogen gevuld met pijn en wantrouwen.

Eline looked at him, her eyes filled with pain and distrust.

"Waarom nu, Bram?

"Why now, Bram?

Waarom ben je nu ineens geïnteresseerd?"

Why are you suddenly interested now?"

Bram zuchtte.

Bram sighed.

"Omdat ik je mis.

"Because I miss you.

Ik mis mijn zus.

I miss my sister.

En ik besef nu hoeveel ik fout heb gedaan.

And now I realize how much I did wrong.

Ik wil het goedmaken."

I want to make it right."

Eline keek naar buiten, naar de voorbijvarende boten op de gracht.

Eline looked outside, at the passing boats on the canal.

"Het is niet zo eenvoudig," zei ze.

"It's not that simple," she said.

"Je weet niet eens de helft van wat er gebeurd is terwijl je weg was."

"You don't even know half of what happened while you were gone."

Bram voelde een knoop in zijn maag.

Bram felt a knot in his stomach.

Hij wist niet wat hij kon zeggen om haar te overtuigen van zijn oprechtheid.

He didn't know what he could say to convince her of his sincerity.

"Ik ben hier om te luisteren," zei hij zacht.

"I am here to listen," he said softly.

"Vertel het me, alsjeblieft."

"Please, tell me."

Eline draaide zich naar hem toe, haar ogen glinsterden van de opkomende tranen.

Eline turned to face him, her eyes glistening with emerging tears.

"Toen mam ziek werd, was ik alleen.

"When mom got sick, I was alone.

Jij was er niet.

You weren't there.

Papa was een wrak.

Dad was a wreck.

Ik moest alles alleen regelen."

I had to handle everything by myself."

Bram voelde een steek van schuld.

Bram felt a pang of guilt.

"Ik wist het niet," zei hij.

"I didn't know," he said.

"Het spijt me echt."

"I'm really sorry."

Eline schudde haar hoofd.

Eline shook her head.

“Het is niet alleen dat.

“It’s not just that.

Er is meer.

There’s more.

Papa vertelde me iets, iets wat hij lang geheim hield.

Dad told me something, something he kept secret for a long time.

Hij zei dat jij het wist.

He said you knew about it.

Over de lening die hij niet kon terugbetalen, de druk die hem kapot maakte.

About the loan he couldn’t repay, the pressure that broke him.

Jij hebt hem geholpen het te regelen, en daarna ben je weg gegaan.” Bram sloot zijn ogen.

You helped him arrange it, and then you left.” Bram closed his eyes.

"Ja, ik wist het," zei hij moeizaam.

"Yes, I knew," he said with difficulty.

"Ik dacht dat ik het goed deed, dat ik hielp.

"I thought I was doing the right thing, that I was helping.

Maar ik zie nu in dat ik het verkeerd heb gedaan.

But I see now that I was wrong.

Ik was bang, en ik heb gefaald."

I was scared, and I failed."

Eline bleef stil, worstelend met haar gevoelens.

Eline remained silent, struggling with her feelings.

“Het is moeilijk je te vergeven, Bram.

“It’s hard to forgive you, Bram.

Maar misschien, misschien wil ik het proberen.” Bram keek haar hoopvol aan.

But maybe, maybe I want to try.” Bram looked at her hopefully.

“Wat moet ik doen, Eline?

“What do I need to do, Eline?

Hoe kan ik het goedmaken?” Eline zuchtte diep en zei, “We kunnen proberen opnieuw te beginnen.

How can I make it right?” Eline sighed deeply and said, “We can try to start again.

Maar het zal tijd kosten.

But it will take time.

En je moet bewijzen dat je het meent.” Bram knikte vastberaden.

And you need to prove that you mean it.” Bram nodded resolutely.

“Ik zal mijn best doen.

“I will do my best.

Voor jou, voor ons.

For you, for us.

Ik wil een betere broer zijn.” De zon scheen feller door het raam en verlichtte hun gezichten.

I want to be a better brother.” The sun shone more brightly through the window and illuminated their faces.

“Laten we het proberen,” zei Eline zachtjes.

“Let’s try,” Eline said softly.

Voor het eerst in jaren voelde Bram een sprankje hoop.

For the first time in years, Bram felt a glimmer of hope.

Ze hadden een lange weg te gaan, maar dit was een begin.

They had a long way to go, but this was a beginning.

Ze zaten daar nog een tijdje, pratend over hun herinneringen, plannen makend voor de toekomst, hun harten langzaam aan het helen.

They sat there for a while longer, talking about their memories, making plans for the future, their hearts slowly beginning to heal.