De zon scheen fel door de grote ramen van de drukke middelbare schoolkantine.

The sun shone brightly through the large windows of the busy high school cafeteria.

Tientallen leerlingen zaten aan de tafels, lachend en pratend.

Dozens of students sat at the tables, laughing and chatting.

De sfeer was levendig en luidruchtig.

The atmosphere was lively and noisy.

Hier, op een zonnige zomerdag, zaten de kliekjes op hun vaste plekken.

Here, on a sunny summer day, the cliques sat in their regular spots.

Bjorn, een stille jongen met een bril en een stapel boeken, zat alleen aan een hoektafel.

Bjorn, a quiet boy with glasses and a stack of books, sat alone at a corner table.

Hij observeerde de drukte om hem heen.

He observed the bustle around him.

Bjorn hield van stilte en lezen.

Bjorn loved peace and reading.

Daarom zat hij meestal alleen.

That's why he usually sat alone.

Hij viel niet zo op.

He didn't stand out much.

Maar vandaag zou dat veranderen.

But today, that would change.

Aan de andere kant van de kantine zat Emma.

On the other side of the cafeteria sat Emma.

Emma was zelfverzekerd en sprak altijd luid.

Emma was confident and always spoke loudly.

Ze lachte veel en maakte grapjes.

She laughed a lot and made jokes.

Maar diep van binnen voelde ze zich vaak onzeker.

But deep down, she often felt insecure.

Emma wilde gewoon geaccepteerd worden.

Emma just wanted to be accepted.

Op dat moment kwam Mark, de grootste pestkop van de school, naar Emma toe.

At that moment, Mark, the biggest bully in school, walked up to Emma.

Hij begon haar uit te lachen en nare opmerkingen te maken.

He started laughing at her and making nasty comments.

Emma's lach verdween.

Emma's smile disappeared.

Ze voelde zich vernederd.

She felt humiliated.

De andere leerlingen keken toe maar deden niets.

The other students watched but did nothing.

Bjorn zag het gebeuren.

Bjorn saw it happening.

Zijn hart begon sneller te kloppen.

His heart began to beat faster.

Hij wist dat hij iets moest doen.

He knew he had to do something.

Hij stond langzaam op en liep naar Emma en Mark toe.

He slowly stood up and walked towards Emma and Mark.

“Laat haar met rust!” riep Bjorn met een trillende stem.

“Leave her alone!” Bjorn called out with a trembling voice.

De hele kantine viel stil.

The entire cafeteria fell silent.

Alle ogen waren op Bjorn gericht.

All eyes were on Bjorn.

Mark draaide zich om en keek Bjorn verbaasd aan.

Mark turned around and looked at Bjorn in surprise.

“Wat zei je daar?” vroeg Mark spottend.

“What did you say?” Mark asked mockingly.

Bjorn voelde zijn handen zweten, maar hij bleef staan.

Bjorn felt his hands sweating, but he stood his ground.

“Laat haar met rust,” herhaalde hij.

“Leave her alone,” he repeated.

Mark lachte hard.

Mark laughed loudly.

“Kijk eens wie we hier hebben.

“Look who we have here.

De stille boekenwurm,” zei hij.

The quiet bookworm,” he said.

Maar Bjorn gaf niet toe.

But Bjorn didn't back down.

“Pesten is fout,” zei hij vastberaden.

“Bullying is wrong,” he said firmly.

De andere leerlingen begonnen te fluisteren.

The other students began to whisper.

Mark zag dat hij niet won en besloot weg te lopen.

Mark saw that he wasn't winning and decided to walk away.

De spanning ebde weg.

The tension ebbed away.

Emma keek Bjorn met grote ogen aan.

Emma looked at Bjorn with wide eyes.

“Dank je,” zei ze zacht.

“Thank you,” she said softly.

Bjorn knikte.

Bjorn nodded.

Ze namen samen plaats aan een tafel.

They took a seat together at a table.

Terwijl ze aten, begonnen ze te praten.

As they ate, they started to talk.

Eerst over school, toen over hun hobby’s.

First about school, then about their hobbies.

Emma voelde zich langzaam op haar gemak.

Emma slowly began to feel at ease.

Ze lachte weer, maar deze keer oprecht.

She laughed again, but this time sincerely.

En Bjorn voelde zich sterker.

And Bjorn felt stronger.

Hij was trots op zichzelf dat hij had durven ingrijpen.

He was proud of himself for daring to intervene.

Zo begon een nieuwe vriendschap.

Thus began a new friendship.

Emma kon eindelijk haar onzekerheden delen.

Emma could finally share her insecurities.

En Bjorn, hij voelde zich minder alleen.

And Bjorn felt less alone.

Hun ontmoeting in de kantine was het begin van iets moois.

Their meeting in the cafeteria was the beginning of something beautiful.

Ze hadden elkaar gevonden, en samen zouden ze groeien.

They had found each other, and together they would grow.

Toen de bel ging, stonden ze samen op.

When the bell rang, they stood up together.

De zon scheen nog steeds fel door de ramen, maar nu voelden ze allebei ook een gloed vanbinnen.

The sun still shone brightly through the windows, but now they both felt a glow inside as well.